ผม (อ๊อด - รณชัย ถมยาปริวัฒน์) ระลึกอยู่เสมอว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณพระพุทธศาสนาเพราะความรู้ความเข้าใจที่ได้รับจากครูบาอาจารย์ทำให้ผมเปลี่ยนเป็นคนที่รู้จักคิด รู้จักเชื่ออย่างมีเหตุมีผล
สมัยยังเป็นเด็ก ผมไปช่วยงานสร้างเจดีย์ที่วัดธรรมสถิต จังหวัดระยอง ต้องนอนค้างอ้างแรมในป่า กลางคืนก็มืดแสนมืดและด้วยความเป็นเด็ก จินตนาการเกี่ยวกับผีสางนางไม้ก็ยิ่งหลอกหลอน แต่แล้ววันหนึ่ง คำสอนของครูบาอาจารย์ก็ทำให้ผมเลิกกลัวผี
ตัวเราคือป่าช้า
ค่ำวันหนึ่ง ผมไปช่วยงานที่วัด ครูบาอาจารย์ไหว้วานให้ผมเดินจากตีนเขาขึ้นไปหยิบของบนยอดเขา ระหว่างทางต้องเดินผ่านป่า แม้ว่าทางเดินจะโล่งเตียน แต่ด้วยความมืด มันก็ยังทำให้ผมกลัวอยู่ดี เมื่อความกลัวค่อย ๆ ก่อตัว จิตของผมก็ยิ่งสร้างภาพขึ้นมาเองว่ามีคนเดินตามอยู่ข้างหลังถ้าเราหันไปเจอแล้ววิ่งหนี เขาก็จะต้องวิ่งตามเราด้วย แล้วถ้าเขาเหาะมาเกาะบนหลังเรา เราจะทำอย่างไรดี…
แม้จะกลัวผีจนขนหัวลุก แต่ผมก็กลั้นใจเดินไปจนถึงจุดหมาย เมื่อกลับลงมาก็มาเล่าให้ครูบาอาจารย์ฟัง ท่านก็ถามว่า“ผีอยู่ที่ไหน” ผมก็ตอบว่า “ผีอยู่ในป่าช้าครับ” ท่านถามต่อว่า “แล้วตัวเรามีป่าช้าไหม” เมื่อเจอคำถามนี้เข้าไป เด็กอย่างผมก็นั่งงงเป็นไก่ตาแตก ไม่เข้าใจว่าตัวเราจะมีป่าช้าได้อย่างไร
ครูบาอาจารย์จึงสอนว่า “ตัวเรานี่แหละเป็นป่าช้า มีทั้งผีเป็ด ผีไก่ ผีวัวผีปลา แล้วจะไปกลัวผีอะไรอีกล่ะ” ผมคิดตามก็เห็นจริงอย่างที่ท่านว่า ท่านก็ชี้แนะต่อว่า “คนกับผีอะไรน่ากลัวกว่ากันคนถ้าไม่ถูกใจก็นำปืนมายิง นำมีดมาฟันแทงเราได้ ผีมันทำอะไรเราได้ เคยมีข่าวลงตามหน้าหนังสือพิมพ์ไหมว่าผีฆ่าคนจะมีก็แต่ในหนัง”
ผมเห็นจริงด้วยทุกประการ และเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าพระพุทธศาสนาสอนให้เราคิดอย่างเป็นเหตุเป็นผล ไม่เคยสอนให้เราเชื่ออะไรอย่างงมงาย และด้วยคำสอนของครูบาอาจารย์ ก็ทำให้หลังจากนั้นผมสามารถเผชิญกับปัญหาใหญ่ที่เข้ามาในชีวิตและผ่านพ้นไปได้ แม้ว่าจะต้องเผชิญกับบททดสอบอยู่นานหลายปี
ครูบาอาจารย์สะกิดเตือน
ปีที่สองของการเข้าสู่วงการเพลง ผมก็มีชื่อเสียงโด่งดังด้วยเพลง รอวันฉันรักเธอ ใคร ๆ ต่างคิดว่าวง “คีรีบูน” ของเราคงจะมีเงินทองไหลมาเทมา แต่ความจริงในยุคนั้นก็คือ ผลประโยชน์ที่เราได้รับจากบริษัทต้นสังกัดน้อยมาก เขามองเราว่าเป็นเด็กมหาวิทยาลัย ไม่ได้ใช้เงินมากมายเบิกทีก็ได้สี่พันห้าพัน เป็นเบี้ยหัวแตกอยู่อย่างนี้ ซึ่งไม่เพียงพอกับความเป็นศิลปินที่มีค่าโสหุ้ยมากมาย ทั้งผ้าป่า งานบวชงานแต่ง ถ้าใส่ซองน้อยคนก็จะคิดว่า “โหอ๊อด คีรีบูนใส่ซองแค่นี้เองหรือ” แต่เราก็ไม่เคยไปเรียกร้องจากบริษัทเพิ่ม เพราะผมถือว่ารับปากอะไรแล้วก็ให้เป็นไปตามนั้นนอกจากนั้นความดังก็ยังทำให้ชีวิตการเป็นศิลปินไม่ได้โสภามากนัก เพื่อนร่วมวงที่แต่ก่อนไม่เคยมีปัญหาก็เริ่มมีปัญหาแต่จุดที่ทำให้ผมตัดสินใจเดินเข้าไปบอกเจ้าของบริษัทว่าขอเลิกจากการเป็นนักร้องทั้งที่กำลังดังถึงขีดสุด คือคำพูดของพระอาจารย์กุหลาบ
ในช่วงที่กำลังมีชื่อเสียงอยู่นั้น ผมกับหมู เพื่อนสนิท ก็ตัดสินใจบวชกับพระสายกรรมฐาน โดยไปจำพรรษาอยู่กับชาวเขาเผ่ามูเซอที่สำนักสงฆ์แห่งหนึ่ง ที่บ้านห้วยปลาหลด จังหวัดตาก เราไปเดินธุดงค์ในป่ากับพระกรรมฐานสาย หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต หลวงปู่แหวน สุจิณโณ หลวงปู่ฝั้น อาจาโร หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี และ หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน ธุดงค์อยู่เดือนกว่า ๆ หลังจากสึกแล้วก็ยังรับใช้ส่งเสบียงดูแลพระป่าอยู่ที่สำนักสงฆ์ทางไปน้ำตกป่าละอู จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ส่วนใหญ่ผมจะเดินทางไปกับ พระอาจารย์สุชิน ปริปุณโณ
เจ้าอาวาสองค์ปัจจุบันของวัดธรรมสถิต (เจ้าอาวาสองค์ก่อนคือ พระครูญาณวิศิษฏ์หรือที่ลูกศิษย์ลูกหาเรียกว่า ท่านพ่อเฟื่อง โชติโก) กับเพื่อน ๆ รวมถึงภรรยาคู่ชีวิตที่ตอนนั้นยังคบหาดูใจกันอยู่
ครั้งนั้นผมได้มีโอกาสสนทนากับพระอาจารย์กุหลาบซึ่งเป็นพระสายวัดป่าท่านให้แง่คิดที่สำคัญมาก ซึ่งมีผลต่อชีวิตของผมในเวลาต่อมาว่า “การเป็นนักร้องของอ๊อดด้านหนึ่งก็ดีนะ ทำให้คนมีความสุขแต่อีกด้านหนึ่งก็ทำให้คนหลงนะ” ได้ยินแล้วผมร้อง “โอ้โห!” เหมือนมีดแทงหัวใจเลย เพราะตั้งแต่เด็กเราฟังคำสอนของครูบาอาจารย์มาตลอด จิตของเราจึงเป็นจิตที่ใฝ่ดี อะไรที่เป็นเรื่องดีผมทำหมด เหล้ายา การพนัน ผมไม่เคยข้องเกี่ยว แต่เมื่อครูบาอาจารย์สะกิดเตือนว่าการร้องเพลงของเราทำให้คนหลง ผมก็เห็นจริง เพราะบางครั้งมีวัยรุ่นผู้หญิงที่อยู่ต่างจังหวัดชื่นชอบเราแล้วนั่งรถมาหาที่บ้าน บางครั้งเขาก็ไม่ได้ประมาณตัว มาถึงที่บ้านก็ดึกดื่นแล้ว เมื่อกลับไม่ได้ก็ต้องนอนค้าง ผมก็ต้องสละที่นอนของตัวเองให้ ส่วนตัวผมก็ต้องไปนอนกับแม่หรือพี่ ๆ แทน
จากดังคับฟ้าก็ร่วงจมดิน
เมื่อเหตุการณ์หลายอย่างเริ่มแสดงให้เห็นว่าการเป็นศิลปินอาจไม่ใช่หนทางของชีวิต ผมก็ตัดสินใจเดินไปบอกกับเฮียเจ้าของค่ายเพลงว่าขอเลิกจากการเป็นนักร้อง ทั้งที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดัง คราวนี้เฮียเต้นผาง ทุกคนในบริษัทมะรุมมะตุ้มหาสาเหตุว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยความเป็นเด็กผมไม่คิดว่าการปั้นนักร้องสักคนหนึ่งต้องลงทุนมากมายมหาศาล ก็เลยงงว่า “แค่บอกเลิก ทำไมมันถึงเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตขนาดนี้” เพราะด้วยนิสัยของผม เงินไม่ใช่พระเจ้า ตอนเด็ก ๆ เคยทำมาหมดแล้ว ทั้งวิ่งขายเรียงเบอร์ ขายเสื้อสกรีนหน้าโรงหนัง ผมรู้ว่ากว่าจะหาเงินได้ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ผมก็ปฏิเสธเงินได้ไม่ยากเช่นกัน
แต่เมื่อฟังเหตุผลของเจ้าของบริษัทในตอนนั้น ผมก็รู้สึกผิดถ้าจะลาออกทั้ง ๆ ที่เขาลงทุนกับเราไปมากมาย จึงตัดสินใจทำงานต่อไป แต่ในใจลึก ๆ ของผมเริ่มไม่สนุกกับการทำเพลงแนวเดิม จึงเริ่มแต่งเพลงที่มีเนื้อหาลึกซึ้งมากขึ้น หลังจากนั้นผมก็ได้ทำอัลบั้มเพลงคู่รวมดาวกับนักร้องสาวอีกท่านหนึ่ง ซึ่งขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ทำเงินให้บริษัทมหาศาล แต่ถึงที่สุด วันหนึ่งเมื่อผมตัดสินใจลาออก ก็กลับกลายเป็นว่าต้องมีคดีความกับบริษัท จะไปร้องเพลงที่ค่ายอื่น หรือแม้แต่จะไปเรียนต่อเมืองนอกอย่างที่ตั้งใจไว้แต่ต้นก็ทำไม่ได้ ชีวิตผมตอนนั้นเหมือนเจอทางตัน ลำบากที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ ต้องไปร้องเพลงในผับในบาร์ที่พัทยา ซึ่งเต็มไปด้วยควันบุหรี่และนักเที่ยว
ที่พยายามจะยัดเยียดให้ผมดื่มเหล้ากับเขาให้ได้
เมื่อคนรอบตัว ทั้งเพื่อนฝูง พ่อแม่พี่น้องเห็นชีวิตผมตกต่ำลำบาก ก็พยายามยื่นมือมาช่วยเหลือให้กำลังใจ หมูเพื่อนสนิทพาไปดูดวง เพื่อนอีกกลุ่มพาไปหาซินแสปรับฮวงจุ้ย พี่น้องพาไปไหว้ศาลเจ้าพ่อเจ้าแม่ไปไหว้พระธาตุตามต่างจังหวัด ผมก็ไปกับพวกเขา แต่ในที่สุดปัญญามันก็เกิด เมื่อมานั่งคิดว่าสิ่งที่เราทำมันเห็นแก่ตัว เราไปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอนั่นขอนี่ก็เฉพาะตอนที่มีความทุกข์ อยากเอาตัวรอด แต่ตอนที่มีความสุข เรากลับไม่สนใจ ยิ่งตอนที่พี่พาไปไหว้ศาลเจ้าพ่อเจ้าแม่แล้วบอกว่า “น้องอ๊อดพูดตามนะ ขอให้ข้าพเจ้าพ้นทุกข์พ้นโศกขอให้ข้าพเจ้าร่ำรวยเป็นร้อยล้านพันล้าน…”ผมก็ยิ่งได้คำตอบที่ชัดเจนว่า นี่ไม่ใช่หนทางแก้ปัญหา เพราะความสุขในชีวิตไม่ได้อยู่ที่รวยร้อยล้านพันล้านแน่ ๆ และที่สำคัญ ครูบาอาจารย์สายวัดป่าก็ไม่เคยสอนให้เรามานั่งสะเดาะเคราะห์ มีแต่จะสอนว่า“ทำเหตุให้ดีก่อน แล้วผลก็จะดีตามมา”
ด้วยเหตุนี้ ช่วงที่ตกงานผมจึงพยายามทำแต่สิ่งที่ดี ๆ ไปทำหนังสือกับกระทรวงศึกษาธิการ ไปแต่งเพลงประกอบการเรียนการสอน แบกตลับเทป 30,000 กว่าม้วนไปที่สำนักงานขนส่งด้วยตัวเอง การเป็นเด็กช่วยงานวัดมาตลอดทำให้ผมเป็นคนหนักเอาเบาสู้ ถึงลำบากก็ไม่ตีโพยตีพาย ผมเชื่อมั่นในความดีเสมอมา เชื่อว่าการทำความดีเปรียบเหมือนการปลูกมะม่วง เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมก็จะให้ดอกให้ผล แม้จะทำความดีมาโดยตลอด แต่ถ้ายังไม่ถึงเวลาที่ผลดีจะตอบสนอง เราก็มีหน้าที่ทำความดีต่อไป
หลังจากล้มลุกคลุกคลานอยู่ 4 - 5 ปีชีวิตของผมก็เหมือนมีปาฏิหาริย์ เมื่อได้ไปทอดผ้าป่าช่วยชาติกับหลวงตามหาบัว จู่ ๆชีวิตที่เคยเป็นศูนย์ก็มีสิ่งดี ๆ เข้ามาชนิดที่ผมเองก็ยังไม่อยากเชื่อ!
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
Secret Box
ใครผิดถูกดีชั่วก็ตัวเขา ใจของเราเพียรระวังตั้งถนอม อย่าให้อกุศลวนมาตอม ควรถึงพร้อมบุญกุศลผลสบาย
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
