มหาวิทยาลัยมหิดล จัดงานวันแม่มาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2529 ต่อเนื่องมาทุกปี ปีนี้เป็นปีที่ 34 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเฉลิมพระเกียรติ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง และร่วมฉลองในโอกาสวันแม่แห่งชาติ มหาวิทยาลัยมหิดลจึงได้จัดกิจกรรมการคัดเลือก “แม่สู้ชีวิต” “แม่ 100 ปี” และ “แม่อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม” เพื่อเชิดชูบทบาทของแม่ในงานดังกล่าว ซึ่งมีคุณ แม่ดีเด่น 18 ท่านจากทั่วประเทศได้รับรางวัลดังต่อไปนี้
รางวัล “แม่สู้ชีวิต”
รางวัลแม่สู้ชีวิตจัดขึ้นเพื่อตอบแทนพระคุณของแม่ที่ได้อุทิศชีวิตต่อสู้เพื่อลูก ลูกของแม่สู้ชีวิตไม่จําเป็นต้องประสบความสําเร็จในชีวิตด้วยการมีตําแหน่งหน้าที่การงานหรือมีการศึกษาสูง ลูกอาจเป็นเด็กพิการ แต่แสดงให้เห็นว่า ด้วยความรัก ด้วยจิตใจ และสองมือของแม่ได้โอบอุ้มให้ลูกมีชีวิตต่อไปได้
รางวัลมี 2 ประเภท คือ แม่สู้ชีวิตประเภทแม่ของลูกพิการ และ แม่สู้ชีวิตประเภทแม่ของลูกปกติ มีผู้ได้รับรางวัล 8 ราย ดังนี้
รางวัลแม่สู้ชีวิตประเภทแม่ของลูกปกติ
ภาคเหนือ
แม่อรุณศรี ถาวร อายุ 45 ปี จังหวัดเชียงใหม่
หลังจากแม่แยกทางกับสามี แม่ต้องแบกรับภาระหนี้สินต่าง ๆ ที่สามีได้ก่อทิ้งไว้ แม่เองก็ป่วยเป็นโรคเบาหวาน ต้องฉีดยาเป็นประจําภาระต่าง ๆ ภายในบ้าน จึงตกอยู่กับแม่เพียงคนเดียว ลําพังรายได้จากการทํานา ทําไร่ข้าวโพด ก็ไม่เพียงพอ ขยัน ประหยัดอย่างไรก็ต้องกู้หนี้ยืมสิน โดยเฉพาะช่วงที่คุณยายป่วยต้องฟอกไต แม่ทั้งเหนื่อยและเครียด แอบนอนร้องไห้ทุกคืน แต่ต้องเข้มแข็งเพื่อลบล้างคําดูถูกของคนรอบข้าง แม่ไม่ท้อ เพราะมีลูกเป็นกําลังใจ แม่สอนลูกให้เป็นคนดี ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร แม่อรุณศรีได้เข้ามาเป็นอาสาสมัครสาธารณสุขประจําหมู่บ้าน ช่วยให้ความรู้แนะนําด้านสุขภาพอนามัยให้แก่ชุมชน
ปัจจุบันลูกทั้ง2 คน เรียนจบดั่งที่แม่ตั้งใจ โดยลูกชายคนโตสอบเข้ารับราชการเป็นตํารวจตระเวนชายแดน ซึ่งเป็นอาชีพที่ลูกรัก แม้รายได้จะไม่มากนักแต่มีสวัสดิการมาช่วยเหลือค่าใช้จ่าย ค่ารักษาพยาบาลของแม่ได้ ส่วนลูกสาวกําลังรอการสอบบรรจุเป็นครู
ภาคอีสาน
แม่สําลี สารนอก อายุ 81 ปี จังหวัดนครราชสีมา
แม่เป็นทั้งพ่อและแม่ของลูกทั้ง 8 คน เนื่องจาก สามีเสียชีวิตไปตั้งแต่ลูก ๆ ยังเล็ก แม่ต้องทํานา เลี้ยงควายและปลูกผักขาย เมื่อลูกเริ่มโตพอช่วย ทํางานได้ ก็ต้องหยุดเรียนมาช่วยแม่ทํางาน เพื่อจะได้ส่งน้อง ๆ อีก 5 คนได้เรียนหนังสือต่อ เมื่อลูก ๆ เข้าเรียนมหาวิทยาลัยค่าใช้จ่ายเริ่มสูงขึ้น แม่ยิ่งต้องโหมงานหนักขึ้น อดทนทํามาหากินเพื่ออนาคตที่ดีของลูก แม่สอนลูกเสมอว่าบ้านเราจน ต้องช่วยกันทํางาน ต้องอดทน ขยันตั้งใจเรียน ทุกวันนี้ลูกของแม่มีหน้าที่การงานที่ดี ตั้งใจทํางาน ทําให้แม่ภูมิใจ
ภาคกลาง
แม่ติ๊ด อัตโสภณ อายุ 99 ปี จังหวัดราชบุรี
แม่เป็นคนดําเนินสะดวกมีลูก 9 คน ชีวิตของแม่ลําบาก เมื่อยังเป็นเด็กอาศัยอยู่กับคุณยายตาบอด ต้องรับจ้างทํางานในสวน จึงไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือเหมือนกับเด็กคนอื่น
แม่ติ๊ดได้ใช้ชีวิตคู่กับคุณพ่อพิชัย ก่อร่างสร้างตัวจากการขายน้ำตาลมะพร้าวที่บรรจุใส่ปี๊บ แม่พายเรือไปส่งของตามตลาดนัด ยกปี๊บซึ่งหนักมาก วันละ 20 – 30 ปี๊บ ขากลับก็ซื้อไข่เป็ดไล่ทุ่งกลับมาขายที่บ้าน และหารายได้เสริมจากการทําขนมขายตามเทศกาลต่าง ๆ แม่ขยันอดทนสู้อย่างนี้ก็เพราะแม่อยากให้ลูกได้เรียนหนังสือสูง ๆ จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยเหมือนแม่
ครั้นเมื่อเศรษฐกิจการค้าไม่ราบรื่น รายได้ไม่พอรายจ่าย แม่ติ๊ดจําใจตัดสร้อยทองที่สะสมไว้แบ่งขายทีละข้อจนหมด เมื่อไม่พอก็ต้องกู้เงินจากนายทุน ช่วงนี้เป็นช่วงที่ลําบากของทุกคน ดอกเบี้ยก็ทบต้นทบดอก เจ้าหนี้ก็ทวงเช้าทวงเย็น สุดท้ายแม่ตัดสินใจขายบ้านริมคลองอันเป็นที่รักมาใช้หนี้ เหลือบางส่วนมาซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ เหลือเงินเล็กน้อยพอประคับประคองชีวิตครอบครัวในยามนั้น คอยวันเวลาให้ลูก ๆ เรียนจบ ลูกคนโตมีงานทําก็ส่งเสียน้อง ๆ คนรอง ๆ มาตามลําดับ จนเรียนจบทํางานได้ดีกันทุกคน สมกับที่แม่รอคอย
ปัจจุบันแม่ติ๊ดมีชีวิตที่สุขสบาย อยู่พร้อมหน้าลูก ๆ หลาน ๆ สิ่งหนึ่งที่ลูก ๆ ได้พร้อมใจกันทํา คือการซื้อบ้านหลังเก่าริมคลองที่แม่ขายไปให้กลับมาเป็นของขวัญแก่แม่ติ๊ด ให้แม่ได้มีความสุข ได้รําลึกถึงอดีตในช่วงชีวิตที่แม่เคยต่อสู้ชีวิตเพื่อลูก ๆ มาได้อย่างภาคภูมิใจ
ภาคใต้
แม่ย่อง บัญชาพัฒนศักดา อายุ 77 ปี จังหวัดพัทลุง
แม่ต้องฝ่าฟันต่อสู้กับอุปสรรคต่าง ๆ เพื่อให้ครอบครัวมีเงินไว้ซื้ออาหารและเป็นค่าเล่าเรียนของลูกทั้ง 6 คน แม่ทํางานหนักหามรุ่งหามค่ำมาตลอด ตื่นแต่เช้ามาโกยทรายที่อยู่ในลําคลองหลังบ้านเอามาขาย สามีเป็นช่างก่อสร้างก็ทําแบบไว้ให้แม่ได้นําทรายมาผสมปูน หล่อเป็นท่อซีเมนต์ขาย ที่ดินทํากินก็ไม่มี ต้องเช่าทํานา ปลูกผัก ทําปุ๋ยอินทรีย์ไว้ใช้เอง อาหารการกินก็หาจากในลําคลองหลังบ้าน ลูกทุกคนรู้ซึ้งและซึมซับว่าครอบครัวของเราลําบากเพียงใด อาชีพอีกอย่างที่แม่ทําคือ รับจ้างตัดเย็บเสื้อผ้า แม่เย็บผ้าทั้งวันทั้งคืน ลูก ๆ ไม่รู้ว่าแม่หลับตอนไหน เพราะจะได้ยินเสียงจักรเย็บผ้าทั้งคืน ตอนนั้นเพราะลูกเยอะต้องรีบหาเงินไว้ให้ลูกได้เรียนสูง ๆ และชีวิตของแม่ต้องทํางานหนักมากขึ้นอีกเมื่อสามีป่วย แม่จําเป็นต้องกู้เงินมาเป็นค่ารักษาพยาบาลและส่งลูกเรียน เมื่อลูกคนโต ๒ คนเรียนจบก็ช่วยกันดูแลน้อง ๆ ให้ได้เรียนต่อ และนี้คือความสําเร็จของแม่คนนี้ ที่ไม่มีทรัพย์สินต้นทุนใด ๆ ให้นอกจากส่งทุกคนให้ได้มีการศึกษา เป็นคนดีของสังคม
ประเภทแม่ของลูกพิการ
ภาคเหนือ
แม่สุพิณทอง ไชยวงค์ อายุ 59 ปี จังหวัดเชียงใหม่
แม่ที่ทุ่มเทและทําทุกอย่างเพื่อประคับประคองให้ลูกน้อยมีชีวิตและมีพัฒนาการทางร่างกายที่ดีขึ้น ความพิการของลูกคนนี้เกิดจากภาวะแท้งคุกคามตั้งแต่อยู่ในครรภ์ แม่ทราบดีตลอดและไม่เคยเสียใจแต่กลับยอมรับให้เกิดมาเป็นลูกของแม่ แม้จะมีปัญหาบ้าง จนบางครั้งก็ท้อและเครียด โดยเฉพาะต้องดูแลลูก เพียงลําพังหลังแยกทางกับสามี กําลังใจสําคัญที่ช่วยให้แม่มีพลังต่อสู้กับปัญหาทั้งปวง ก็คือลูกสาวคนเล็กของแม่ที่คอยช่วยเหลือดูแลรักพี่สาวโดยไม่รังเกียจ อีกทั้งยังได้รับความช่วยเหลือจากญาติพี่น้องและคนรอบข้างเป็นอย่างดี
ทุกวันนี้แม่ต้องลาออกจากงานประจําทางด้านอสังหาริมทรัพย์ที่มีรายได้ดีเพื่อที่จะมีเวลาดูแลลูกสาวได้ตลอดเวลา และหารายได้จากการทําขนมอาหารว่างขายส่งตามสถานที่ราชการและขายเสื้อผ้ามือสอง แม่ขอสัญญาว่าจะพยายามทําทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวของเราฝ่าวิกฤติต่าง ๆ ไปให้ได้
ภาคเหนือ
แม่คํา พยัคฆา อายุ 59 ปี จังหวัดลําปาง
แม่และสามีมีอาชีพเป็นกรรมกรก่อสร้าง ทํางานหนัก พอคลอดลูกคนเล็กออกมา พบว่าลูกมีพัฒนาการช้าไม่สมกับวัย แม่พยายามทําทุกวิถีทางเพื่อให้ลูกตอบสนองจนลูกสามารถคลานและเดินได้ด้วยไม้ค้ำยันเมื่ออายุ 7 ปี แต่ก็ยังไม่ปกติ ยังสื่อสารพูดคุยกับใครไม่ได้ ด้วยอาชีพของแม่เป็นคนงานก่อสร้างต้องย้ายถิ่นฐานไปหลายจังหวัดจึงต้องฝากให้ญาติผู้ใหญ่ดูแล ทั้งที่ใจของแม่เองก็อดเป็นห่วงไม่ได่ ต่อมา สามี ยาย และย่า มาป่วยเสียชีวิต ทําให้ชีวิตแม่ช่วงนั้นลําบากมาก เมื่อลูกสาวคนโตเรียนจบปริญญาตรีมีงานทํา ได้ช่วยเหลือแบ่งเบาภาระแม่ไปได้มาก
ทุกวันนี้แม่ได้กลับมาดูแลลูกสาวคนนี้อย่างใกล้ชิด แม่จะทุ่มเทพยายามทําทุกอย่างเพื่อลูก แม่อยากให้ลูกเป็นคนพิการที่เก่งมีพัฒนาการที่ดีขึ้น ดูแลตัวเองให้ได้ในยามที่แม่จากไป
ภาคอีสาน
แม่ทองจร ดวงอาจ อายุ 67 ปี จังหวัดศรีสะเกษ
แม่ต้องเลี้ยงลูก 3 คนเพียงลําพัง เพราะสามีเสียชีวิตจากโรคมะเร็ง ลูกแม่คนโตมีความพิการทางสติปัญญา และพิการ ทางการสื่อความหมาย เพราะได้รับเชื้อมาลาเรียจากแม่ตั้งแต่อยู่ในครรภ์ แม่ดูแลหาข้าวหาน้ำเลี้ยงดูด้วยความรักมากว่า 45 ปี ด้วยฐานะทางบ้านที่ยากจน ต้องทํางานหารายได้มาให้พอกับค่าใช้จ่าย การทํานาเพียงอย่างเดียวจึงไม่พอที่จะเลี้ยงลูก 3 คน ต้องรับจ้างเลี้ยงวัว เวลาว่างจะทําขนมขายในชุมชน ชีวิตแม่ไม่เคยสุขสบาย ลูกชายคนเล็กหัวเรี่ยวหัวแรงของแม่ก็ป่วยด้วยโรคธาลัสซีเมีย มีอาการแทรกซ้อนตลอด แต่แม่ไม่ยอมแพ้ในโชคชะตา
แต่แล้วชีวิตแม่ก็ต้องเผชิญวิกฤติอีกครั้ง เมื่อลูกชายคนเล็กต้องมาสูญเสียขา เพราะการติดเชื้อจากแมลงกัด แต่อุปสรรคนี้ไม่ได้ทําให้ลูกของแม่ท้อ กลับมุมานะนําความรู้ที่มีมารับจ้างตัดผม และทําเฟอร์นิเจอร์จากไม้ ซึ่งมีรายได้เพียงพอที่จะช่วยเหลือครอบครัว ทุกวันนี้แม่หมดห่วง เพราะลูก ๆ ต่างช่วยเหลือดูแลกัน ไม่ทิ้งกัน
ภาคกลาง
แม่รัชนี ภู่เงิน อายุ 38 ปี จังหวัดฉะเชิงเทรา
แม่มีลูกสาวคนเดียวอายุ 15 ปี มีภาวะสมองพิการมาแต่กําเนิด มีร่างกายแขนขาโค้งบิดงอผิดรูป ขณะแม่ท้องได้ 5 เดือน แม่ต้องผ่าตัดเอาลําไส้ใหญ่ออกเนื่องจากลําไส้อุดตัน ส่งผลให้ลูกหยุดหายใจไปชั่วขณะ แพทย์ต้องฉีดยากระตุ้นหัวใจ พอคลอดออกมาลูกจะร้องไห้ตลอดเวลา มีอาการชักเกร็งอยู่บ่อย ๆ แม่รัชนีต้องพาลูกไปรักษาตามโรงพยาบาลต่าง ๆ ที่ใครว่าดีแม่พาไปรักษามาหมด ด้วยหัวใจที่ยังหวังให้ลูกหาย ลําบากยากแค้นแค่ไหนแม่ก็สู้ แม้จะโดนไล่ลงจากรถเพราะลูกร้องไห้ไม่หยุด แม่ก็ทน ส่วนพ่อของลูกก็ทิ้งไปตั้งแต่ลูกอายุได้เพียง 2 ขวบ
วันเวลาที่ผ่านไป ลูกเติบโตขึ้นพร้อมกับความพิการที่เพิ่มขึ้น ปัจจุบันเป็นคนไข้ติดเตียง ต้องเจาะคอใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา หมอบอกให้แม่ทําใจไว้บ้างแต่แม่ก็ยังหวังในปาฎิหาริย์ และนับเป็นบุญของลูกที่ได้เป็นคนไข้ในพระราชานุเคราะห์ของสมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯสยามบรมราชกุมารี นับเป็นพระมหากรุณาธิคุณอันสูงสุดแก่สองแม่ลูก
ทุกวันนี้แม่รัชนีต้องลาออกจากงานมาเฝ้าลูกทุกวัน คอยพูดปลอบให้กําลังใจลูก ด้วยความหวังว่าลูกแม่จะได้กลับบ้านสักวันหนึ่ง แต่แล้วโชคชะตาก็ไม่เข้าข้าง ลูกสาวต้องมาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ เสียชีวิตเมื่อวันที่ 23 กรกฎาคม 2562 ที่ผ่านมา
กดเลข 2 ด้านล่างเพื่ออ่าน รางวัล “แม่ 100 ปี” ในหน้าถัดไป>>>
