เมื่อหมดสัญญากับรายการแชนแนลวี ฉัน (วีเจตะแง้ว บุษบา มหัตถพงศ์) ตัดสินใจไม่ต่อสัญญาเพราะอยากไปเรียนต่อที่อังกฤษ โดยวางแผนว่าจะไปเรียนภาษาและทำงานที่ร้านอาหารของเพื่อน
ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เป็นใจ เพราะพอออกจากแชนแนลวีได้สักพัก ก็มีเหตุให้ไม่ได้ไปอังกฤษ เนื่องจากร้านอาหารเพื่อนมีปัญหา จึงไม่อยากให้ไปทำงานด้วย ฉันเลยต้องวางแผนชีวิตใหม่
ชีวิตแปรผัน คิดสั้นฆ่าตัวตาย
เมื่อไม่ได้ไปอังกฤษ ฉันเปลี่ยนแผนไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นแทน ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง คลินิกความงามหมดสัญญาเช่า เจ้าของต้องการขึ้นค่าเช่าเป็นเดือนละห้าแสนบาท อยากทำต่อก็อยากทำ แต่หนักใจว่าจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเช่า ไหนจะค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีก คิดดูแล้วไม่มีทางหาเงินได้เดือนละล้านแน่ ๆ จึงตัดสินใจไม่ต่อสัญญาเช่าร้านและปิดคลินิกในที่สุด
ช่วงนั้นฉันเหมือนคนไม่มีทางไป กังวลว่าถ้าไม่ได้ทำคลินิกแล้วจะทำอย่างไรต่อไป จะกลับไปทำงานที่แชนแนลวีก็ลาออกมาแล้ว เขาอุตส่าห์เลี้ยงส่งอย่างดี การปิดคลินิกคงจะกลายเป็นข่าวว่า คลินิกวีเจตะแง้วเจ๊ง วีเจตะแง้วตกอับ พอคิดมาก ๆ เข้า สมองก็ตื้อไปหมด ไม่มีสติสัมปชัญญะ รู้สึกเหมือนชีวิตเจอทางตัน ไม่เห็นทางออกว่าควรทำอย่างไรต่อไป
วันที่คิดสั้น ฉันนั่งอยู่ที่ระเบียงคอนโด ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย รู้สึกแค่ว่าถ้าโดดลงไปคงไม่ทุกข์แล้ว อยากปลดปล่อยตัวเอง แต่ นาทีที่ยืนอยู่บนเก้าอี้และกำลังจะกระโดดลงไป คำว่า “แม่” ลอยขึ้นมาในสมอง ทำให้คิดได้ว่าถ้ากระโดดลงไปตาย แล้วแม่จะอยู่กับใคร ฉันจึงเอาขาลงจากเก้าอี้ คิดได้ว่าเหนื่อยนักทำไมไม่กลับบ้าน จากนั้นจึงกลับบ้านไปหาแม่
ตอนกลับมาอยู่บ้าน ทุกอย่างดูมืดมนไปหมด ไม่รู้จะหันเหไปทางไหน แต่ในความโชคร้ายนั้นยังมีข่าวดีเข้ามาให้ชื่นใจบ้าง คือฉันสอบได้ทุนเรียนฟรีปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ คณะเศรษฐศาสตร์ ซึ่งทำให้ใจชื้นขึ้นมาว่า ถ้าไม่ได้เรียนต่อเมืองนอก เรียนต่อในเมืองไทยก็ได้ จึงใช้เงินเก็บส่งตัวเองเรียนต่อ โดยที่ไม่ได้มีรายได้อื่น ๆ เข้ามาพยายามกินอยู่อย่างประหยัด โชคดีที่ฉันไม่ใช่คนชอบเที่ยวมากนัก เลยพออยู่ได้
ค้นพบธรรมะ
ระหว่างเรียนปริญญาโท ฉันเริ่มหันมาสนใจธรรมะเพราะเรียนไม่ค่อยทันเพื่อน เพื่อนจึงแนะนำว่าเธอเป็นคนไฮเปอร์ น่าจะลองไปนั่งสมาธินะ
ฉันเริ่มไปฝึกเรียนสมาธิ หลักสูตรครูสมาธิที่สถาบันพลังจิตตานุภาพ สาขา 4 (โดยหลวงพ่อวิริยังค์ สิริน.ธโร)วัดสิริกมลาวาส หลังเรียนรู้สึกว่าใจนิ่งลง มีสมาธิมากขึ้นทำให้เรียนดีกว่าเดิม จากนั้นจึงเริ่มเรียนหลักสูตรปุริสาสมาธิ(สมาธิขั้นสูง) พอเรียนจบหลักสูตรมีโอกาสไปขึ้นธุดงค์กับครูสมาธิคณะสงฆ์ และหลวงพ่อวิริยังค์ สิริน.ธโร ที่ดอยอินทนนท์ จังหวัดเชียงใหม่ นอกจากนั้นยังมีโอกาสตามอาจารย์ที่สอนสมาธิเข้าปฏิบัติธรรมแบบเข้มข้นในป่าลึกที่ถ้ำตุ๊ปู่ จังหวัดเชียงใหม่
ฉันประทับใจการปฏิบัติธรรมครั้งนั้นมาก เพราะฉันและเพื่อน ๆ ที่ไปด้วยกันอยู่แบบไม่มีน้ำ ไม่มีไฟ มีแค่กุฏิเล็ก ๆ ต้องไปอาบน้ำที่ลำธาร ซักผ้าตามโขดหิน ต้องหาของป่ากิน อยู่กันเหมือนฤาษี พออยู่ตรงนั้นสักระยะหนึ่งทำให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิต เข้าถึงความเป็นธรรมชาติของโลกรู้สึกว่าทุกอย่างคือธรรมชาติ และธรรมะคือธรรมชาติ ทำให้ฉันเริ่มเปลี่ยนความคิดและรู้จักปล่อยวาง ธรรมะสอนให้รู้จัก
พิจารณาว่า อาหารแม้จะประณีตหรือไม่ประณีตก็ทำให้เราอิ่มเหมือนกัน ที่นอนจะดีหรือไม่ดีอย่างไรก็แค่หนึ่งตื่น ไม่ว่าเราจะเป็นเศรษฐีหรือคนยากจน ที่นอนสุดท้ายของคนเราก็ขนาดแค่ตัวเราเท่านั้น
ธรรมะยังสอนให้ฉันย้อนกลับไปพิจารณาว่าชีวิตในอดีตกับตอนนี้มีความสุขเท่ากันไหม คำตอบคือไม่เท่ากัน การที่ฉันมีน้อยกว่าในอดีตกลับทำให้มีความสุขมากกว่าเพราะวางเป็น รู้ว่าแค่ไหนพอ ไม่เหมือนตอนทำงานในวงการบันเทิง แม้มีเงินเยอะ แต่ต้องเจ็บป่วยบ่อย ๆ ไม่ค่อยมีความสุข เพราะไม่รู้จักปล่อยวาง
ช่วงที่เรียนเรื่องบาปบุญคุณโทษทำให้รู้ว่าตอนที่ตัดสินใจไม่ต่อสัญญาแชนแนลวี แล้วไม่มีใครคะยั้นคะยอให้อยู่ต่อนั้น ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะฉันดื้อ ชอบเปลี่ยนตัวคนที่จัดรายการด้วย ทำให้โปรดิวเซอร์ปวดหัว เรียกว่าคนเก่งแค่ไหน แต่ถ้าดื้อเอาไม่อยู่ก็ไม่มีใครอยากร่วมงานด้วย แต่กว่าจะรู้ตัวก็สายแล้ว ฉะนั้นการที่ฉันไม่มีโอกาสกลับเข้าทำงานวงการบันเทิงเหมือนเดิม ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเวรกรรมของฉันเองที่เคยสร้างวิบากกรรมไม่ดีไว้
ความที่ซาบซึ้งในรสพระธรรมทำให้ฉันถึงกับอยากบวชชีนุ่งขาวตลอดชีวิต แต่คุณแม่ไม่อนุญาต เพราะอยากให้อยู่เป็นเพื่อนก่อน เสียใจก็เสียใจ แต่ตอนหลังมาคิดได้ว่า ถึงแม้จะไม่ได้บวชก็ยังสามารถปฏิบัติธรรมในทางโลกได้เหมือนกัน
ถูกครหาว่าตกอับ
หลังเรียนจบฉันไปทำงานช่วยอาจารย์ในบริษัทแห่งหนึ่งรับหน้าที่ดูแลล่ามญี่ปุ่น ได้เงินเดือนหนึ่งหมื่นสองพันบาทเรียกว่าแตกต่างจากรายได้ในสมัยก่อนลิบลับ แต่ ณ ตอนนั้นมีงานอะไรก็ต้องทำ ดีกว่าตกงาน
ฉันต้องหัดนั่งรถเมล์ไปทำงาน ทิ้งรถยนต์ไว้ที่บ้าน เพราะรู้สึกว่าเงินเดือนแค่หมื่นกว่าบาทคงไม่พอจ่ายค่าน้ำมันรถ อายก็อาย กลัวว่าจะมีใครเข้ามาทัก แต่โชคดีที่ไม่มีใครทักเลยอาจเป็นเพราะคนจำเสียงฉันได้มากกว่าจำหน้า กระทั่งตอนหลังตัดสินใจขายรถยนต์ทิ้ง เพราะพอจอดรถทิ้งไว้เฉย ๆ ไม่ค่อยได้ขับ รถก็เสียบ่อย ต้องส่งซ่อมประจำ คุณแม่เลยบอกว่าขายทิ้งดีกว่า
ตอนทำงานออฟฟิศ ฉันโดนเพื่อนร่วมงานแขวะเป็นประจำว่า “ไหนว่าเป็นวีเจชื่อดังไง คงตกอับละสิถึงได้มาทำงานรับเงินหมื่นสอง” เจอคนพูดอย่างนั้นก็คิดมากอยู่เหมือนกัน โชคดีว่าอาจารย์ที่ฉันทำงานด้วยสอนว่า
“ตะแง้ว เธอไม่ได้ตกอับนะ เธอแค่เปลี่ยนเส้นทางเดินเท่านั้นเอง”
แม้จะเข้าใจในสิ่งที่อาจารย์สอน แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจลาออกจากงาน เพราะมาคิดดูว่าถ้ายังโดนแขวะอย่างนี้ต่อไปเรื่อย ๆ วันหนึ่งอาจทนไม่ไหวและทำอะไรไม่ดีตอบโต้เขาไปก็ได้
ความจริงการเปลี่ยนเส้นทางชีวิตจากงานในวงการบันเทิงมาเป็นงานออฟฟิศธรรมดาไม่ได้ทำให้รู้สึกน้อยใจโชคชะตาอะไร โดยส่วนตัวแล้วก็แฮ็ปปี้กับชีวิตแบบนี้ เพราะมันไม่ได้ลำบากอะไร อยากจะกินอะไรก็ได้กิน อยากไปไหนก็ได้ไป แต่ฉันเลือกที่จะไม่ไป เลือกที่จะประหยัด เลือกที่จะใช้ชีวิตสมถะแต่เรื่องที่ทำให้ฉันน้อยใจคือมีข่าวออกมาว่า “ฉันตกอับ”
สาเหตุที่ใคร ๆ มองว่าตกอับนั้น คงเพราะเห็นฉันหายไปจากหน้าจอทีวี แต่ความจริงแล้วฉันไม่ได้หายไปจากเสียงวิทยุเลย ที่ผ่านมายังอ่านสปอตโฆษณา จัดรายการวิทยุสองคลื่นของเยสเรดิโอคือ 107.5 และ 93.5 นอกนั้นยังมีอัดเสียงตามสายซึ่งออกอากาศในห้างบิ๊กซีทั่วประเทศ แต่กลายเป็นว่าคนถามว่าตกอับถึงขนาดไปจัดรายการในบิ๊กซีเลยเหรอ บางทีไปสัมภาษณ์รายการ เขาก็ถามว่าจริงหรือเปล่าว่าชีวิตตกอับถึงขั้นต้องไปจัดรายการเพลงลูกทุ่ง ฉันจึงน้อยใจว่าทำไมคนอื่นไม่เข้าใจเราการที่ฉันไม่ได้อยู่ในที่เดิม ๆ ไม่ได้แปลว่าตกอับ ทำไมคนถึงต้องมาคิดแทนว่าฉันตกอับ ฉันไม่มีความสุข ทั้งที่ความจริงแล้วฉันมีความสุข
เมื่อรู้ว่าเปลี่ยนความคิดคนอื่นไม่ได้ จึงหันมาเปลี่ยนวิธีคิดของตัวเอง คิดว่าเรารู้และมีความสุขของเราอย่างนี้ก็พอ อย่าไปเอาคำพูดคนอื่นมาทำให้ตัวเองทุกข์ จึงทำให้ฉันสบายใจและปล่อยวางได้มากขึ้น
ชีวิตเรียบง่ายใต้ธรรมะ
ช่วง พ.ศ. 2555 ฉันจัดรายการคลื่น 94.5 คลื่นสนุกสุขนิยม ต่อมารายการปิดตัวลงเมื่อปีที่แล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเสียใจว่าตกงาน แต่พอมาปฏิบัติธรรมจึงรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตเราไม่ว่าสุขหรือทุกข์ ทุกอย่างไม่มีคำว่าบังเอิญ แต่เกิดขึ้นเพราะมีเหตุผลของมันทั้งนั้น ดังนั้นถึงเวลาก็ได้ทำงานเอง ถ้ายังไม่ถึงเวลาเราก็นุ่งผ้าขาวไปทำบุญที่วัด อยู่บ้านปฏิบัติธรรมสร้างบารมีไปเรื่อย ๆ เรียกว่าถึงแม้จะไม่ได้ทำงานทางโลกแต่เรายังได้ทำงานทางธรรม
ถ้าใครสังเกตจะเห็นว่าฉันนุ่งชุดขาวมานานหลายปีแล้วเพราะต้องการใช้ชุดขาวพิจารณาความตาย เนื่องจากคนตายจะถูกห่อด้วยผ้าขาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ดังนั้นฉันคิดว่าชุดสีขาวคือผ้าห่อศพของฉัน ถ้ายังมีบุญค้ำจุนอยู่ ฉันจะได้เกิดใหม่ในวันพรุ่งนี้ แต่ถ้าไม่ ฉันก็จะห่อศพตัวเองด้วยผ้าขาวนี้ตายไปกับผ้าห่อศพผืนนี้ นอกจากนั้นฉันอาราธนาศีล 5ก่อนนอน นอนภาวนาไปเรื่อย ๆ คิดว่าถ้าตายไปก็จะได้ไปดีหรือถ้าไม่ตาย พลังสมาธิพลังภาวนาที่ห่อหุ้มตัวเราตลอดคืนจะกลายเป็นกุศลบารมี ไม่มีศัตรู ไปที่ไหนเราก็จะเย็นจิตเย็นใจให้แก่คนอื่น การที่เราไม่รู้ว่าจะตายตอนไหนทำให้ฉันไม่ประมาทและหมั่นทำความดี ดังนั้นจะบอกว่าธรรมะเปลี่ยนชีวิตฉันเลยก็ว่าได้
ธรรมะสอนให้รู้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในชีวิต ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข มันจะไม่ได้เกิดขึ้นทั้งชีวิต ทุกข์ก็ทุกข์แค่ช่วงหนึ่งแล้วดับไป เต็มที่ก็แค่หมดอายุขัย แต่ปัญหาคือคนเรามักต่อทุกข์เอง คือคิดเยอะ
ดังนั้นฉันพยายามไม่คิดเยอะ ไม่หวนนึกถึงอดีตให้ทุกข์และไม่คิดเลยไปถึงอนาคตให้ทุกข์ด้วย แต่อยู่กับปัจจุบัน ส่วนอะไรจะเกิดค่อยว่ากันละกัน ตอนนี้ขอแค่ใช้ชีวิตอยู่กับธรรมมะก็พอแล้ว
เป็นชีวิตที่เรียบง่าย แต่ทว่ามีความสุขและร่มเย็น
(เรื่อง บุษบา มหัตถพงศ์ เรียบเรียง สุพรรษา แก้วแสงธรรม ภาพ สรยุทธ พุ่มภักดี สไตลิสต์ ณัฏฐิตา เกษตระชนม์ แต่งหน้า - ทำผม ภัทรานิษฐ์ จันทร์กุลเศรษฐ์)
ขอบคุณสถานที่ถ่ายทำ
โรงแรมเอทัส ลุมพินี (โทร. 0-2618-9555)
