เมษายน 2543
ประจำเดือนกลับมาแล้ว หลังจากพลัดพรากกันไปถึง 5 ปี ฉันรู้สึกแปลกๆไม่สบายตัวเอามากๆ คงเป็นเพราะฮอร์โมนที่หมอให้มากินแน่ๆ
นึกออกไหมจ๊ะ เนื้องอกกดประสาทตาและต่อมไร้ท่อ การมองเห็นไม่ปกติ ประจำเดือนไม่มา เรื่องดวงตาคงต้องปล่อยตามยถากรรมน่ะนะ ปรับตัวให้เข้ากับความผิดๆ เพี้ยนๆ ของภาพที่เห็นให้ได้ ระวังสะดุดหรือชนนั่นชนนี่ไว้ให้มาก
แต่เรื่องต่อมไร้ท่อนี่ หมอบอกว่ายอมไม่ได้ เพราะหมายถึงกระดูกจะเสื่อมเร็วและเข้าวัยทองก่อนเวลาอันควร อืม…ฟังดูก็ไม่ดีทั้งสองอย่างแหละ แต่ฉันสยองกับเรื่องหลังมากกว่า เพราะแค่ได้ยินชื่อวัยทองเพื่อนก็ล้อแล้วว่าฉันจะเหี่ยวเร็ว เป็นป้าแก่ก่อนคนอื่น
ถึงพยายามบอกว่า วัยทองคือเรื่องอารมณ์ ความรู้สึก แต่ไม่มีใครยอมฟังยิ่งได้เห็นตัวเองในกระจกช่วงนี้ (ผมเพิ่งงอกใหม่ เพราะตอนฉายแสงฉันแพ้ ผมร่วงเกือบหมดหัว) ยิ่งพานไม่สบายใจความจริงไม่ใช่ห่วงสวยอะไรนักหนาหรอกแต่แหม ! ดูดีย่อมดีกว่าจริงมั้ย
พฤษภาคม 2543
พี่ชายใจดีคนเดียวของฉันซื้อหนังสือมาให้หนึ่งหอบใหญ่ รู้ไหม มีเรื่อง ชีวจิต ชีวิตเริ่มต้นเมื่อ 70 มะเร็งแห่งชีวิตและ กูแน่ ของอาจารย์สาทิสรวมอยู่ด้วย
ชื่อคนเขียน ฉันได้ยินมานานแล้วแต่ไม่เคยนึกเลยว่าจะมีคนซื้อมาให้อ่านในเวลาอย่างนี้ ภาษาอ่านง่าย เข้าใจไม่ยากภายในเวลาสองวัน ฉันอ่านจบทุกเล่มและตั้งใจว่าจะลองหันมาใช้ชีวิตตามแนวชีวจิตดูบ้าง เจ้าส่วนเกินในสมองจะได้ไม่งอแง เกเร ทำร้ายเรา
เอาสิ เจ๊ติ๋วกับเจ๊ตุ่มพูดขึ้นแทบจะพร้อมกัน ลองสองคนนี้เห็นพ้องต้องกันแล้ว เสียงอื่นก็หมดสิทธิ์
ว่าแต่ถ้าจะให้ดีกับเจ้าตั้มนะ แม่น่าจะเลิกขายกับข้าวด้วย เพราะหนึ่ง แม่อายุเยอะแล้ว ควรพักได้แล้ว ให้ลูกๆ หาเลี้ยงตอบแทนพระคุณ และสอง จะได้ไม่มีแกงเนื้อ ต้มยำขาหมู ผัดขิงไก่ ยั่วน้ำลายเจ้าตั้มไง
ไหนๆ คิดจะเป็นชีวจิตแล้ว ก็ควรเป็นให้เต็มตัว เพราะถ้าไม่เข้มงวด เป็นแค่ครึ่งๆ กลางๆ ปฏิบัติตัวไม่ถูกต้องตามหลักการของอาจารย์สาทิส จะเห็นผลได้อย่างไร และทางที่ดีที่สุด คนที่บ้านควรจะร่วมมือด้วย เจ๊ติ๋วเสนอแนะและอ้างเหตุผลเบ็ดเสร็จ
และสิ่งนี้ได้รับคะแนนเสียงอย่างอุ่นหนาฝาคั่งตามเคย พร้อมกันนั้นทุกคนต่างก็หันไปมองผู้ที่ถูกพาดพิงถึง
แม่เงียบ ทุกคนนิ่งรอฟังคำตอบครู่หนึ่ง แม่จึงเริ่มพยักหน้าหงึกหงัก เรียก เสียงเฮจากพี่ๆ และหลานๆ ได้
ไม่อยากเชื่อเลยนะ เพื่อฉัน…แม่ตกลงทิ้งอาชีพเดิมที่เคยทำมาหลายสิบปีทันที
