สัตว์เลี้ยง ไร้ค่าผู้น่ารัก

เมื่ออยากได้ สัตว์เลี้ยง น่ารัก ๆ สักตัว คนส่วนใหญ่มักเลือกไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง มากกว่าที่พักสัตว์จรจัด

บางคนถึงขนาดยอมเสียเงินแพง ๆ เพื่อแลกกับความมั่นใจว่าจะได้สัตว์เลี้ยงพันธุ์แท้ หน้าตาน่ารักสะอาดสะอ้านกลับบ้าน แต่กลับมองข้ามน้องหมาน้องแมวจรจัดที่รอคนใจดีนำไปอุปการะ แม้จะไม่เสียเงินสักบาทเลยก็ตาม

ไม่นานมานี้ สมาคมสี่ขา (Associaæâo Quatro Patinhas) สมาคมรณรงค์เพื่อหมาแมวจรจัดแห่งประเทศบราซิลสร้างสรรค์โปรเจ็กต์ “Priceless Pets” ขึ้นมาเพื่อลบความคิดเดิม ๆ ของคนในสังคมที่มองว่าสัตว์เลี้ยงในบ้านพักสัตว์จรจัดเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไร้คุณค่า

คริสเซียนเย่ ดูอาร์ท การิว (Christanne Duarte Garoiu) ผู้ก่อตั้งและประธานสมาคมสี่ขา เล่าว่า ประเทศบราซิลมีเจ้าของสัตว์เลี้ยงจำนวนไม่น้อยนำหมาแมวของตัวเองไปปล่อยทิ้งไว้ที่พักสัตว์จรจัด เมื่อรู้สึกเบื่อและไม่อยากเลี้ยงมันอีกต่อไป พวกเขาคิดเอาเองว่าที่พักสัตว์เป็นเสมือนสวรรค์ของสัตว์เลี้ยง เพราะมีคนดูแลอย่างดี สะอาด ปลอดภัย และสักวันคงจะมีผู้ใจบุญมารับมันไปอุปการะต่อ โดยหารู้ไม่ว่าหมาแมวเหล่านั้นมีแต่รอวันตายอย่างเดียว เพราะนอกจากเจ้าหน้าที่จะดูแลไม่ทั่วถึงแล้ว ยังต้องเสี่ยงกับโรคร้ายอีกด้วย สัตว์ส่วนใหญ่ป่วยตายไปเพราะความเครียดจากความแออัดของเพื่อนร่วมกรงที่ล้วนถูกเจ้าของนำมาปล่อยทิ้งไว้ นานทีปีหนจึงจะมีผู้ใจบุญสักคนรับมันไปอุปการะต่อ

สมาคมสี่ขาจึงออกมารณรงค์เรื่องนี้ โดยยืมตู้โชว์ในร้านขายสัตว์เลี้ยงหนึ่งวัน จากนั้นนำน้องหมาน้องแมวจากที่พักสัตว์จรจัดไปปล่อยไว้แทนที่หมาแมวในร้านขายสัตว์เลี้ยง โดยไม่บอกให้ลูกค้ารู้ และก็เป็นไปตามคาด บรรดาลูกค้าดูไม่ออกเลยว่าพวกมันคือหมาแมวจรจัด พวกเขาต่างชื่นชมความน่ารักของมัน หลายคนถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นจนตัดสินใจซื้อ เมื่อพนักงานของร้านแจ้งว่าสัตว์เลี้ยงเหล่านี้ให้ฟรี ไม่ได้ขาย บรรดาลูกค้าจึงต่างพากันประหลาดใจ

“มันไม่สำคัญหรอกว่าสัตว์เลี้ยงตัวนั้นจะเป็นพันธุ์แท้หรือไม่ สิ่งสำคัญมันอยู่ที่เราถูกชะตาหรือชอบสัตว์ตัวนั้น หรือไม่ต่างหาก” คริสเซียนเย่ออธิบาย

เมื่อพนักงานในร้านเฉลยให้ลูกค้าฟังว่า หมาแมวเหล่านี้ถูกทอดทิ้งจากบ้านพักสัตว์จรจัด คนมาซื้อต่างซาบซึ้งและประทับใจ ความอคติที่มีต่อหมาแมวจรจัดถูกลบล้างไปจนหมดสิ้น พวกเขารู้แล้วว่า หมาแมวเหล่านั้นไม่ต่างอะไรกับหมาแมวในร้านขายสัตว์เลี้ยง และสมควรได้รับความรักเช่นเดียวกัน

ท้ายที่สุดพวกเขาเข้าใจแล้วว่า “ความไร้ค่า” ที่เราแปะป้ายให้กับสิ่งต่าง ๆ นั้น ไม่เคยมีอยู่จริง