นฤมล แก้วสัมฤทธิ์ แม่พิมพ์ ผู้สร้างฝันให้ศิษย์ด้วยแรงบันดาลใจ

แม่พิมพ์ แห่งดอยสูง นฤมล แก้วสัมฤทธิ์ ครูผู้มีอุดมการณ์และความมุ่งมั่นอย่างยิ่งในการเป็นครูนักพัฒนา เริ่มจากการเป็นครูอาสา ณ ศูนย์การเรียนรู้ชุมชนในอําเภอพบพระ จังหวัดตาก แล้วย้ายมาเป็นครูศูนย์การเรียนรู้ชุมชน ชาวไทยภูเขา “แม่ฟ้าหลวง” บ้านกรูโบ อําเภออุ้มผาง จังหวัดตาก หมู่บ้านกะเหรี่ยงที่ไกลที่สุดของอําเภออุ้มผาง ติดชายแดนพม่า

นฤมลไม่เกรงกลัวต่อความยากลําบาก เธอคือครูเพียงคนเดียวของศูนย์ฯ ที่ยืนหยัดสอนเด็ก ๆ ในชุมชนแห่งนี้มาร่วม 20 ปี ความอุตสาหะและเสียสละของครูนฤมลกลายเป็นแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่ให้ลูกอ๊อด – พรรณิภา บําเพ็ญรุ่งโรจน์ หญิงสาวชาวกะเหรี่ยงบ้านกรูโบ

“หนูเรียกครูนฤมลว่าแม่ แม่อยู่กับหนูตั้งแต่โรงเรียนเพิ่งสร้างใหม่ ๆ ใช้ใบตองตึงมุงหลังคา หนูเห็นแม่อยู่คนเดียวในโรงเรียนจนถึงปัจจุบันก็ยังอยู่คนเดียวในโรงเรียน พ่อแม่หนูเสียแล้วจึงไปอยู่กับท่านทุกวัน หนูประทับใจท่านมาก ท่านแกร่ง อดทน เสียสละ ทําให้หนูรู้สึกว่าหนูก็แกร่ง อดทน และเสียสละแบบท่านได้”

พรรณิภาได้รับพระราชทานทุนการศึกษาจากสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ไปศึกษาระดับปริญญาตรี คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ เธอมีต้นทุนที่จํากัดทั้งด้านปัจจัยและภาษา จึงต้องใช้ความพยายามมากกว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนหลายเท่า

” แม่ต้องเดินมาโรงเรียนเป็นสิบปีบนเส้นทางที่ไม่มีใครเดินเลย หนูก็เดินไปเรียนได้เหมือนกัน ที่กรุงเทพฯ หนูเดินไปเรียนทุกวันจากที่พักแถวพระราม 9 ไปมหาวิทยาลัย (ระยะทางประมาณ 5 กิโลเมตร) แม่เสียสละ หนูก็เสียสละได้เหมือนกัน หลายครั้งที่อยากลาออกจากมหาวิทยาลัย ท่านก็สอนเสมอว่าถ้าหนูไม่เรียนแล้วถ้าแม่ไม่อยู่ ใครจะขึ้นมาสอนหนังสือบนดอย เมื่อก่อนอาจมีครูหลายคนเข้าไป แต่ไม่นานก็ออกไป มีแม่คนเดียวที่ไม่ไปไหนเลย

“แม่อดทน หนูก็อดทนเหมือนกัน หนูมีเงินไม่มาก แต่อยู่กรุงเทพฯมีค่าใช้จ่ายเยอะ เอกสารการเรียนก็ต้องจ่ายทุกบาททุกสตางค์ แทนที่จะใช้เงินซื้อข้าว 30 – 40 บาท หนูก็ซื้อมาม่า 4 – 6 บาทกินแทน บางครั้งพระอาจารย์ที่วัดก็ให้ข้าวสาร อาหารกระป๋องมาก็อยู่ได้ เวลาเรียนหนูต้องตั้งใจและพยายามมากกว่าคนอื่นหลายเท่า เพราะเรายังไม่เก่ง ไม่มีพื้นฐานภาษาไทยเหมือนเพื่อน ๆ หนูจึงอยากเป็นครูสอนภาษาไทยให้เด็ก ๆ บนดอยเก่งกว่านี้”

แม่พิมพ์