รู้ซึ้งในวันที่เรากลายเป็นแม่ เบนซ์-พรชิตา ณ สงขลา

หลายคนอาจมองว่าเด็กอายุ 3 ขวบ พูดอะไรไปเขาก็ไม่รู้เรื่องหรอก แต่สำหรับเบนซ์มองว่าไม่จริง ลูกเรารู้เรื่องทุกอย่าง อย่างที่ผ่านมางานวันเกิดคุณลุงชาย-ชาตโยดม หิรัณยัษฐิติ ทุกคนในงานอยากเล่นกับน้องปราง แต่พอน้องรู้สึกว่าคนที่เล่นกับเขาเป็นคนแปลกหน้าก็จะร้อง กลายเป็นเราต้องอุ้มเขาไว้ตลอด ส่วนน้องปริมก็วิ่งเล่นอยู่กับน้องตฤณ เราเห็นว่าลูกเล่นอยู่ก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่พอกลับมาถึงบ้าน น้องปริมบอกว่า ‘ขอไปนอนกับคุณปู่คุณย่านะคะแม่’ เราเลยถามลูกว่า ‘ปริมเป็นอะไรบอกแม่นะ ทำไมถึงอยากไปนอนกับคุณปู่คุณย่า’ เขาก็บอกว่า ‘ตอนอยู่บ้านลุงชาย แม่อุ้มน้องนานมาก แม่ไม่สนใจปริมเลย’ เราก็เลย ‘โอเค ปริมอยากได้แม่ใช่ไหมคะ น้องปริมอยากเล่นกับแม่ คราวหลังปริมต้องเดินมาหาแม่นะลูก แล้วบอกแม่ว่า แม่ขา… แม่มาเล่นกับปริมหน่อย ให้คนอื่นอุ้มน้องบ้างได้ไหมคะ ปริมต้องบอกแม่นะ ถ้าปริมเสียใจแม่ขอโทษนะลูก ครั้งหน้าแม่จะไม่ทำนะคะ ‘ เราต้องอธิบายให้เขาเข้าใจ แล้วเขาก็ตอบ ‘โอเคค่ะ ปริมไม่ขึ้นไปนอนกับคุณปู่คุณย่าแล้วนะ’ เบนซ์ไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กที่เวลาเสียใจก็จะออกจากบ้าน ไม่อยากให้ทำอย่างนั้น เพราะตอนนี้เขาแค่ 3 ขวบ เรายังไม่โอเคถ้าเขาจะเป็นอย่างนี้ แต่ถ้าอยากไปนอนกับคุณปู่คุณย่าจริง ๆ ไปได้ถ้าเป็นวันที่เขาอยากไปนอนจริง ๆ เราอนุญาต แต่ด้องไม่ใช่เพราะงอน เราไม่โอเค

เพียงแค่รอยยิ้มที่ให้คนอื่น เขาจะจำเราตลอดไป แม้ในวันที่เราไม่มีชื่อเสียงแล้ว

เบนซ์เข้าวงการบันเทิงมาตั้งแต่เด็ก อายุประมาณ 14 ปี ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเหมือนเราได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ไปที่ไหนก็มีแต่คนคอยช่วยเหลือ มีที่จอดรถให้ มีคนโบกรถให้ สิ่งที่คุณแม่สอนเบนซ์และจำมาได้จนทุกวันนี้คือ ‘เวลาที่คนเรียกเรา เราแค่หันไปยิ้มให้เขา เงินก็ไม่ได้เสีย แล้วทุกคนก็รักเรา แค่รอยยิ้มนั้น เขาจะพูดถึงเราดีไปตลอดชีวิตเลย แล้วเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน คนเขาก็จะรักเราที่เป็นตัวของเราเอง ไม่ได้รักที่เราเป็นดารา ถึงในวันนี้เรามีชื่อเสียงก็จริง แต่วันไหนที่ไม่มีใครสนใจเราแล้ว วันไหนที่เราเดินผ่านแล้วมีคนว่าเราซ้ำ วันนั้นเราจะร้องไห้ เพราะวันนั้นเราไม่ได้ยิ้มให้เขา’

คุณแม่เป็นคนที่ใส่ใจทุกคน คุณแม่สอนให้เราสวัสดีทุกคนแม้ว่าเขาจะเป็นภารโรงหรือรปภ.ก็ตาม เพราะคุณแม่รู้สึกว่าทุกคนเท่าเทียมกัน เราเป็นแค่ดารา ไม่ได้เป็นเทวดาที่ยกมือไหว้ใครไม่ได้ แล้วไม่ได้จะวิเศษตลอดเวลา หรือตลอดไป คุณแม่มองว่าเรื่องนี้สำคัญ และคุณแม่ห้ามเราอย่าไปแข่งขันกับใคร เราต้องเป็นเพื่อนกับทุก ๆ คน เพราะท่านกลัวเรามีศัตรูแล้วจะอันตราย

เบนซ์เลยอยากให้ลูกเป็นคนที่น่ารัก และไม่อยากให้เขาไปที่ไหนก็มีแต่คนหมั่นไส้ อยากให้มีแต่คนเอ็นดูเขา ซึ่งก็เป็นเรื่องที่พูดยาก เพราะเด็กแต่ละคนมีอะไรที่ติดตัวมาไม่เหมือนกัน แต่ถ้ามีคนรักเขา เมตตาเขา เราก็ไม่ต้องเป็นห่วง ซึ่งเราเห็นแบบอย่างมาจากคุณแม่

เมื่อก่อนเวลาที่เราไปกองถ่ายละคร คุณแม่ไม่ได้ตามไปดูแลเรานะ แต่กลับไปดูแลคนอื่น ทำกับข้าวไปเผื่อคนอื่น (หัวเราะ) เพื่อเขาจะได้รักลูกเรา หรืออย่างตอนเบนซ์เรียนมหาวิทยาลัย คุณแม่ก็จะฝากฝังเราไว้กับรปภ. ดูแลลูกฉันหน่อยนะ เมื่อก่อนเราไม่เข้าใจว่าแม่เลยว่าทำอย่างนี้ทำไม แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว เพราะท่านอยากรู้ว่าเราปลอดภัยไหม ด้วยความเป็นห่วง

เกิดมาเป็นลูกดารา

เบนซ์สงสารเขานะที่เกิดมาเป็นลูกเรา เพราะเวลาไปไหนเขาก็จะเรียกลูกเราว่า ‘นี่ลูกเบนซ์ไง’ เขาจะไม่เรียกว่า ‘นี่ปริม’ หรือ ‘น้องปริม’ นะ และเส้นทางชีวิตของเขากว่าจะค้นพบตัวเองก็น่าจะอายุ 15 ปี เราไม่อยากให้ช่วงเวลานั้นของเขาหายไปด้วย อยากให้เขาค้นพบตัวเอง จะสังเกตว่าในอินสตาแกรมของเบนซ์จะไม่ลงเรื่องราวของลูกเลย นาน ๆ ทีจะเป็นรูปถ่าย และเบนซ์กับพี่มิคก็สัญญากันว่า ถ้าน้องเข้าประถมศึกษาปีที่ 1 จะไม่ลงรูปหรือเรื่องราวของเขาในอินสตาแกรมเลย เพื่อให้เขาได้มีชีวิตเป็นของเขา

อดทนและปรับตัวคือหัวใจของการเป็นแม่

สิ่งที่เบนซ์ได้จากการเป็นแม่คือความอดทนกับการปรับตัว จากที่เราเคยคิดเอาไว้ ฉันมีลูกแล้วลูกทำอย่างนี้นะ ฉันตีแน่นอน แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ทำไม่ลง เราเลยปรับตัวเอง เพราะบางอย่างที่เขาทำก็มีเหตุผลของเขา อย่างเขาไปหยิบน้ำมาเทเล่น เพราะเขาอยากเท ซึ่งเราจะไม่ห้าม ‘ปริมทำอย่างนี้ไม่ได้นะ’ เราต้องเปลี่ยนว่า ‘ปริมเททำไมคะ’ เราต้องยอมปรับตัวเองไปเรื่อย ๆ เพราะเราเห็นว่าลูกก็ปรับตัวเช่นกัน เขายังอยากค้นหาตัวเอง เราต้องปรับตามลูกด้วย และปรับตามสามีตัวเองด้วย (หัวเราะ) เบนซ์ไม่ได้เป็นคนที่ดุอย่างไรก็ดุอย่างนั้นนะ พอมีลูกกลับกลายเป็นว่าเรายอมปรับตัวหลาย ๆ อย่าง เพื่อให้อยู่ด้วยกันได้อย่างมีความสุขที่สุด และต้องอดทนมากกับทุกเรื่อง เพราะจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นใหม่ทุก ๆ วัน