ฉันเคยคิดเหมือนคนทั่วไปว่า “ไม่มีอะไรเอาชนะความตายได้” จนกระทั่งมาพบกับเหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเกิดขึ้นจริง ๆ ! อย่ายอมแพ้
วันแรกที่พาแม่มาเข้าห้องไอซียูของโรงพยาบาลเจ้าประจำ ฉันเห็นผู้หญิงรูปร่างผอมบางคนหนึ่งนั่งแอบอยู่ตรงมุมห้อง…ใบหน้าซูบผอม ดวงตาอิดโรย ผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิงทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเธอต้องเป็นญาติของคนไข้อาการหนักคนใดคนหนึ่งในห้องนั้น แล้ววันรุ่งขึ้นฉันก็ได้เห็นว่า มีผู้หญิงอีกคนหน้าตาคล้ายกันนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ ตอนที่ฉันเดินเข้าไปเยี่ยมแม่ ทั้งสองคนกำลังสวดมนต์กันอย่างขะมักเขม้น และเมื่อฉันออกมาก็ได้เห็นว่า หน้าตาคนน้องที่เพิ่งมาถึงเหมือนผ่านการร้องไห้มาหยก ๆ ฉันจึงอดถามขึ้นไม่ได้ เธอตอบฉันว่า
“พี่สาวคนโตเป็นมะเร็งที่หน้าอกเมื่อหลายปีก่อน ต่อมาเป็นใหม่ที่กระดูกแล้วลามไปที่ปอด และตอนนี้กำลังขึ้นสมอง หมอบอกว่าสมองไม่ทำงานแล้วค่ะ หมดทางรักษา อยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจเท่านั้น…”
เธอเล่าด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ขณะที่คนพี่นั่งนิ่ง…ฉันฟังอาการแล้วก็คิดว่า พี่สาวคนโตของพวกเธอคงต้องจบชีวิตลง เช่นเดียวกับเพื่อนสนิทของฉันซึ่งป่วยด้วยโรคเดียวกัน ฉันจึงได้แต่ปลอบใจและบอกพวกเขาว่า ถึงแม้คนไข้จะอยู่ในอาการโคม่า แต่ก็สามารถได้ยินและรับรู้ ดังนั้นจึงควรพูดแต่สิ่งที่จะทำให้พี่สาวคลายความกังวล และพยายามน้อมนำความคิดของเธอไปในทางที่เป็นกุศล เพื่อเธอจะได้จากไปอย่างสงบตามแนวทางที่ฉันได้รับการอบรมมาจากคอร์ส “วิถีสู่ความตายอย่างสงบ” โดย พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล คนน้องน้ำตาคลอและพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย…แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อคนพี่หันไปทำหน้าดุน้องสาว พลางพูดเสียงเข้มว่า
“คนเราถ้าสวดมนต์ก็ต้องมีความหวัง ไม่ใช่ยอมแพ้ เราควรปล่อยวางต่อเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเท่านั้น แต่ตอนนี้เราต้องต่อสู้ให้ถึงที่สุด” แล้วเธอก็หันมาทางฉัน “จริง ๆ นะพี่ หนูคิดเสมอว่าพี่หนูต้องไม่ตาย นี่หนูก็กำลังศึกษาอาหารเสริมตัวหนึ่งซึ่งเมืองนอกเขาจดทะเบียนเป็นยาแล้ว เพราะสามารถรักษามะเร็งได้ แต่บ้านเราไม่ยอมรับ…และนี่ก็เรื่องเกี่ยวกับน้ำผลไม้พันธุ์หนึ่งที่สามารถยับยั้งเซลล์มะเร็งได้ดีกว่าคีโมถึงพันเท่า”
แล้วเธอก็หยิบเอกสารปึกใหญ่มาอธิบายสรรพคุณสมุนไพรและการรักษาทางเลือกหลายแผนให้ฉันฟัง ซึ่งถึงแม้จะดูน่าเชื่อถือแต่ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรเอาชนะความตายได้!
“หนูจะไม่ยอมให้หมอถอดเครื่องออกหรือนั่งรอให้เขาหยุดหายใจเองโดยไม่ทำอะไรหรอก…ถ้าเรายอมให้เขาตายง่าย ๆ ก็แสดงว่าเราไม่ได้รักเขามากพอ ในเมื่อหมอรักษาไม่ได้แล้ว หนูจะขอให้เขาลองเอายานี่ใส่ในสายอาหารดู…หมอบอกว่า ถ้าเรามีหลักฐานทางการแพทย์จริง เขาก็จะทำให้”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนฉันเริ่มคล้อยตามว่า ในเมื่อไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว ก็น่าจะลองทุกวิถีทางที่มีอยู่ จากนั้นเธอได้เล่าเรื่องราวของพี่สาวให้ฉันฟังว่า
“หนูรักเขาที่สุด เพราะเขามีบุญคุณกับหนูมาก เขาทำให้หนูมีวันนี้…หนูตายแทนเขาได้เลยนะพี่…นี่หนูก็อยู่โรงพยาบาลมาพร้อมเขา 3 เดือนแล้ว ไม่ได้กลับไปบ้านเลยเพราะอยู่ถึงจังหวัดประจวบฯ ตอนแรกอยู่ห้องธรรมดายังดีหน่อย มีเตียงให้ญาตินอน แต่ตอนนี้ลำบากเพราะห้องไอซียูเขาไม่มีโซฟาให้ ก็เลยต้องอยู่สภาพนี้แหละค่ะ”
ฉันเห็นแล้วว่าเธอนำเก้าอี้สองตัวมาต่อกันนอนอย่างคุดคู้ แถมยังต้องแอบอาบน้ำในห้องน้ำแคบ ๆ แต่ความยากลำบากทั้งปวงก็ไม่สามารถหยุดยั้งความพยายามของเธอที่จะทำทุกอย่างให้พี่สาว โดยเฉพาะการสวดมนต์ในสถานที่ที่ไม่มีความสงบสุขเลยแม้แต่น้อย…แทบทุกครั้งที่ไปเยี่ยมแม่ฉันจะเห็นเธอหันหน้าเข้าหาผนังห้องและเปิดเทปธรรมะเบา ๆ พร้อมกับพนมมือสวดมนต์ต่อเนื่องยาวนานมาก ครั้งละไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง และที่สำคัญ เธอตั้งใจทำอย่างมีสมาธิดีเยี่ยม ไม่ว่าผู้คนรอบข้างจะมากมาย หรือพูดคุยกันเสียงดังเพียงไร เธอก็ยังคงตั้งอกตั้งใจสวดมนต์ต่อไปเรื่อย ๆ
เหตุการณ์เป็นเช่นนี้ทุกวันจนกระทั่งวันที่ห้าก่อนที่ฉันจะผลักประตูห้องเข้าไปเยี่ยมแม่ เธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวเดิมตรงเข้ามาทักทายฉันด้วยท่าทางตื่นเต้นสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“พี่หนูรู้สึกตัวแล้วค่ะ! ยังไม่มีเสียงพูด แต่ทำปากเหมือนจะบอกว่าหิวข้าว! เขาพยักหน้าได้ บีบมือหนู และน้ำตาไหลตอนที่ลูก ๆ และพวกน้อง ๆ กระซิบให้เขาสู้”
ใครนะบอกว่าปาฏิหาริย์ไม่มีจริง!…ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะฤทธิ์ของอาหารเสริม อานุภาพของคาถา หรือบทสวดมนต์สารพัดที่เธอสรรหามา แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่เพราะเครื่องมือราคาหลายร้อยล้านในห้องไอซียูนั่น และไม่ใช่เพราะเคมีบำบัดหรือการฉายแสงใด ๆ ด้วย เนื่องจากหมอได้หยุดการรักษาทุกอย่างแล้ว และในทางการแพทย์ ชีวิตพี่สาวเธอได้สิ้นสุดลงตั้งแต่วันแรกที่ฉันได้รับรู้เรื่องราวของเธอ
ฉันจึงคิดว่าน่าจะเป็นเพราะพลังแห่งความรักและความพยายามที่คนคนหนึ่งจะพึงกระทำให้แก่คนที่เขารักมากกว่า ใครจะรู้ว่า บางทีพลังนี้อาจอยู่เหนือกฎธรรมชาติและสามารถเอาชนะความตายได้ ถึงแม้มันอาจจะเป็นแค่ช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่คงไม่มีใครปฏิเสธว่า ทุกนาทีที่เราจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เรารักนานขึ้น ได้พูดคุยกับเขา…ได้เห็นหน้าเขา…ได้จับมือและโอบกอดเขานั้น…มีคุณค่าเหนือกว่าสิ่งใด
อย่ายอมแพ้
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ทิพถวิล
บทความน่าสนใจ
