บทเรียนชีวิตจาก คุณยายโรส นักศึกษาวัยไม้ใกล้ฝั่งที่ใคร ๆ ก็หลงรัก
วันเปิดภาคเรียนเทอมแรก หลังจากที่อาจารย์ได้แนะนำตัวเองแล้ว ได้ขอให้เราทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมชั้นที่เรายังไม่รู้จัก วินาทีนั้นผมยืนขึ้นและหันมองไปรอบ ๆ ว่าคนไหนที่ผมยังไม่เคยรู้จัก ขณะนั้นเองก็มีมือมือหนึ่งเอื้อมมาแตะไหล่ผมอย่างนุ่มนวล ผมหันไปพบหญิงชราร่างเล็กใบหน้าเหี่ยวย่นกำลังยิ้มให้ รอยยิ้มของเธอสดใสเสียจนทำให้โลกดูสว่างไสวขึ้นมาทันที
“สวัสดีจ้ะพ่อหนุ่มรูปหล่อ ฉันชื่อโรส อายุ 87 ปี” เธอแนะนำตัว “ขอฉันกอดเธอหน่อยได้ไหม”
ผมหัวเราะและตอบเธออย่างกระตือรือร้น “ได้เลยครับ” แล้วเธอก็กอดผมเสียแน่น “ทำไมคุณยายถึงได้มาเข้ามหาวิทยาลัยตอนยังวัยรุ่นอย่างนี้ล่ะครับ” ผมแหย่
“ฉันมาเรียนเพื่อมองหาสามีรวย ๆ สักคน แต่งงาน แล้วก็มีลูกน่ารัก ๆ สักสองสามคน พอเกษียณแล้วจะได้ออกท่องเที่ยวไง” เธอตอบติดตลก
“อย่าพูดเล่นซีครับ” ผมขอร้อง ด้วยความอยากรู้ว่าปูนนี้แล้วอะไรทำให้เธอเกิดอยากเรียนมหาวิทยาลัยขึ้นมา
“ฉันฝันอยากเรียนมหาวิทยาลัยมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้ก็เลยได้ทำตามความฝันเสียที”
หลังเลิกเรียนเราพากันเดินไปหาช็อกโกแลตมิลค์เชคดื่มกันที่ศูนย์นักศึกษา เราสนิทกันในเวลาอันรวดเร็ว ตลอดสามเดือนต่อมาเราออกจากห้องเรียนพร้อมกันแล้วคุยกันไม่หยุดปาก ผมมักตะลึงฟังเธอเล่าเรื่องราวย้อนยุคซึ่งเป็นประสบการณ์ของเธอ เรื่องราวที่เธอเล่าแสดงให้เห็นความฉลาดเฉลียวอันน่าทึ่ง
ตลอดหลักสูตรปีนั้น คุณยายโรสกลายเป็นดาวเด่นของมหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะย่างกรายไปไหน เธอก็เป็นเพื่อนกับเขาไปทั่ว คุณยายโรสชอบแต่งตัวสวย จึงทำให้ใคร ๆ ในมหาวิทยาลัยสนอกสนใจ… เธอเป็นหญิงชราผู้มีชีวิตชีวาจริง ๆ
ตอนปลายภาค เราเชิญคุณยายโรสขึ้นเป็นแขกรับเชิญในการกล่าวสุนทรพจน์เนื่องในงานเลี้ยงของชมรมฟุตบอล ผมจะไม่มีวันลืมสิ่งที่คุณยายสอนพวกเราเลย หลังจากที่พิธีกรกล่าวแนะนำและเชิญเธอขึ้นไปยืนที่โพเดียม ในช่วงที่เธอกำลังวางกระดาษโน้ตสุนทรพจน์ของเธออยู่นั่นเอง กระดาษสองสามแผ่นก็ปลิวลงไปบนพื้น เธอมีท่าทีขัดเขินและหงุดหงิดเล็กน้อย เธอชะโงกตัวเข้าหาไมโครโฟนพลางพูดว่า “ขอโทษนะ ฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย แต่ฉันจะไม่เก็บโน้ตที่เขียนเตรียมไว้ขึ้นมาหรอก ให้ฉันเล่าเรื่องที่ตัวเองรู้ให้พวกเธอฟังดีกว่า”
เธอกระแอมแล้วจึงเริ่มพูด “เราไม่ได้หยุดเล่นเพราะเราแก่ตัวลง แต่ที่เราแก่ลงเพราะเราหยุดเล่นต่างหาก เคล็ดลับที่จะทำให้เรายังคงความหนุ่มสาว มีความสุข และประสบความสำเร็จ คือเธอต้องหัวเราะและมีอารมณ์ขันทุกวัน ที่สำคัญคือ เธอจะต้องมีความฝัน เพราะเมื่อไรที่สิ้นความฝัน ก็หมายความว่าเธอตายไปแล้ว มีคนมากมายที่เราเห็นเดินไปเดินมาอยู่ในขณะนี้ที่เหมือนคนตายไปแล้ว โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
“ข้อแตกต่างของการมีอายุมากขึ้นกับการเติบโตขึ้นมีอยู่มากมายทีเดียว ถ้าเธออายุสิบเก้าแล้วได้แต่นอนอยู่เฉย ๆ ทั้งปี ไม่ทำอะไรให้เกิดประโยชน์เลย เธอก็จะอายุมากขึ้นหนึ่งปีเป็นยี่สิบปี ถ้าฉันอายุแปดสิบเจ็ดแล้วเอาแต่นอนนิ่ง ๆ บนเตียงตลอดปี ไม่ยอมทำอะไรเลย ฉันก็จะอายุมากขึ้นอีกปีกลายเป็นแปดสิบแปด ใคร ๆ ก็อายุมากขึ้นได้ทั้งนั้น มันไม่ต้องใช้ทักษะหรือความสามารถอะไรเลย แต่การที่จะเติบโตขึ้นนั้น เราต้องแสวงหาโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเราอยู่เสมอ
“อย่ามัวแต่เสียใจ คนแก่จะไม่เศร้าเสียใจในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป แต่จะเสียใจในสิ่งที่ไม่ได้ทำต่างหาก คนที่กลัวความตายก็คือคนที่มีโอกาสได้ทำอะไร แล้วไม่ได้ทำ”
คุณยายโรสจบสุนทรพจน์ของเธอด้วยการร้องเพลง “เดอะโรส” (The Rose) เธอขอให้เราศึกษาเนื้อเพลงนี้ให้ดีแล้วนำไปใช้กับชีวิตประจำวันของเรา
สิ้นปีนั้นคุณยายโรสเรียนจบปริญญาหลังจากได้รอมานานหลายปี
หนึ่งสัปดาห์หลังรับปริญญา คุณยายโรสจากไปอย่างสงบ นักศึกษามากกว่าสองพันคนไปร่วมงานศพของเธอ เพื่อระลึกถึงยอดหญิงผู้เป็นตัวอย่างให้เห็นว่า ไม่มีอะไรสายเกินไปที่จะเป็นทุกสิ่งที่เราอยากเป็นและเป็นได้
หมายเหตุ : เพลง “The Rose” เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่อง “The Rose” แต่งโดยอะแมนดา แมคบรูม ขับร้องโดยเบตต์ มิดเลอร์ เมื่อปี 2522 เป็นเพลงที่ร้องให้คนที่กลัวความพลาดหวัง ทั้งในเรื่องความรักและอื่น ๆ จนไม่ยอมแม้แต่จะพยายามทำอะไร เนื้อร้องซึ่งเป็นที่จดจำและมีการอ้างถึงบ่อย ๆ คือท่อนที่กล่าวว่า…and the soul afraid of dyin’ that never learns to live (และผู้ที่กลัวตายก็จะไม่เคยได้เรียนรู้การใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า)
Secret Box
• ไม่มีใครแก่เกินเรียน
• จงหัวเราะและมีอารมณ์ขันทุกวัน
• อย่าปล่อยให้การเปลี่ยนแปลงเอาชนะคุณ
• จงให้การเปลี่ยนแปลงช่วยให้คุณพบโอกาสที่คุณยังไม่เคยพานพบ
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ปิยภัทร สุวรรณโกมล เรียบเรียงจากเรื่อง Dreams ผู้แต่ง Unknown
photo by pixabay
