เขาขับรถไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง พอไปถึง หมอตรวจนั่นตรวจนี่แล้วก็สั่งว่า “คุณต้องนอนโรงพยาบาล เพราะหมอเกรงว่าถ้าคุณกลับบ้านอาการจะทรุดหนักกว่านี้”
เรื่องของเรื่องก็คือ เจ้าโรคร้ายแอบลอบกลับมาอีกครั้งอย่างเงียบกริบ มันกัดกินอวัยวะของเขาอย่างร้ายแรงจนเกินจะเยียวยา เขานอนอยู่ในโรงพยาบาลไม่ถึงอาทิตย์ นาทีสุดท้ายของชีวิตก็เดินทางมาถึง
ก่อนเขาจะจากไป ญาติพี่น้องได้ต่อโทรศัพท์ให้อาตมาพูดคุยกับเขา อาตมาสังเกตว่าลิ้นเขาพันกันจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว ก็เลยสวดมนต์ พอวางสาย อาตมาเขียนจดหมายส่งอีเมลไปให้เขาอ่าน เพื่อให้จิตของเขาผูกพันอยู่กับบุญอยู่กับกุศล ทว่ายังไม่ทันอ่านอีเมล เขาก็ล่วงไปเสียก่อน
เช้าวันนั้น พอญาติพี่น้องรู้ว่าเขาจากโลกนี้ไปแล้ว ก็ช่วยกันเก็บข้าวของ จะนำศพกลับเมืองไทย พี่สาวรับหน้าที่เก็บข้าวของและจัดห้องของน้องชาย แต่พอเปิดประตูคอนโดเข้าไป ก็ต้องตกใจจนก้าวขาไม่ออก ได้แต่ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่ข้างกะละมัง เพราะเห็นรองเท้าคู่โปรดของน้องชายแช่อยู่ในนั้น พี่รำพึงออกมาว่า
“น้องคงไม่คิดว่าตัวเองจะไปเร็วขนาดนี้จึงแช่รองเท้าไว้ คิดว่าไปโรงพยาบาลแค่ชั่วโมงเดียว เดี๋ยวค่อยกลับมาซักรองเท้าตากแป๊บเดียวพอแห้ง คืนนี้เที่ยงคืนก็จะบินกลับเมืองไทย
“ที่ไหนได้ น้องไม่มีเวลาแม้แต่จะกลับมาซักรองเท้าด้วยซ้ำ” พี่สาวนั่งร้องไห้อยู่ข้างกะละมังเป็นครึ่งค่อนชั่วโมง
นี่คือสัจธรรมสุดท้ายของชีวิต ที่วันหนึ่งเราทุกคนจะต้องพบเผชิญ ไม่ว่ากับคนที่เรารักหรือกับตัวของเราเอง ฉะนั้นถ้าจะซักรองเท้า ต้องซักเลย อย่าคิดว่าเรามีเวลามากพอที่จะกลับมาซักรองเท้าที่แช่ไว้
จำเป็นปริศนาธรรมไว้ว่า ซักรองเท้าของเธอซะ ซักแล้วตากทันที อย่าหวังว่าวันพรุ่งนี้จะมีเวลามากพอสำหรับทำโน่นทำนี่ เพราะบางทีเราได้แค่หวัง แต่วันพรุ่งนี้เดินทางมาไม่ถึง ฉะนั้น คำว่าซักรองเท้าของเธอซะจึงเป็นปริศนาธรรมที่สำคัญที่สุด
เรามีรองเท้ากันคนละตั้งหลายคู่ คู่ไหนไม่จำเป็น…แจก คู่ไหนไม่ใช้…แบ่งปัน คู่ไหนผุ คู่ไหนพัง…โยนทิ้งถังขยะ เหลือเฉพาะรองเท้าคู่สำคัญที่สุดและจำเป็นต้องใช้เท่านั้น ถ้าสกปรกก็นำไปซักและตากเสีย
ชีวิตของเราชีวิตเดียว เหมาะกับรองเท้าคู่เดียว หารองเท้าคู่นั้นให้พบ อยู่กับรองเท้าคู่นั้น ใช้รองเท้าคู่นั้น ซักรองเท้าคู่นั้น ทะนุถนอมรองเท้าคู่นั้น เพื่อจะได้ใช้รองเท้าคู่นั้นอย่างมีประสิทธิภาพที่สุด
เมื่อความตายมาพราก จะได้ไม่ต้องลำบากให้คนอื่นมาตามซักรองเท้าให้กับเรา
