แม่ทุกคนปรารถนาให้ลูกเติบโตเป็นคนดี เท่านั้นก็เป็นความสุขแล้วสำหรับคนที่เป็นแม่ แต่ถ้าลูกเติบโตมากลายเป็นคนไม่ดี ทำความผิดอย่างไม่น่าให้อภัย แม่จะยังรักลูกอยู่หรือเปล่า
ผมเกิดและเติบโตในครอบครัวที่มีแม่เป็นพนักงาน (รายวัน) ของโรงงานแปรรูปอาหารจำพวกกุ้งแช่แข็งแห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง แม่เช่าห้องแถวในละแวกนั้นเป็นที่อยู่อาศัย เพราะใกล้ที่ทำงานและค่าเช่าถูก
แม่เล่าให้ฟังว่า ตั้งแต่ผมเกิด แม่ลำบากมาก ตอนคลอด ผมคลอดยากมาก ใจแม่แทบขาด แต่เพื่อลูก แม่ทนได้เสมอ ตอนแบเบาะก็เลี้ยงยาก ป่วยบ่อย แม่หาเงินได้สองสามพันก็ต้องพาผมไปหาหมออีกแล้ว แต่แม่ยอมอดมื้อกินมื้อเพราะรักลูก เวลาไม่สบาย แม่ต้องคอยดูแลตลอดเพราะผมมีอาการชัก กลางคืนแม่ต้องเช็ดตัวตลอด บางครั้งไม่ได้นอนเลยทั้งคืน แม้ลำบาก แต่เพื่อให้ลูกรอดชีวิตแม่ทนได้เสมอ ซึ่งผมป่วยอย่างนี้จนถึงสามขวบ
ต่อมาแม่ส่งผมไปอยู่กับตายาย เพราะแม่ต้องทำงาน แม่ส่งเงินให้ผมทุกเดือนแม้จะมีรายได้น้อย แม่ต้องประหยัดเพื่อให้ผมได้เข้าโรงเรียนเหมือนคนอื่น บางครั้งจะซื้อเสื้อผ้าใหม่สักชุด แม่ยังคิดแล้วคิดอีก แต่เพื่อให้ลูกมีวิชาความรู้ แม่ทนได้เสมอ หลังจากจบชั้นมัธยม แม่ให้ผมเรียนต่อสายอาชีพที่วิทยาลัยแห่งหนึ่ง เป็นช่วงที่แม่ลำบากมากเพราะค่าใช้จ่ายเยอะ ต้องกู้หนี้ยืมสินคนรู้จัก จนติดหนี้มากมาย แต่แม่ก็บอกว่า
“ไม่เป็นไรลูก ตั้งใจเรียนแล้วกัน จะได้มีวิชาความรู้ติดตัว มีงานที่ดีทำและไม่ลำบากเหมือนแม่ เพื่อลูก แม่ทนได้เสมอ”
ช่วงนั้นด้วยวัยและตามเพื่อน ผมเกเรบ้าง โดดเรียน กินเหล้า สูบบุหรี่ จนเกือบเรียนไม่จบ แต่แม่ก็ประคับประคองให้ผมผ่านช่วงชีวิตนั้นมาได้ เมื่อเรียนจบผมได้ทำงานที่เดียวกับแม่ ได้รู้และสัมผัสกับความลำบากว่ากว่าจะได้เงินมาแต่ละบาทนั้นไม่ง่ายเลย
เมื่อทำงานหาเงินเองได้ ผมเริ่มมีสังคมของตัวเอง ช่วงนี้ผมใช้ชีวิตสุดเหวี่ยง ทั้งดื่มเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืนและใช้เงินฟุ่มเฟือย พอเงินไม่พอใช้จึงกระโดดเข้าไปในวงจรของยาเสพติด ตั้งแต่เสพ ค้า ขนส่งและนำเข้า นำเงินที่ได้มาซื้อความสุขในรูปแบบต่าง ๆ ที่ไร้ประโยชน์ แม่ได้แต่คอยห้ามปรามและขอให้ผมเลิก แต่ผมยังดื้อรั้นเพราะคึกคะนอง ซึ่งในที่สุดผมก็ถูกจับกุมและสูญเสียอิสรภาพ
ผมไม่รู้หรอกว่าเรื่องนี้สร้างความเสียใจและอับอายให้แม่ขนาดไหน แต่แม่คือคนแรกที่มาเยี่ยมผมที่เรือนจำ เพื่อให้เห็นกับตาว่าลูกอยู่รอดปลอดภัย แววตาของแม่มีความทุกข์และความกังวลท่วมล้นใจ แต่คำพูดที่ออกมานั้นมีแต่ความรักความห่วงใย
“เป็นอย่างไรบ้างลูก กินอยู่ยังไง มีทางไหนไหมที่จะช่วยลูกได้ แม่จะทำ”
ผมถามแม่ว่า
“แม่โกรธหรือเกลียดผมไหมที่ทำอย่างนี้”
คำตอบของแม่ทำให้ผมห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่
“แม่ไม่เคยโกรธหรือเกลียดลูกเลย แม่แค่เสียใจกับการกระทำและการตัดสินใจของลูก แม่พร้อมอภัยให้ลูกเสมอ ขอให้ลูกกลับเนื้อกลับตัวมาเป็นคนดีของแม่ก็พอ ไม่ว่าจะกี่ปีแม่ก็รอได้”
ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา แม่ยังคงมาเยี่ยมและดูแลผมเสมอ ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไร เป็นคนเลวหรืออาชญากรของสังคม แม่ยังรักผมอยู่เสมอ จนถึงวันนี้ผมสิ้นสงสัยแล้วว่า “ความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่และไม่มีอะไรจะมาเปลี่ยนแปลงได้จริง ๆ”
ผมขอโทษครับแม่ ผมสัญญาว่าจะเป็นคนดีและไม่ทำให้แม่เสียใจอีก
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง บุญบัวหอม คำสารภาพจากดินแดนของคนชั่ว
บทความน่าสนใจ
วิธีตอบแทนพ่อแม่ ระดับสูง…หนทางสู่การเป็น “ที่สุด” แห่งความกตัญญู
