ทันทีที่กระแสน้ำฟาดขาผมให้ล้มทั้งยืน ผืนทรายที่ผมเหยียบยืนก็หายวับไป ตามมาด้วยเกลียวคลื่นที่ม้วนทับเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ผมเหมือนกับปูอัดที่ถูกม้วนขดอยู่ในซาซิมิ เกลียวคลื่น กระหน่ำซ้ำเติมอยู่นานหลายนาที ผมสำลักน้ำจนแสบจมูกไปหมด ใช่ว่าผมไม่พยายามตะเกียกตะกาย แต่ยิ่งผมพยายามดิ้นรนเท่าไร เกลียวคลื่น ก็ดูยิ่งโกรธแค้นและอัดผมแรงกว่าเดิมราวกับต้องการฉุดลากผมให้จมลงสู่ท้องทะเลลึก……ผมคิดว่าตัวเองคงไม่รอด!
ก่อนหน้าที่ผมจะมาภูเก็ตไม่กี่วัน มีคนโดนเกลียวคลื่นเล่นงานและพรากวิญญาณของเขาไปอย่างน่าเศร้า ตอนนี้คงถึงคิวของผมบ้างแล้ว…
แต่มีอีกหลายอย่างเหลือเกินที่ผมยังไม่ได้ทำ ทั้งสิ่งที่อยากจะทำ สิ่งที่ควรจะทำ และสิ่งที่จะต้องทำ…ผมยังไม่ได้บอกลาเพื่อน ๆ …ยังไม่เคยขอโทษคนรักที่ผมพูดจาไม่ดีกับเธอหลายครั้ง…ผมยังไม่ได้บอกแม่ว่าการได้เกิดมาเป็นลูกชายของท่าน มันทำให้ชีวิตผมมีค่าแค่ไหน
ผมยังไม่เคย…ยังไม่เคย…ยังไม่เคยทำอะไรอีกหลายอย่างเหลือเกิน!
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาภูเก็ต แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมาเล่นกระดานโต้คลื่นที่กะตะ ทุกครั้งที่มาเที่ยวภูเก็ต ผมไม่ใคร่จะได้รื่นรมย์กับทัศนียภาพความงามทางธรรมชาติเท่าไรนัก ผมมักจะเตร็ดเตร่ไปตามสถานบันเทิงยามค่ำคืนเสียมากกว่า กลางวันช็อปปิ้ง กลางคืนดื่มเหล้า เที่ยวบาร์อะโกโก้ สนุก เมา มันสุดเหวี่ยงยันเช้า…เมื่อคืนของผมก็เป็นแบบนี้ ค่ำคืนนี้และคืนต่อ ๆ ไปในภูเก็ตของผมก็คงจะเข้าอีหรอบเดิม…หากว่าเช้านี้ผมไม่มาเจอคลื่นลูกนี้เข้าเสียก่อน !
เช้าวันนี้ผมตื่นมาพร้อมกับความแฮ้งระดับห้า (ระดับสูงสุดของผม) โทรศัพท์ของผมมี 3 สายที่ไม่ได้รับ…จากแม่ น้องสาว และคนรักของผม น่าจะด้วยความเป็นห่วงที่ผมเงียบหายไปหลายวัน ผมรู้สึกเบื่อเหลือเกินที่จะต้องโทร.ไปรายงานว่า ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แต่น่าแปลกที่ผมกลับกระตือรือร้นในการอัพโหลดรูปลงเฟซบุ๊กอวดเพื่อน ๆ ยอมอดตาหลับขับตานอนเพื่อจะบอกใครต่อใครในโลกว่าเมื่อคืนผมไปเที่ยวที่บาร์ไหน หรือไม่ก็ตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อจะถ่ายภาพชายหาดในแสงแดดอ่อน ๆ ก่อนจะโพสต์เพื่อให้ใครสักคนมากด like…ผมน่าจะโทร.กลับไปหาแม่ น้องสาวหรือคนรัก ถ้าผมรู้ล่วงหน้าสักนิดว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น
เกลียวคลื่นลูกแล้วลูกเล่าโถมกระแทกเข้าใส่ผม ทั้งอัดทั้งกระชากร่างของผมลงไปสู่ท้องทะเลลึก ผมหมดแรงจะต้านทาน และเพิ่งตระหนักในวินาทีนี้เองว่า ความพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว
ผมหมดแรงจะดิ้นรน จึงตัดสินใจฝากชะตากรรมไว้ สุดแท้แต่ว่าทะเลกะตะแห่งนี้จะปราณีหรือโหดร้าย ในจิตสำนึกที่ฟุ้งซ่านกระจัดกระจาย ผมเห็นภาพงานศพของตัวเองปรากฏขึ้นราง ๆ งานศพของผมคงไม่มีใครมานั่งร้องห่มร้องไห้กับการจากไป เพราะที่ผ่านมาแม้ผมจะไม่เคยเอาเปรียบใคร แต่ผมก็ใส่ใจเฉพาะเรื่องของตัวเองเท่านั้น ไม่เคยหยิบยื่นความช่วยเหลือหรือมีน้ำจิตน้ำใจกับใครนัก เพื่อนของผมจึงมีอยู่น้อยคนเหลือเกิน ส่วนคนรักของผม…เธอจะมางานศพผมหรือเปล่า ผมไม่แน่ใจ เพราะผมมาภูเก็ตโดยไม่บอกเธอ แถมยังไม่รับโทรศัพท์เธอหลายวัน แล้วถ้าผมไม่อยู่ ผมอยากให้เธอได้เจอกับคนที่ดี อย่างน้อยก็ดีกว่าผม สุภาพกว่าผม ไม่ดื่มหนักอย่างผม และไม่โกหกเธอ
ภาพที่ชัดเจนที่สุดในห้วงความคิดที่พร่าเลือนคือภาพแม่นั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ โลงศพของผม ผมมั่นใจที่สุดว่าแม่จะต้องอยู่กับผมจนถึงวันเผาศพ เพราะตั้งแต่จำความได้ ท่านก็อยู่เคียงข้างผมมาตลอด ทั้งที่ผมโกหก หนีเรียน เหลวไหล และไม่เคยทำอะไรให้ท่านภาคภูมิใจ แถมยังมาจมน้ำตายซะไกลขนาดนี้!
ผมจุกอกเจ็บร้าวมาถึงคอหอย ปวดเบ้าตาแทบระเบิด นี่คงเป็นอาการของคนจมน้ำตาย ผมกำลังจะไปแล้ว ทำไมถึงทรมานขนาดนี้ แต่ถ้าคิดในแง่ดี ผมยังโชคดีที่ตายในวันที่อากาศสดใส ภาพสุดท้ายในชีวิตของผมคือภาพท้องฟ้าสีฟ้าสด ที่ร้อยวันพันปีก่อนหน้านี้ผมไม่เคยมองเห็น ผมปล่อยตัวให้เกลียวคลื่นกระชากผมลงใต้ทะเล…ชีวิตของคนคนหนึ่งคงจบสิ้นลงเท่านี้
แต่…ทันใดนั้น ผมก็รู้สึกว่ามีมือสาก ๆ ของใครคนหนึ่งฉุดแขนของผมไว้ มือของเขาทรงพลังชนิดที่ออกแรงกระชากเพียงครั้งเดียวร่างหนัก ๆ ของผมก็โผล่พ้นน้ำ เจ้าหน้าที่ยามฝั่งของหาดกะตะสามสี่คนว่ายน้ำเข้ามาช่วยพยุงตัวผมและลากประคองไปจนถึงฝั่ง หลังเปลือยของผมได้สัมผัสกับผืนทรายอุ่นอีกครั้ง…ผมกระซิบบอกตัวเองในใจว่านั่นคือสัญญาณของการรอดตาย
ไม่ถึงกับต้องผายปอด ไม่ต้องปั๊มหัวใจ ผมโชคดีที่แค่เกือบตาย…ความโชคดีของผมไม่ได้หมายถึงการยังมีลมหายใจเท่านั้น แต่ผมโชคดีกว่านั้นมากที่มีโอกาสได้กลับไปทำสิ่งที่เพื่อนดี ๆ ควรจะทำ สิ่งที่คนรักดี ๆ ควรจะให้ และเหนือสิ่งอื่นใด ผมโชคดีที่ยังมีโอกาสเป็นลูกที่ดีของแม่
คิดดูอีกที เกลียวคลื่นลูกนี้อาจไม่ได้รอคอยที่จะปลิดชีวิตผม ตรงกันข้าม มันอาจรอคอยเพื่อให้โอกาสในการมีชีวิตใหม่แก่ผมต่างหาก
ที่สุดแล้ว เกลียวคลื่นที่เล่นงานเราเกือบตาย…กลับทำให้เราเห็นความหมายและความงามของการมีชีวิต!
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ยุทธการ บุญยิ่ง
บทความน่าสนใจ
ทำอย่างไรเราจะคิดถึงความตายได้โดยที่ไม่กลัวตาย โดย พระไพศาล วิสาโล
ทุกคนมีนัดกับความตาย พร้อมหรือยังที่จะไปตามนัด โดย พระอาจารย์นวลจันทร์ กิตติปัญโญ
