ความสุข หาง่าย ถ้ารู้จักวิธี

ว่าด้วยเรื่อง ความสุข สัตว์แต่ละชนิดมี “วิสัย” (แดนหรือถิ่นที่มันเคยชิน) ไม่เหมือนกัน ตามธรรมชาติของมัน คนเราก็เหมือนกัน แต่ละคนก็มีความเคยชินไม่เหมือนกัน เพราะสั่งสมมาแตกต่างกัน ความเคยชินเป็นผลของการทำอะไรซ้ำ ๆ จนกลายเป็นนิสัยที่แก้ยากหรือไม่อยากแก้

ความสุข

บางคนมีความขี้โม้เป็นนิสัย คือชอบยกหางตัวเอง คุยกับใครอดยกเอาความเก่งของตนขึ้นมาอวดคนอื่นไม่ได้ว่าตนเก่งอย่างนั้นเก่งอย่างนี้ ใครได้คุยกับคนเช่นนั้นคงต้องใช้ขันติธรรมค่อนข้างสูง คือทนฟังเขาไป เออ ๆ ออ ๆ ไปตามเรื่อง แถมด้วยหยอดคำชมเป็นครั้งคราว ด้วยการแสดงสีหน้าทำท่าว่าเรา “ทึ่ง” ในความเก่งของเขา

แต่ถ้าโม้มากและบ่อยเกินไป จะ “เบรก” เสียบ้างก็ได้ ปล่อยให้โม้บ่อยเข้า เดี๋ยวจะเหลิง เพื่อนผมคนหนึ่งมีนิสัยอย่างนี้ มีคนคนหนึ่งคุยโม้ว่าตนเองมีความรู้มาก เรียนอยู่เมืองนอก 10 กว่าปี ทำปริญญาเอกถึง 5 ปี เพื่อนผมแกย้อนว่า “คนอื่นเขาทำแค่ 3 ปีเท่านั้น คุณเรียนตั้ง 5 ปี อย่างนี้เขาไม่เรียกว่าเก่งดอก โง่ต่างหาก” เล่นเอาดอกเตอร์ขี้คุยโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง

บางคนขี้อิจฉาริษยา มีนิสัยไม่ชอบเห็นใครได้ดี ทั้ง ๆ ที่บางทีคนอื่นนั้นก็ไม่เกี่ยวข้องกับตนสักนิด เป็นคนที่ตนไม่รู้จักด้วยซ้ำ แต่อดที่จะอิจฉาริษยาไม่ได้ เช่น เปิดทีวีเห็นเขาสัมภาษณ์บุคคลที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ได้ทราบว่าคนคนนั้นต่อสู้ชีวิตมาอย่างไรจึงประสบความสำเร็จ เช่น ร่ำรวยมหาศาลดังที่เป็นอยู่ ก็ “ร้อน” ขึ้นมาทันทีทนดูทนฟังไม่ได้ ถึงกับปิดทีวีก็มี คิดเอาว่ามันน่าจะเป็นกูมากกว่า อะไรทำนองนี้