ทาร์ซานในป่าใหญ่
ตอนเด็ก ๆ คุณเคยฝันอยากเป็นอะไรครับหมอ ทหาร ตำรวจ ครู นักธุรกิจ หรือเป็นนางพยาบาล…ส่วนผม (กฤษณะ พรหมรักษา) มีความฝันแสนบรรเจิดว่า “อยากเป็นทาร์ซานในป่าใหญ่”
เวลาล่วงผ่านไปสามสิบปี ขณะที่ความฝันในวัยเยาว์ของผมก็จางหายตามไปด้วย เพราะที่จริงแล้วอาชีพของผมไม่ได้ใกล้เคียงกับการเป็นทาร์ซานเจ้าป่าแต่อย่างใด ผมเป็นเพียงพนักงานประจำที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อแก่งแย่งแข่งขันกับคนอื่น แล้วรอรับรางวัลเป็นเงิน (ปึกบาง ๆ) ทุกสิ้นเดือนเท่านั้น ท่ามกลางการใช้ชีวิตที่ซ้ำซากเหมือนหนูถีบจักร ผมเกิดคำถามในใจว่า “ผมต้องการวิถีชีวิตแบบนี้จริง ๆ หรือ!”
“ไม่!” ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองตะโกนก้อง พร้อมกับคิดหาทางออกจากกรงใบนี้ให้เร็วที่สุด จู่ ๆ ความฝันในวัยเยาว์ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ภาพของตัวการ์ตูนทาร์ซานที่ห้อยโหนโจนทะยานอยู่ท่ามกลางป่าใหญ่ทำให้ผมยิ้มกว้างออกมาได้ คงถึงเวลาที่ผมจะต้องออกตามความฝันเสียที
ผมตัดสินใจลางานหนึ่งสัปดาห์ เก็บเสื้อผ้า ถุงนอน และอุปกรณ์เดินป่าใส่กระเป๋าใบเขื่อง พร้อมหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น แล้วขับรถมุ่งตรงไปยังป่าใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่สถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักผมเลยแม้แต่คนเดียว
หลังจอดรถที่ตีนเขาแห่งหนึ่ง ผมก็ขนสัมภาระทั้งหมดขึ้นหลังแล้วเดินลึกเข้าไปในป่า ด้วยทักษะการเดินป่าที่พอมีอยู่บ้าง ทำให้ผมพบพื้นที่ที่เหมาะกับการตั้งแคมป์ หลังจากเดินสำรวจจนแน่ใจว่าพื้นที่แถบนี้คงไม่มีสัตว์อันตรายอาศัยอยู่ ผมก็เกิดความอบอุ่นใจอย่างประหลาด ทั้งที่ไม่เคยรู้จักป่าผืนนี้มาก่อน แต่คืนนั้นผมกลับนอนหลับอย่างเต็มอิ่มและรู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
รุ่งเช้าผมออกเดินสำรวจลึกเข้าไปในป่า จนได้พบหมู่บ้านเล็ก ๆ ของชาวเขา พวกเขาดูแลผมอย่างอบอุ่นและเป็นมิตร พร้อมกับเชื้อเชิญให้ผมไปดูต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาภาคภูมิใจ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านเท่าไรนัก
ทันทีที่เห็น ผมถึงกับตาลุกวาวและตกหลุมรักต้นไม้ต้นนี้ทันที มันเป็นต้นไทรขนาดใหญ่ คาดว่าอายุคงจะร่วมร้อยปี…แผ่กิ่งก้านสาขาราวกับว่ากำลังโอบกอดโลกทั้งใบ อาการตื่นเต้นของผมคงทำให้หัวหน้าชาวเขาประทับใจไม่น้อย เพราะทันทีที่ผมเอ่ยปากขอมาอยู่ที่นี่ เขาก็ตอบรับทันทีด้วยความเต็มอกเต็มใจ ทั้งยังอาสาช่วยผมปลูกกระต๊อบหลังเล็ก ๆ ข้างต้นไทรด้วย ผมกล่าวขอบคุณเขาหลายสิบครั้งพร้อมทั้งให้สัญญาว่าจะดูแลรักษาต้นไม้ต้นนี้เท่าชีวิตจากนั้นผมก็รีบขับรถกลับกรุงเทพฯเพื่อลาออกจากบริษัท พร้อมขนย้ายของใช้ที่จำเป็นมาอยู่ที่นี่ด้วยหัวใจที่พองโตและมีความสุขที่สุด!
ผมอยู่ป่าจนกลายเป็นทาร์ซานสมใจ ต่างกันตรงที่ผมยังแต่งตัวปกติ ไม่ได้นุ่งน้อยห่มน้อยเหมือนตัวการ์ตูนเท่านั้น ชาวเขาเปิดใจยอมรับผมเป็นสมาชิกในครอบครัวผมช่วยพวกเขาสร้างถนนตัดผ่านหมู่บ้าน สร้างโรงเรียนสำหรับลูกหลาน สร้างวัด รวมถึงให้ความช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่ผมจะช่วยได้อย่างเต็มความสามารถ ในขณะเดียวกันชาวบ้านก็ไม่ตัดไม้ไม่ถางป่า และไม่ล่าสัตว์ตามที่ผมขอร้องด้วยเช่นกัน
ทุกวันนี้ผมเปิดร้านกาแฟและรีสอร์ตเล็ก ๆ โอบรอบต้นไม้ใหญ่โดยมีความหวังว่าความสวยงามตามธรรมชาติของที่นี่จะช่วยสร้างจิตสำนึกให้ชาวบ้านและคนทั่วไปเกิดความหวงแหนธรรมชาติที่มีอยู่ได้บ้าง
ผมคงไม่มีทางรู้ว่าทาร์ซานตัวจริงเขามีความสุขกับชีวิตในป่าเพียงไร แต่ผมรู้ใจของตัวเองดีว่า ทุกวินาทีที่ได้อยู่ที่นี่ ผมมีความสุข และจะดูแลป่าผืนนี้ไปตราบจนชั่วชีวิต…
เรื่อง กฤษณะ พรหมรักษา เรียบเรียง ชลธิชา แสงใสแก้ว ภาพ วรวุฒิ วิชาธร