ถึงแม่ฉันจะตาย แต่ ความรักของแม่ ไม่มีวันตายไปด้วย

ถึงแม่ฉันจะตาย แต่ ความรักของแม่ ไม่มีวันตายไปด้วยย

ความรักของแม่… ขึ้นชื่อว่า แม่ ย่อมรักและห่วงลูก เพราะลูกเป็นดุจแก้วตาดวงใจของชีวิต แต่ความรักของแม่ที่มีต่อลูกก็เปรียบเสมือนการมีบ่วงผูกพันดังที่พระพุทธองค์ทรงตั้งชื่อพระโอรสว่า “ราหุล” ซึ่งแปลว่า บ่วง นั่นเอง และความห่วงหรือบ่วงนี้เองที่ทำให้แม่ต้องบอกลูกน้อยว่า “แม่ไม่มีวันตาย”

ตอนเป็นเด็ก ฉันเคยถามแม่ว่า “แม่จ๋า เราจะตายมั้ย” แม่ก็ตอบว่า “ตายสิ เราทุกคนต้องตายแน่นอน” ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันกลัวความตายมาก แม้จะไม่รู้ว่าความตายคืออะไรแน่ รู้แต่ว่าความตายจะทำให้ฉัน แม่ หรือใคร ๆ ก็ตามไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้อีก ฉันร้องไห้และหนีเข้าไปหลบอยู่ใต้เตียง เพราะไม่อยากให้ความตายหาฉันเจอ และพาลคิดไปอย่างเด็ก ๆ ว่า ถ้าความตายหาฉันไม่เจอ ฉันก็จะไม่ตาย แต่เมื่อโตขึ้นฉันก็รู้ว่าไม่มีใครหนีความตายพ้น แม้แต่พระพุทธองค์ผู้ทรงเป็นศาสดาโลก

ครั้งหนึ่งฉันเคยได้ยินคนรู้จักบอกกับลูกของตัวเองว่า “แม่ไม่มีวันตายจ้ะลูก แม่เป็นอมตะ” เมื่อฉันถามว่าทำไมเขาถึงบอกลูกเช่นนั้น เธอก็ตอบว่า จากที่เธอศึกษามา เด็กจะมีสภาวะที่เรียกว่า “ego centric” คือเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกเรื่อง ดังนั้น เมื่อเด็กมาถามว่า “แม่จะตายมั้ย หนูจะตายมั้ย” แล้วแม่ตอบว่า “ตายแน่นอน” เด็กก็จะคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ทำให้แม่ต้องตาย แล้วเด็กก็จะฝังใจและกลัวความตาย ดังนั้นแม่จึงต้องโกหกไปก่อนว่าแม่ไม่ตาย ฉันเองก็ไม่เคยมีลูกและไม่รู้ว่าสมัยนี้เขาต้องพูดกับเด็กแบบนี้จริงหรือเปล่า แต่ฉันกลับคิดว่า คนเราไม่ว่าวัยไหน จะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ก็ย่อมกลัวความตายด้วยกันทั้งนั้น โดยเฉพาะเมื่อเราไม่เรียนรู้ที่จะตาย

มีภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่น่าจะพอยืนยันความคิดของฉันได้ นั่นคือเรื่อง “A Monster Call” ที่เล่าเรื่องของเด็กชายคนหนึ่งอาศัยอยู่กับแม่ที่ป่วยเป็นโรคร้ายและเข้าใกล้ความตายไปทุกขณะ ทุกครั้งที่เด็กมองแม่ด้วยความวิตกกังวลเมื่อเห็นแม่อาการทรุดลง แม่ก็จะพร่ำบอกลูกว่า “แม่ไม่เป็นไรจ้ะ” และเด็กก็เฝ้าหลอกตนเองว่า “แม่ไม่เป็นไร แม่ต้องไม่ตาย” ทั้งที่คนรอบข้างพยายามบอกเท่าไหร่ แต่เด็กชายก็ไม่ฟัง ท้ายที่สุด เด็กชายก็ค่อย ๆ เติบโตขึ้นและก้าวข้ามผ่านช่วงเวลาโหดร้ายได้ด้วยการยอมรับว่า “แม่จะต้องตาย” แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้เป็นแม่ไม่รู้เลยก็คือ การบอกว่า “แม่ไม่เป็นไร” ได้สร้างความเจ็บปวดและสับสนแสนสาหัสแก่ลูก เพราะลึก ๆ เด็กชายก็รู้อยู่แล้วว่า “ทุกคนล้วนต้องตาย” และแม่ของเขาจะต้องตายแน่นอนเมื่อดูจากอาการเจ็บไข้ที่ทรุดลงเรื่อย ๆ เพียงแต่เขาพยายามกดเก็บและโกหกตัวเอง โกหกคนรอบข้างว่าแม่จะไม่ตายไปพร้อม ๆ กับความรู้สึกผิดว่าแม่ตายเพราะเขาช่วยแม่ไว้ไม่ได้

คำพูดสุดท้ายของเด็กชายว่า “ผมไม่อยากให้แม่ตาย” ได้สร้างความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตให้ตัวเขากับการที่ต้องยอมรับและทำใจที่ต้องเห็นแม่จากไป ขณะเดียวกันการยอมรับความตายนี้ก็ทำให้เขา “เติบโต” ขึ้นและเข้าใจความเป็นจริงของโลกมากขึ้นด้วยว่า ใครก็ย่อมหนีความตายไปไม่พ้น ทุกสรรพสิ่งล้วนอยู่ใต้กฏแห่งไตรลักษณ์ มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป นี่คือสัจธรรมของชีวิตที่พระพุทธองค์ทรงค้นพบ และเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องเผชิญ โดยเฉพาะความจริงที่น่าเศร้าว่า แม้ความรักของแม่จะยิ่งใหญ่เพียงไหน ก็ไม่สามารถเอาชนะความตายได้ แต่ความรักของแม่ก็จะไม่มีวันตายและอยู่ในใจลูกไปตราบนิรันดร์