เชื่อมั่นในความดี และสนุกกับความทุกข์ ซันนี่ สุวรรณเมธานนท์

“ดากานดา ฉันรักแกว่ะ” เชื่อว่ายังจำฉากนี้ได้ดี เพื่อนคนหนึ่งสารภาพรักเพื่อนสนิท เป็นฉากจากภาพยนตร์เมื่อ 10 ปีก่อนเรื่อง เพื่อนสนิท นำแสดงโดย ซันนี่ สุวรรณเมธานนท์ เขากลายเป็นที่รู้จักจากบท หมู หรือที่เพื่อน ๆ ตั้งฉายาให้ว่า ไข่ย้อย จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ซันนี่มีผลงานทั้งภาพยนตร์และซีรีย์ให้แฟน ๆ ได้ติดตามมาตลอด และกว่าจะได้เป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงอย่างทุกวันนี้ เส้นทางชีวิตของเขาไม่ได้สวยหรูอย่างที่ใครหลายคนคิด

กลับมาบ้านแล้ว บ้านไม่เปิดไฟ

ตอนนั้นซันนี่เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย หลังจากกลับมาจากโรงเรียนแล้วพบว่าบ้านมืดมาก จึงถามที่บ้านว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมไม่เปิดไฟ เมื่อเขาได้ทราบว่าธุรกิจทัวร์ของครอบครัวถูกโกง ไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ และค่าเทอม ทำให้เขารู้ว่าชีวิตนับจากนี้ไปกำลังก้าวสู่ความทุกข์สถานเดียว พอจบมัธยมศึกษาปีที่ 6 ต้องเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย เรียนได้เพียง 3 สัปดาห์ ทางมหาวิทยาลัยคัดชื่อออกจากระบบเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าหน่วยกิต คนที่ช่วยเหลือเขามาตลอดในช่วงที่ครอบครัวเกิดวิกฤตคือ พี่ชาย ซึ่งต้องออกมาทำงานเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัว ทั้งที่ไม่ใช่สิ่งที่ชอบเลย ความจริงซันนี่อยากลาออกแล้วมาทำงาน แต่ที่บ้านไม่เห็นด้วย เขาจึงหันมาตั้งใจเรียนให้จบเพื่อจะได้มาทำงานช่วยเหลือครอบครัว

เดินสวนฯ = ประตูเข้าสู่วงการ

ซันนี่ชอบเดินสวนจตุจักรมาก ตอนเด็ก ๆ เคยตามพี่ชายมาซื้อปลา พอได้มาเดินเล่นที่นี่แล้วได้เจอข้าวของถูกใจ เลยรู้สึกว่าที่นี่สนุกดีจัง นับแต่นั้นมาเลยชอบมาเดินสวนจตุจักร และมีแมวมองให้นามบัตรเขาหลายคน จนเขาพูดติดตลกว่า สะสมไว้เป็นอัลบั้มเลย เก็บไว้เป็นหลักฐานเผื่อพี่เขาจะต้มตุ๋นผม

ซันนี่เข้าสู่วงการด้วยผลงานชิ้นแรกที่ใคร ๆ ก็เข้าใจว่าเป็นภาพยนตร์ แต่ที่จริงคือโฆษณา ตามมาด้วยมิวสิควิดีโอของวงบิ๊กแอสและด้วยผลงานเหล่านี้นี่เองทำให้ครูเงาะ – รสสุคนธ์ กองเกตุ สนใจ เลยติดต่อซันนี่ให้มาที่ GTH เพื่อแคสการแสดง

เมื่อเขาได้รับบทเล่นเป็น หมู เด็กวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ พระเอกเรื่องเพื่อนสนิท เขาต้องพยายามลดน้ำหนัก 10 กิโลกรัม ภายใน 1 เดือน เพราะตอนนั้นหนัก 80 ซันนี่บอกว่าสาเหตุที่ตอนนั้นอ้วนเพราะต้องทำงานหารายได้เสริมเป็นนักดนตรีตามผับตอนกลางคืน เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระที่บ้านด้วย จึงทำให้กินอาหารตอนกลางคืนเยอะ

รักสิ่งไหนก็จะรักไปจนวันตาย

อาชีพนักแสดงไม่เคยอยู่ในสารระบบความคิดของเขาเลย เขาชอบเล่นดนตรีจนตั้งวงเล่นกับเพื่อน ๆ ตามผับ เมื่อครูเงาะทาบทามให้เล่นหนัง ก็ไม่ได้เล่นดนตรีกับเพื่อนอีก ซันนี่บอกว่าการแสดงเป็นสิ่งที่ติดตรึงใจเขามาก แม้จะเล่นเสร็จแต่ความรู้สึกและอารมณ์ยังติดค้างอยู่ในหัวของเขาจนกลับถึงบ้าน

เขาจึงเชื่อมั่นว่าตัวเองรักในสิ่ง ๆ นี้ (การแสดง) แล้ว สิ่งที่แสดงถึงความเป็นมืออาชีพของเขาคือ บทที่ไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง เขาให้เหตุผลว่า ถ้าจะให้เล่นก็สร้างบทขึ้นมา ไม่ต้องเป็นบทที่เหมือนตัวของนักแสดง เพราะเป็นหน้าที่ของนักแสดงที่จะต้องเข้าหาบทนั้นเอง