ทำไมถึงควรยิ้ม ให้มากกว่าการร้องไห้
เคยคิดกันบ้างไหมว่า บางทีชีวิตคนเรามันก็แค่เท่านี้ จะมามัวเศร้างมงายให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็ดูจะไม่สมควรเท่าไร นี่จึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมถึงควรยิ้ม ให้มากกว่าการร้องไห้
เพราะชีวิตมันสั้น
เราทุกคนต่างก็กำลังใช้ชีวิตอยู่บนความไม่แน่นอนด้วยกันทั้งนั้น ซึ่งในบางทีเหตุการณ์ไม่คาดฝันหลายอย่าง หรือเหตุการณ์ที่เราเองต่างก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้มันเกิดขึ้น ก็อาจเกิดขึ้นได้ในแบบที่เราเองก็ไม่ทันคาดคิดมาก่อน
เมื่อไม่มีใครคาดเดาอะไรในเรื่องของอนาคตได้ การเดินหน้าทำตามความฝัน หรือทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการจึงถือเป็นเรื่องสำคัญ
เพราะถ้าหากวันหนึ่งเรื่องราวไม่คาดฝันเหล่านั้นเกิดขึ้นมา เราเองนั่นแหละที่จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดายในสิ่งที่อยากพูด หรืออยากทำ แต่ดันไม่ได้ลงมือทำอะไรกับมันจริงๆ สักที
โลกนี้ไม่เคยมีอะไรแน่นอน
จริงอยู่ที่ว่า ทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ ไม่เคยมีอะไรแน่นอนจริงๆ แม้กระทั่งความคิดภายในจิตใจของตัวเราเอง ที่บ่อยครั้งก็มักจะเกิดความโลเลขึ้นมาอย่างที่ไม่สามารถจะควบคุมอะไรมันได้
ดังนั้น ในเมื่อจิตใจของเราเองยังไม่มีความแน่นอน แล้วจะไปนับประสาอะไรกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันของตัวเราเอง ที่ก็อาจจะไม่มีความแน่นอนอะไรได้อีกเหมือนกัน
การแสวงหารอยยิ้มให้เกิดขึ้นกับตัวเองให้มาก จึงเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าการนั่งจมอยู่กับความคิดลบๆ ที่คอยแต่จะทำให้เกิดเป็นความทุกข์ใจ และเสียเวลาไปโดยไร้ค่าอยู่แบบนั้น
คนเราอาจเกิดมาได้เพียงแค่ครั้งเดียว
ความคิดที่ว่า คนเราอาจเกิดมาได้เพียงแค่ครั้งเดียว อาจเป็นข้อดีที่จะทำให้เราได้ทำในสิ่งที่หัวใจต้องการ หรือสิ่งที่เรียกว่าเป็นความสุขของตัวเองอย่างไม่ต้องคิดอะไรให้มันมากมาย
เพราะความที่ไม่รู้ว่า ชีวิตในแต่ละวันจะต้องเดินทางไปถึงจุดจบได้อีกเมื่อไหร่ การทำให้ตัวเองมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ได้ในทุกวัน แค่เพียงเท่านั้น มันก็อาจจะคุ้มค่ากับการได้เกิดมามีชีวิตอย่างไม่ต้องเสียดายอะไรแล้ว
ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นทุกข์
เชื่อว่า คงไม่มีใครเกิดมาเพื่อเผชิญหน้ากับความสุขแค่เพียงอย่างเดียว หรือความทุกข์แค่เพียงอย่างเดียวเท่านั้นได้หรอก เพราะเรื่องราวในแต่ละวันที่ต้องพบเจอ ต่างก็มีทั้งแย่บ้าง และดีบ้างปะปนกันไป
ดังนั้น ตัวเราเองต่างหากที่ถือเป็นผู้กำหนดว่าจะให้ชีวิตเลือกจดจำ และรับรู้ในด้านใด ซึ่งถ้าหากเลือกที่จะรับแต่ความสุข แน่นอนว่า ชีวิตก็จะต้องได้สัมผัสกับเรื่องที่เป็นสุขมากกว่าทุกข์อยู่แล้ว
โดย : sineenow