พฤศจิกายน 2543
เพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกันเตรียมตัวรับปริญญากันแล้ว แต่ฉันต้องกลับไปก้มหน้าก้มตาเรียนวิชาที่ไม่ได้สอบกับรุ่นน้องไม่เป็นไรหรอกนะ คิดเสียว่าชาติที่แล้วตักบาตรร่วมขันกับมะเร็งมาก็แล้วกัน
ไม่ใช่ว่าจะงมงายหรอกนะ แต่ไม่อยากคิดมากน่ะ สืบสาวหาต้นตอจ้าละหวั่น ถ้ารู้ว่าเป็นเพราะกินหมูกับของหวานมาก แล้วไงล่ะ ! โกรธตัวเองอย่างนั้นเหรอ ไม่เอาหรอก !
เคยได้ยินได้ฟังมาไม่น้อย บางคนป่วยแค่กระจิ๊ด แต่คิดมาก โรคเลยกำเริบ แย่ไปเลย ผิดกับบางคน ป่วยปางตาย แต่ใจสู้ ไม่คิดมากให้เปลืองสมองและอารมณ์ก็อยู่อย่างสบายมาได้อีกเป็นสิบปี
…และฉันขอเลือกอยู่กลุ่มหลัง อย่าพยายามทำตัวให้มีปัญหา ก็อะไรๆ มันขึ้นอยู่กับความคิดและจิตใจนี่นะ โดยเฉพาะทุกอย่างในโลกมันเหมือนเหรียญสองด้านแล้วแต่ว่าเราจะเลือกมองด้านไหน
อย่างฉันเนี่ย มองให้ดี มะเร็งก็ให้อานิสงส์กับตัวคนเป็นเหมือนกันนะ ดูง่ายๆตอนนี้ใครต่อใครต่างก็ดีกับฉัน คนที่บ้านนั้นไม่ต้องพูดถึง ยกไว้เหนือคนอื่นอยู่แล้วแต่ที่เห็นมากกว่านั้นคือ เพื่อนบางคนที่เคยเมินชาหรือหมั่นไส้ ก็หันกลับมาทำดีกับฉันไหนจะเพื่อนรุ่นน้องเอย อาจารย์เอย ทุกคนรู้ดีว่าเจ้าส่วนเกินในสมองมันกวนการมองเห็นและความจำบางส่วนของฉันอยู่
โดยเฉพาะอาจารย์สอนวิชาบัญชีนะใจดี๊ใจดี ไหนจะสอนแบบไม่ให้นักเรียนเครียดแล้ว ยังให้กำลังใจฉันและแนะนำให้กินผักแปลกๆ สไตล์ผักพื้นบ้าน หรือซุปมิโซะที่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตามันมาก่อนเลย
อยากรู้จังว่า ถ้าไม่เป็นมะเร็ง จะได้เจอแบบนี้ไหม
มีนาคม 2544
วันสอบไฟนอลวันสุดท้ายเสร็จสิ้นฉันเรียนจบปริญญาแล้ว ไชโย ! ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวนะที่ไชโย คนที่บ้านก็ร่วมไชโยด้วย ไชโย ! ไชโย ! น่า…ช่วยกันดีใจหน่อยนะ
แถมมีข่าวแว่วๆ จากเจ๊ติ๋วว่าตำแหน่งเจ้าหน้าที่เดินเอกสารในกรมชลประทานจังหวัดสระแก้ว ยังว่างอยู่ และคุณสมบัติของฉันก็เหมาะเหม็ง มีสิทธิ์ มีสิทธิ์ ไชโย !
อืม…เมื่อมองย้อนกลับไป สำหรับฉันนั้น กว่าจะถึงวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยขอบอก ไหนจะต้องต่อสู้กับพยาธิ และอาการสารพัดอย่างที่มีต้นตอมาจากเนื้องอกยิ่งช่วงที่ต้องเข้ารับการผ่าตัดนั้นน่ะ สุดยอดแห่งประสบการณ์ที่ฉันจำได้ไม่ลืมเลยบอกแม่อยู่บ่อยๆ ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีกละก็ ไม่ขอผ่าตัดแล้วนะ สยึมกึ๋ย !
นั่นแหละนะ ถ้ามองอีกมุม เห็นเพื่อนๆ วัยเดียวกับฉันมากมายใช้ชีวิตหมดเปลืองไปกับอบายมุขอย่างคึกคะนอง และความอยากมีอยากได้ข้าวของหรูหราราคาแพงไม่รู้จบแล้ว ฉันคิดว่าตัวเองโชคดีกว่า
เยอะเลย เพราะแท้ที่จริงแล้ว ชีวิตมีอะไรมากกว่าความสุขสบายด้วยเครื่องอำนวยความสะดวก ความสวยหรูร่ำรวยเหล่านั้น
…และฉันรู้จักสิ่งเหล่านั้นแล้วด้วยหัวใจผ่านมะเร็งในสมองที่เป็นอยู่
สำหรับเด็กอย่างฉัน การจะอธิบายเรื่องวิถีชีวิตเรียบง่ายและคุณค่าของชีวิตแวดล้อมที่มีต่อตัวเอง คงทำได้ด้อยกว่าอาจารย์สาทิสหลายร้อยหลายพันเท่า แต่เอาเป็นว่าฉันเข้าใจและกำลังปฏิบัติตามวิธีคิดแบบชีวจิตก็แล้วกัน เพราะรู้ว่าวิธีนี้แหละจะให้ความสุขกาย สงบใจ แบบที่คนทุกคนใฝ่ฝันหา
เหมือนดอกไม้ทุกดอก มันจะไม่มีวันบานได้อย่างงดงามหมดจดตามธรรมชาติถ้าไม่เจอแสงร้อนแรงของดวงตะวัน ต้องสายลมแรง ปะทะห่าฝน หรือมีแมลงมาก่อกวนบ้าง
…และฉันก็เจอทุกอย่างแล้ว
นาทีนี้รู้สึกภูมิใจจัง การได้เรียนรู้ชีวิตผ่านโรคภัยที่ผ่านมา ช่วยให้ฉันกลายเป็นคนที่สมบูรณ์ขึ้นทั้งในแง่ความคิดและจิตใจ
จากคอลัมน์สู้ชีวิต นิตยสารชีวจิต ฉบับ 92 – 94
บทความน่าสนใจอื่นๆ
บันทึกของวัยรุ่นนักกินหมู เนื้องอกในสมอง ยุบเพราะชีวจิต ตอนที่ 2
บันทึกของวัยรุ่นนักกินหมู เนื้องอกในสมองยุบเพราะชีวจิต ตอนที่ 1
รำกระบองแบบชีวจิต พิชิต ภูมิแพ้ ราบคาบ
