สมบูรณ์ จุฑานุกาล ลมใต้ปีกแห่งความสำเร็จของสองพี่น้องโปรกอล์ฟระดับโลก

หากพูดถึงความสำเร็จของสองพี่น้อง โม – โมรียา และ เม – เอรียา จุฑานุกาล โปรกอล์ฟหญิงไทยระดับโลกในวันนี้ หนึ่งคนสำคัญที่ลืมไม่ได้คือ สมบูรณ์ จุฑานุกาล คุณพ่อผู้ทุ่มเทชีวิตเพื่ออนาคตของลูก เรียกได้ว่าเป็น “ลมใต้ปีก” ที่สนับสนุนให้ลูกทั้งสองสร้างชื่อเสียงให้วงการกอล์ฟไทย

ก่อนที่จะพาลูกสาวทั้งสองคนเข้าวงการกอล์ฟ คุณสมบูรณ์ทำอะไรมาก่อนคะ

ตอนแรกผมทำบริษัทตกแต่งภายในมีรายได้ดีมาก แต่ยอมรับว่าเป็นงานที่เหนื่อยต่อมาเมื่อได้แต่งงานกับภรรยา (นฤมลติวัฒนาสุข คุณแม่ของโมรียาและเอรียา) จึงหันมาทำธุรกิจค้าเหล็ก เพราะครอบครัวของภรรยาทำธุรกิจนี้อยู่แล้ว ธุรกิจดำเนินมาได้ด้วยดี แต่พอถึงปี 2540 เกิดวิกฤติเศรษฐกิจ ธุรกิจล้มหมด เก็บเงินลูกค้าไม่ได้เพราะทุกคนประสบปัญหาเหมือนกัน แต่บางคนแกล้งล้มไม่จ่าย ต้องเสียเงินฟ้องกันอีกเป็นแสน ตอนนั้นผมเสียเงินไปเยอะมากเงินที่เคยเก็บสะสมไว้ก็หายไปหมด โชคดีที่ยังเหลือทรัพย์สินและเงินก้อนหนึ่งที่ลงทุนไว้ในกองทุน

เวลานั้นผมกลุ้มใจมาก พอได้ไปเจอเพื่อน ๆ เขาก็ชวนไปตีกอล์ฟ ผมก็ไปกับเขาเพราะอยากฆ่าเวลาไปกับกิจกรรมนี้ ตอนนั้นแม้ไม่มีรายได้เข้ามาเลย ทั้งต้องเสียค่าใช้จ่ายไปกับกอล์ฟอีก แต่ผมก็บอกกับตัวเองว่า ขอใช้เงินของผมบ้างเถอะ เพราะคนอื่นเอาเงินของผมไปเยอะแล้ว ผมจึงทุ่มเทเล่นกอล์ฟทุกวันออกจากบ้านตั้งแต่เช้า กลับมาก็ค่ำแล้ว พอเล่นได้ดี ต่อมาก็เริ่มแข่งในฐานะมือสมัครเล่นและได้ถ้วยรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ มาบ้าง

น้องโมและน้องเมเริ่มเล่นกอล์ฟตอนไหนคะ

หลังจากที่เล่นกอล์ฟมาเรื่อย ๆ ก็มีเพื่อนชวนมาเปิดร้านขายอุปกรณ์กอล์ฟ ตอนนั้นผมไม่ได้ทำธุรกิจอะไรแล้ว และคิดว่าไหน ๆ เราเล่นอยู่แล้ว มาเอาดีทางนี้เลยดีกว่า จึงเปิดร้านแรกในสนามซ้อมกอล์ฟ ตอนนั้นโมรียา 7 ขวบ เอรียา 5 ขวบ สองคนนี้ก็มาเล่นกันอยู่ในร้าน ผมจึงให้เขาออกไปซ้อมตีลูกกอล์ฟเล่นกัน จะได้ไม่เกะกะ พอว่างผมก็ไปสอน หรือใครผ่านไปผ่านมาเห็นเขาก็สอนให้บ้าง

เวลานั้นผมสังเกตเห็นว่าเขาตีซ้อมกันเข้าท่า จึงลองพาไปแข่งรายการเด็กเล็ก แข่งเป็นสิบ ๆ ครั้งสองคนนี้ไม่เคยชนะเลย ได้อันดับบ๊วยด้วยซ้ำ แต่ทางผู้จัดมีถ้วยรางวัลปลอบใจให้เด็ก ๆ ทุกคนนะ แต่ผมไม่เคยอยู่รับเลย อายเขา (หัวเราะ) ตอนหลังผมคิดว่าน่าจะพัฒนาลูกให้ดีขึ้นได้ จึงเริ่มเอาใจใส่เขามากขึ้น ดูแลและสอนเองให้เป็นเรื่อง-เป็นราว แล้วทั้งสองคนก็เล่นได้ดีขึ้นจริงจนเริ่มแข่งชนะกับเขาบ้างแล้ว

ต่อมาได้ข่าวว่าสมาคมกอล์ฟแห่งประเทศไทยจะคัดตัวนักกีฬาเด็ก 3 คนเพื่อเป็นตัวแทนประเทศไปแข่งรายการ Junior World ที่สหรัฐอเมริกา ผมก็ส่งลูกทั้งสองคนไปแข่งด้วยตอนนั้นเอรียา 8 ขวบแล้ว เขาได้ที่ 2 ของการคัดตัว จึงได้ไปแข่งที่อเมริกา และก็คว้าอันดับที่ 2 ของรายการนี้มาได้ ผมจึงคุยกับภรรยาว่า “ลูกมีแววนะ เราน่าจะมาเอาดีทางนี้” ภรรยาก็เห็นด้วย จากนั้นผมจึงเริ่มศึกษาหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับกอล์ฟ หาดูด้วยว่า ไทเกอร์ วูดส์ เริ่มแข่งตอนอายุเท่าไหร่เราต้องวางตารางฝึกอย่างไรบ้าง อาหารต้องกินอย่างไร ผมอ่านหนังสือและหาความรู้เยอะมาก

เมื่อคิดว่าต้องมุ่งมาทางนี้แล้ว คุณสมบูรณ์วางแผนอย่างไรต่อคะ

อย่างแรกคือ ต้องจัดตารางการซ้อมและเตรียมอาหารการกินให้ลูกอย่างดีที่สุดผมจะรีบตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้เขาก่อนเพราะถือว่ามื้อเช้าเขาต้องได้คุณค่าทางโภชนาการครบถ้วน เพราะมื้อต่อไปต้องไปหาซื้อกินนอกบ้าน ไม่รู้จะได้กินอะไรบ้าง ทุกเช้าเขาต้องกินผัก ไข่ต้มคนละฟอง ปลาทูทอดคนละตัว แอ๊ปเปิ้ลคนละหนึ่งผล กินแบบนี้ทุกวัน ไม่ให้กินอย่างอื่นเลย และต้องกินนมสดให้ครบวันละสองลิตรด้วย

พอหกโมงเช้าผมจะพาเขาไปวิ่งที่โรงเรียนประมาณ 40 นาที โดยผมกับภรรยาวิ่งด้วยพอวิ่งเสร็จเขาก็มานั่งกินอาหารเช้า จากนั้นก็เปลี่ยนชุดนักเรียนในรถ ซึ่งตอนนั้นผมใช้รถตู้แล้วเข้าเรียนตอนแปดโมงเช้า พอเที่ยงผมก็รับเขามากินข้าว แล้วออกไปซ้อมกอล์ฟตั้งแต่บ่ายโมงถึงห้าโมงครึ่ง

เราต้องซ้อมกอล์ฟกันช่วงบ่ายเพราะคนน้อย ไม่ต้องแย่งกับใคร ผมจึงมีเวลาสอนเขาอย่างละเอียด แต่ข้อเสียคืออากาศร้อนมาก แดดแรงมาก แต่ก็ต้องทน ผมกับภรรยาต้องคอยกางร่มให้ตอนที่เขาซ้อมพอซ้อมกอล์ฟเสร็จห้าโมงครึ่ง ผมก็พาเขาไปเรียนว่ายน้ำตอนหกโมงเย็นถึงสองทุ่มเวลาครึ่งชั่วโมงในรถก็บังคับให้เขานอน เพราะเขาต้องมีเวลาพักผ่อนให้เพียงพอ

ที่ผมพาเขาไปเรียนว่ายน้ำด้วยเพราะอยากให้เขาตัวใหญ่ แข็งแรง นักกีฬาฝรั่งตัวสูงใหญ่ เราจะมาตัวเล็กอย่างนี้ได้ยังไงตอนแรกเขาว่ายกันแค่ 500 - 600 เมตร แล้วก็เล่นกันบ้าง หยุดพักบ้าง ผมคิดว่าไม่ได้ต้องจริงจังกว่านี้ จึงพาไปฝากอาจารย์ที่สอนทีมว่ายน้ำเพื่อลงแข่งขัน ทั้งสองคนนี้ต้องว่ายน้ำ 2,000 เมตรทุกวัน เขาจึงว่ายน้ำเก่งมาก ถ้าคุณเห็นเขาว่ายน้ำคุณจะรักเขาเลยแหละ โมรียาว่ายน้ำท่าสวยมาก และเคยได้เหรียญทองว่ายน้ำหลายรายการ ส่วนเอรียาว่ายท่าผีเสื้อเก่งมาก เพราะไหล่ใหญ่ ว่ายรุนแรง ลงแข่งที่ไหนก็ชนะ

นอกจากนี้ผมยังพาเขาไปเรียนเทนนิสเพื่อให้เขาฝึกทักษะสมองให้ไว ตัวเขาเองก็สนุกด้วย ได้เล่นกีฬาแปลกใหม่ นอกเหนือจากกอล์ฟกับว่ายน้ำที่ต้องฝึกอยู่ทุกวัน แล้วก็พาเขาไปเรียนตีกลองด้วยนะ เพราะอยากให้เขาได้ฝึกสมอง มีไหวพริบ ทำหลายอย่างได้พร้อมกัน เพราะการตีกลองต้องควบคุมกล้ามเนื้อและอวัยวะหลายอย่างพร้อมกัน และที่สำคัญคือ เป็นการคลายความเครียดด้วย

พอกลับบ้านก็ยังไม่หยุดนะ ระหว่างนั่งดูทีวี ผมให้ทั้งสองคนฝึกหมุนข้อมือด้วยดัมบ์เบล หนึ่ง เพื่อให้ข้อมือเขาแข็งแรง สองเป็นการฝึกให้เขาทำสองอย่างได้ในเวลาเดียวกันเพื่อที่เวลาเขามีปัญหารุมเร้าเข้ามาในใจ เขาจะได้แยกปัญหานั้นออกไปได้ ก่อนนอนก็ต้องนอนยกดัมบ์เบลสัก 30 - 40 ครั้ง จากนั้นผมและภรรยาจะนวดคลายกล้ามเนื้อให้เขาเพราะอ่านหนังสือมาว่า ถ้ากล้ามเนื้อของเด็กยึดจะเติบโตช้า ผมศึกษาไปถึงเรื่องต่อมไร้ท่อว่าจะทำอย่างไรให้เขาตัวสูงใหญ่ให้ได้

ดูเหมือนว่าต้องทิ้งเรื่องการเรียนไปใช่หรือไม่คะ

ใช่ครับ เพราะผมไม่คิดว่าการเรียนเป็นทางเลือกที่สำคัญที่สุดเพียงอย่างเดียวในชีวิต เขายังมีทางเลือกที่สองที่สาม ทักษะกีฬากอล์ฟคือสมบัติที่ผมมอบให้เขาและติดตัวไปตลอดชีวิต เพราะสมบัติอื่น ๆ ผมก็ไม่มีให้เขาแล้ว

ช่วงแรกที่ตั้งเป้าหมายว่าเขาต้องมาเอาดีด้านนี้ ผมก็เริ่มมีปัญหากับโรงเรียน เพราะตอนแรกต้องพาเขาไปซ้อมกอล์ฟหลังเลิกเรียนมีเวลาซ้อมไม่กี่ชั่วโมง ผมจึงทำการบ้านให้เขาแต่สุดท้ายครูจับได้ ผมจึงเข้าไปคุยและบอกตามตรงว่า ผมอยากให้ลูกเป็นนักกีฬากอล์ฟขอให้เด็กทั้งสองคนเรียนแค่ครึ่งวันได้ไหมทางโรงเรียนไม่ยอม จึงต้องย้ายมาเรียนอีกโรงเรียนหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้บ้านเพื่อประหยัดเวลาเดินทาง จากนั้นก็หาทางคุยเรื่องการเรียนซึ่งโรงเรียนก็ยอมให้เรียนครึ่งวันได้ แต่ต้องมาตามทำรายงานและการบ้านส่งให้ครบ เด็กสองคนนี้เก่งวิชาภาษาอังกฤษและสังคมมากเพราะเขาเดินทางเยอะ เห็นโลกเยอะ สุดท้ายก็เรียนจบ ม.6 ทั้งคู่

วินัยในการซ้อมเคร่งครัดและกิจกรรมแน่นขนาดนี้ น้องทั้งสองคนงอแงบ้างไหมคะ

ผมฝึกเขาตั้งแต่ยังเด็กมาก เขาแทบยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาไม่มีโอกาสได้รู้ว่าคนอื่นสบายกว่าเขา อย่างเวลาไปว่ายน้ำ เขาก็เห็นเด็กคนอื่นว่ายน้ำเหนื่อยเหมือนกันหมดเขาจึงไม่รู้สึกแตกต่างจากคนอื่น พอโตขึ้นมาหน่อยสัก 12 ขวบ ผมก็เริ่มผ่อนปรนบ้าง ให้เขามีวันหยุดในวันอาทิตย์ ได้ออกไปห้างหรือไปที่ที่เขาอยากไปเพื่อคลายเครียด แต่ก็ให้มีญาติไปด้วย

ทั้งสองคนมีความต่างกันอย่างไรบ้างคะ

โมรียาเป็นคนที่ละเอียด มีความตั้งใจสูงมาก สมาธิดี แต่มักเก็บเรื่องต่าง ๆ มาไว้ในใจแล้วเครียด ซึ่งอาจทำให้มีผลต่อการเล่นได้ ส่วนเอรียาผ่อนคลายกว่า จิตใจสบายไม่เครียด ครั้งหนึ่งผมเคยบ่นให้เขาฟัง เอรียาบอกเลยว่า พ่ออย่าคิดเยอะ ไปยุ่งกับเขาทำไมไม่ต้องสนใจ เขาพูดอย่างนี้ตั้งแต่เด็กเลยนะ(หัวเราะ)

แต่ทั้งสองคนมีเลือดนักสู้ ผมสอนให้เขาเล่นแบบ “บุก” แล้วค่อยไปแก้ไขปัญหาเอาข้างหน้า ถ้าบุกแล้วอาจเสียได้ แต่เราจะแก้ไขปัญหาเก่ง ดีกว่าเล่นนิ่ม ๆ แต่พอเจอสนามยาก ๆ ก็ไปไม่ได้แล้ว สมมุติสนามทั่วไปให้ตีสองทีถึงกรีน แต่บางสนามตั้งใจทำทางให้ยาวเพื่อให้ตียาก ถ้าไม่บุก ตีไม่แรง สองทีไม่มีทางถึงกรีนแน่ ๆ ต้องตีสามที ไปพัตต์อีกสองทีก็แพ้เรียบร้อย ดังนั้นคุณต้องบุก ต้องตีไกลไว้ก่อน ไม่สวยไม่เป็นไร ไปแก้เอาได้

ทราบว่าในเวลานั้นคุณสมบูรณ์ต้องขายทรัพย์สินที่มีชนิดที่เรียกว่า “ทุบหม้อข้าว” เพื่อมาทุ่มให้ลูกทั้งสองคนแข่งรายการในอเมริกาให้ได้

ใช่ครับ ตอนนั้นคิดว่าต้องทุบหม้อข้าวแล้วละ เมื่อผมมาดูแลลูกเต็มตัว ร้านขายอุปกรณ์กอล์ฟที่ทำซึ่งขยายไปสองสามสาขาก็ขาดทุน สุดท้ายก็ต้องปิดไปหมดทุกร้านประกอบกับช่วงหลัง ๆ รายการในประเทศไทยเราก็ชนะจนไม่มีใครสู้ได้แล้ว รายการที่สมาคมกอล์ฟจัดแข่งคัดตัวไปอเมริกา เราก็ได้ไปทุกปี ตอนหลังผมไปเช็กข้อมูลดูว่า แมตช์ที่สมาคมส่งไปแข่งใหญ่ที่สุดในอเมริกาหรือไม่ปรากฏว่าไม่ใช่ ใหญ่เป็นอันดับที่ 4 ผมจึงลองมองหารายการแข่งอื่น ๆ ในอเมริกาที่เราจะหาลู่ทางไปได้เอง

ผมจึงขายรถ ขายบ้านสองหลังที่ไม่ได้ติดผ่อนธนาคารอะไรเลยนะ มีแต่คนเขาซื้อเก็บแต่ผมกลับขาย (หัวเราะ) ต้องนำเงินมาทำทุนให้เขาได้ไปแข่งรายการต่าง ๆ ในอเมริกาให้ได้เพราะเวลาเป็นมือสมัครเล่นยังรับสปอนเซอร์ไม่ได้ ผมต้องประหยัดไปหมดทุกเรื่อง เวลาไปซ้อมกอล์ฟไม่เคยกินข้าวในคลับเฮ้าส์เลยไปกินโรงอาหารของแคดดี้ดีกว่า จานละ 30 -35 บาทเอง น้ำก็กดฟรีด้วย บางทีไปแข่งเขามีคูปองให้ลูกกินข้าว ส่วนพ่อแม่ก็แอบไปกินกันแบบถูก ๆ ประหยัดทุกอย่าง เพราะเรามีเป้าหมายยิ่งใหญ่ที่ต้องไปให้ถึง นี่คือสิ่งที่ผมคิดและทำ

คนรอบข้างว่าอย่างไรบ้างคะที่ทุ่มเทให้ลูกๆ ขนาดนี้

ทุกคนว่าผมบ้า ญาติพี่น้องบ่นว่าพวกคุณเอาเงินไปใช้หมดอย่างนี้ได้ยังไงกันผมบอกเขาว่า ใจเย็น ๆ นะ ถ้าเด็กทั้งสองคนนี้เก่ง เขาจะหารายได้กลับมาอีกเยอะ แต่ตอนนี้ผมขอทุ่มทั้งเงินและเวลาให้เขาก่อน ผมทิ้งทุกคนเลยนะ เพื่อนก็ไม่เอา ไม่เที่ยวเตร่ ไม่แตะอะไรที่ต้องเสียเงินเสียทองทั้งสิ้น แม้แต่กอล์ฟผมก็หยุดเล่นเพื่อลดภาระที่มีให้หมด

ชีวิตที่อเมริกาเป็นอย่างไรบ้างคะ

ลำบากมากครับ ตอนแรกที่ไปก็นอนโรงแรมดี ๆ แพง ๆ ตามคนอื่น แต่ตอนหลังเรารู้แล้วว่าที่โน่นมีโรงแรมหลายระดับ ผมเริ่มไปนอนโมเต็ลที่ต้องบริการตัวเอง ตอนไปลงทะเบียนเข้าพักก็บอกให้ลูกอยู่บนรถอย่าให้เขาเห็นนะ เพราะเขาให้นอนแค่สองคนแต่เราต้องนอนอัดในห้องพักนั้นด้วยกัน 4 คนพ่อแม่ลูก ส่วนรถก็เช่าที่ไม่ใหญ่มากนักเพื่อประหยัดเงิน

แต่อาหารการกินต้องดูแลเขาอย่างดีเพราะเป็นนักกีฬาจะประหยัดเรื่องนี้ไม่ได้ต้องมีข้าวทุกมื้อ แรก ๆ หิ้วข้าวสารขึ้นเครื่องไปก็มี แต่ช่วงหลังมานี้ในอเมริกาก็หาซื้อได้ง่ายแล้ว ส่วนมากผมไปซื้อไก่ย่างที่วอลมาร์ทมาตัวหนึ่ง ราคา 9 - 10 เหรียญ หรือถ้ามีร้านอาหารจีนก็ซื้อเป็ดสักตัว หาซื้อผักต่าง ๆ แล้วก็มาแบ่งกันกิน 4 คนได้หนึ่งมื้อ ผมต้องบริหารจัดการทุกอย่าง ถ้วยชามต้องหอบหิ้วกันไปตอนกลางวันระหว่างลูกไปแข่ง ผมก็ปูกระดาษนั่งกินข้าวกันใต้ต้นไม้ที่สนามแข่งนั่นแหละจนครั้งหนึ่งเคยมีฝรั่งแซวว่า “คุณมาปิกนิกกันทุกวันเลยนะ” (หัวเราะ)

ระหว่างที่อยู่อเมริกา ผมก็คอยดูว่าโค้ชคนไหนเก่ง คนไหนดัง คนไหนสอนนักกีฬาคนไหนมาดี บางครั้งติดต่อไปเขาก็ไม่ยอมสอน จนต้องส่งโปรไฟล์ไปให้ดูว่า ลูกฉันเคยชนะรายการนี้ในอเมริกานะ นั่นแหละเขาถึงรีบรับสอนให้เลย ผมเคยจ้างโค้ชชั่วโมงละ 600 เหรียญมาแล้ว แต่โค้ชฝรั่งดีตรงที่เขายอมให้ผมมาเรียนกับลูกด้วย เขาจะสอนคุณ

ไปด้วย บางทีจับตัวผมโยกไปด้วยเวลาพัตต์ลูกเพื่อที่ผมจะไปสอนลูกต่อได้ หรือจะถ่ายวิดีโอก็ได้ เพราะเขารู้ว่าเรามาไกล

การฝึกซ้อมประจำวันผมก็ไม่เคยละเลยทุกคืนเขายังคงต้องยกดัมบ์เบล เราขนดัมบ์เบลขึ้นเครื่องบินไม่ได้ ผมก็ใช้วิธีซื้อน้ำแกลลอนมารินน้ำออกมาใช้ เอาแกลลอนนั้นใส่น้ำก๊อกแล้วก็ให้สองคนนี้ยกแทนดัมบ์เบล เขาก็ว่า “โอ้โหพ่อ ตามมาหลอกกันถึงที่นี่เลยเหรอ” (หัวเราะ)

ผมไม่ได้ทุ่มแค่สตางค์ แต่ผมทุ่มกำลังสมองทั้งหมด ทุกครั้งที่นอนผมไม่เคยหยุดคิดเรื่องลูกเลย ผมคิดเสมอว่าเราต้องไปทางไหนต่อ ทำอย่างไรจะให้เขาไปถึงจุดหมายสูงสุดที่วางไว้ให้ได้

การที่ทุ่มเทให้ลูกๆ ขนาดนี้ เรียกว่าเป็น “การเดิมพัน” ด้วยชีวิตครอบครัวได้ไหมคะ

มาเล่าตอนนี้ก็เหมือนเป็นการเดิมพันด้วยชีวิตนะ แต่เวลานั้นคือผมอยากเอาชนะเพราะเราไม่เหลือทรัพย์สินเงินทองอะไรอีกแล้วต้องอยู่ที่นี่ยาวไป หารายการแข่งไปเรื่อย ๆรายการใหญ่ก็ต้องหาทางเข้าไปแข่งให้ได้สุดท้ายเอรียาก็ได้แข่งรายการ U.S. Girls’Junior ซึ่งใหญ่ที่สุดของอเมริกา ที่เปิด Qualify อย่างเดียวเท่านั้น ซึ่งเอรียาผ่านเข้าไปได้และชนะเป็นที่หนึ่งของอเมริกา

ตอนนั้นฝรั่งตกใจกันทั้งเมือง และตั้งฉายาว่าเป็น Thai Sisters ซึ่งผมภูมิใจมาก(ลากเสียงยาว) ฝรั่งทำข่าวทุกวัน เพราะเด็กที่นั่นสนใจกีฬามาก สิ่งนี้ทำให้เราอยากเล่นต่อไปอีก คิดหาทางตลอดว่าจะไปแข่งตรงไหนได้อีก แล้วเขาจะให้เราเล่นอาชีพก่อนถึงเกณฑ์อายุได้ไหม

ซึ่งสุดท้ายก่อนเทิร์นโปรตอนอายุ 18 ปีตามกฎของ LPGA เอรียาก็ได้เล่นอาชีพแล้วนะ แต่เป็นการได้สิทธิ์เข้าไปเล่นในฐานะ Amateur Wildcard คือเป็นมือสมัครเล่นที่ได้สิทธิ์เข้าไปแข่งกับมืออาชีพ เพราะเขาเห็นเรามีชื่อเสียงและเป็นแชมป์รายการของอเมริกา แต่จะไม่ได้เงินรางวัลใด ๆ ซึ่งเราก็เล่นชนะโปรไม่ได้หรอก เล่นจนครบวันก็เก่งแล้ว แต่อย่างน้อยเขาก็ได้เจอสนามใหญ่ไม่กลัวคน เป็นการฝึกจิตใจและได้ประสบ-การณ์ เพราะฉะนั้นประสบการณ์ของเด็กสองคนนี้สูงมาก เพราะแลกมากับความเหนื่อยจากทั้งพ่อแม่และตัวเขาเอง

เคยคิดสักครั้งไหมว่า ถ้าลูกๆ ไปไม่ถึงเป้าหมายตามที่วางไว้จะทำอย่างไร

ไม่เคยคิดเลย นอกจากเขาบาดเจ็บหรือพิการ เพราะฉะนั้นผมจึงระวังมากบาสเกตบอลก็ไม่ให้เล่น จักรยานก็ไม่ให้ขี่เพราะเราวางแผนแล้วว่าต้องไปถึงจุดนั้นให้ได้เหมือนการสร้างตึกที่ต้องมีพิมพ์เขียว ซึ่งผมวาดพิมพ์เขียวนี้ไว้แล้วว่าต้องเป็นตึกห้าสิบชั้น

ช่วงเริ่มต้นคุณอาจไม่เห็นผลงานใด ๆ เลย เพราะเรากำลังวางฐาน ฝังทุกอย่างลงไปในพื้นดินให้แข็งแรงเพราะสร้างตึกสูงใหญ่นี่คือสิ่งที่ผมทำ พอวางรากฐานให้มั่นคงแข็งแรงแล้ว จะต่อเติมขึ้นไปมันก็ง่าย แต่ถ้าคุณไม่วางแผนว่าจะสร้างตึกสูง คุณอาจไม่วางรากฐานให้มั่นคงนัก มาถึงจุดหนึ่งจะไปต่อก็ลำบากแล้ว

การจะปั้นลูกให้ไปถึงจุดหมายได้จึงต้องมีพิมพ์เขียว ค่อยเป็นค่อยไปตามขั้นตอนถ้าคุณรีบเร่งให้ลูกเก่งไปเลยอาจไปไม่ถึงจุดหมายก็ได้ เพราะเขาไม่มีรากฐาน ไม่แข็งแกร่งมากพอ นี่เป็นเหตุผลที่ผมต้องดูแลลูก ๆ อย่างเคร่งครัดในทุกเรื่องเพื่อให้เขาอดทนและมีวินัย

OWINGS MILLS, MD – JULY 26: Moriya (L) and Ariya Jutanugarn of Thailand walk up the seventh hole during round three of the International Crown at Caves Valley Golf Club on July 26, 2014 in Owings Mills, Maryland. (Photo by G Fiume/Getty Images)

ทุ่มเทมากขนาดนี้ เคยเหนื่อยหรือท้อบ้างไหมคะ

ไม่เคยเหนื่อยครับ ตอนนั้นยังไม่แก่เลยผมไม่มีคำว่าเหนื่อย ผมวางแผนการไกลไว้แล้วต้องทำให้ได้ และในที่สุดลูก ๆ ทั้งสองคนเขาก็ทำได้จริง ๆ แต่มีบางครั้งเหมือนกันที่เมื่อมองย้อนกลับไปแล้วคิดว่า ผมอาจเข้มงวดกับลูกมากเกินไป และรู้ว่าตัวเองเป็นคนโกรธและเจ้าอารมณ์มาก ผมเคยดุและตีลูกที่เขาทำไม่ได้อย่างที่ผมสอนไว้ มาคิดดูตอนนี้ก็น่ากลัวเหมือนกันนะว่าลูกทั้งสองคนผ่านมาได้อย่างไร จิตใจเขาต้องเข้มแข็งมาก ผมไม่เคยเห็นเขาร้องไห้สักครั้ง ไม่มีคำไหนที่ผมบอกแล้วเขาไม่ทำ ไม่มีวันไหนที่เขาหยุดซ้อมหรือไม่ยอมไปแข่ง

ตอนนี้ผมเริ่มมาศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้า จึงเข้าใจเรื่องการมีสติ ต้องรู้ตัวเองว่าจะพูดหรือทำอะไร พูดไปแล้วคนอื่นจะรู้สึกอย่างไร บางทีเราพูดแดกดันหรือต่อว่าใคร นั่นเป็นเพราะเราไม่มีสติ ถ้ามีสติเราจะไม่ทำแบบนั้น ผมสามารถจัดการความโกรธได้จากธรรมะนี่แหละ นอกจากนี้ก็มีเรื่องของการปล่อยวาง ทำใจให้เป็นสุข และมองโลกในแง่ดี

ให้กำลังใจลูกทั้งสองคนอย่างไรบ้างคะ

ผมเขาบอกเขาเสมอว่า “เราทำได้ทุกอย่าง” แต่เรื่องให้กำลังใจอย่างโน้นอย่างนี้ไม่มี เพียงแต่เรามีเป้าหมายตรงกัน คือเมื่อเราได้เลือกมาทางนี้แล้ว เราต้องไปให้ถึงที่สุดให้ได้ เราหยุดไม่ได้แล้ว เวลาเขาซ้อมบนกรีนผมก็ไปยืนกับเขาตลอด ไม่เคยปล่อยให้เขาตากแดดเพียงลำพัง ไปกางร่มให้เขาบ้างตากแดดด้วยกันบ้าง ผมไม่เคยหนีไปหลบแดด เพราะผมคิดว่าเป็นการเอาเปรียบเขา

เมื่อสามปีที่แล้วผมกลับมาเมืองไทยเพื่อทำบอลลูนหัวใจและรักษาตัว ระหว่างนี้ผมก็คอยดูรายการที่ลูกทั้งสองคนแข่งเสมอและส่งข้อความไปอวยพรอยู่ตลอด

ปีนี้น้องเม – เอรียาได้แชมป์หลายรายการจนขึ้นมาเป็นมืออันดับ 2 ของโลก รู้สึกอย่างไรบ้างคะ

ผมคิดว่าวันนี้ต้องมาถึง เพียงแต่จะเร็วหรือช้าเท่านั้น พอเขาได้ก้าวมาอันดับ 2 ของโลกตั้งแต่อายุ 20 ปี ผมดีใจมาก ผมกล้าชมเลยว่าเขาเก่งจริง ๆ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยชมลูกเลยนะ แต่นี่ขนาดเขาตกรอบมาเป็นสิบครั้ง เขายังผ่านขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ ตอนนี้ก็อยากให้เขาดูแลสุขภาพให้ดี และหวังว่าเขาจะอยู่อันดับต้น ๆ ให้ยาวนานที่สุด

เคล็ดลับความสำเร็จในแบบฉบับของคุณพ่อโปรกอล์ฟหญิงระดับโลกคืออะไรคะ

ผมเน้นว่าต้องมี “ความอดทน” เรื่องวินัยคุณสร้างได้นะ แต่วินัยจะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าไม่มีความอดทน คุณต้องทำกิจกรรมเดิม ๆซ้ำซากอยู่อย่างนั้นทุกวัน ถ้าไม่อดทนคุณจะทำได้อย่างไร นอกจากนี้คุณต้องมองการณ์ไกลวางแผนไว้ไกล และทำไปให้ได้ตามแผนนั้น

ที่สำคัญคือ ผมขอปฏิเสธคำว่า“พรสวรรค์” ทุกอย่างมาจาก “พรแสวง”ล้วน ๆ ทั้งสองคนนี้ไม่ได้เก่งกอล์ฟมาตั้งแต่เกิด ผมยอมรับว่าบังคับเขามาตั้งแต่ยังเล็กยิ่งรักยิ่งต้องบังคับ เพราะต้องการสร้างวินัยให้เขา ที่สำคัญคือ พ่อแม่ต้องทุ่มเทและอดทน เพราะลูกไม่มีทางที่จะไปเองได้ จะว่าไปก็เหมือนขังเขาไว้ในกรงนะ ผมไม่รู้เหมือนกันว่า ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาจะประสบความสำเร็จเหมือนในวันนี้ไหม พอได้เห็นผลงานของเขาในวันนี้ ผมก็ชื่นใจมากแล้ว

ความสุขในวัย 64 ปีของคุณสมบูรณ์คืออะไรคะ

ความสุขของผมคือการได้เห็น “ความสำเร็จ” ของลูก จึงอยากแนะนำคนที่อยากส่งเสริมลูกให้เอาดีด้านกีฬากอล์ฟ คนที่เป็นพ่ออย่างผม ไม่ต้องประหยัดขนาดผมก็ได้แต่ยืนยันว่าต้องฝึกตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็กผมอยากให้มีนักกีฬากอล์ฟเก่ง ๆ เกิดขึ้นมาเรื่อย ๆ ก็หวังว่าจะมีหน่วยงานสนใจหรือพ่อแม่ที่ต้องการปั้นลูกเช่นนี้รวมกันมาหาผมสักสามสี่คน ให้ผมแนะนำแบบส่วนตัว ผมก็ยินดีครับ ตอนนี้ผมพยายามดูแลตัวเองให้ดีออกกำลังกายเป็นประจำทุกวันให้แข็งแรงเพราะผมอยากจะสร้างความสำเร็จให้เด็กคนอื่น ๆ และอยู่ดูความสำเร็จของลูกทั้งสองไปได้อีกนาน ๆ

ขอขอบคุณสถานที่ : Fitness First เดอะมอลล์ บางแค ชั้น 4 โทร. 0-2803-8388 - 9

ที่มา : คอลัมน์ Secret of Life นิตยสารซีเคร็ตฉบับที่ 200 (26 ต.ค. 59)

เรื่อง เชิญพร คงมา ภาพ สรยุทธ พุ่มภักดี สไตลิสต์ ณัฏฐิตา เกษตระชนม์

Secret BOX

ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วย “พรแสวง” ไม่ใช่ “พรสวรรค์”

ขอเพียงมีความอดทน มุ่งมั่น ยากแค่ไหนก็ต้องทำได้

สมบูรณ์ จุฑานุกาล