ตอนเด็กๆ ฉันเคยคิดว่า ถ้าแม่เป็นอะไรไปฉันคงต้องตายตาม… อาจเป็นเพราะฉันผูกพันกับแม่มาก ต่อมาเมื่อแม่ล้มป่วยด้วยโรคที่รักษาไม่ได้ ฉันก็รู้สึกทุกข์ทรมานใจ จนทุกครั้งที่แม่เข้าโรงพยาบาล ฉันจะต้องบนบานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อขอต่ออายุให้แม่ทุกครั้ง ความในใจของลูก
…แต่มาวันนี้ ฉันกลับไม่ต้องการยื้อยุดหรือร้องขอชีวิตแม่กับใครอีกต่อไป เพราะฉันคิดว่า การที่จะฉุดรั้งใครไว้เพื่อความสุขของเรามันเป็นความเห็นแก่ตัวมากกว่า ในขณะที่คนคนนั้นอยู่ในความทุกข์ทรมานมาโดยตลอด
ฉันรู้ว่าเวลาของแม่เหลือน้อยลงทุกที ฉันจึงอยากใช้วันคืนกับแม่ให้คุ้มค่าที่สุด…ฉันได้พาแม่มาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ทุกเช้าก่อนไปทำงานฉันมีเวลาเพียงแค่ทักทายแม่ แต่ทุกเย็นฉันก็จะชดเชยด้วยการป้อนข้าวหรือแปรงฟันให้แม่ ในขณะที่ทุกวันหยุดก็จะได้ป้อนเกือบทุกมื้อ แถมด้วยการอ่านหนังสือให้ฟังตอนกลางวัน อาบน้ำแต่งตัว และพาไปนั่งรถเข็นดูดอกไม้ตอนเย็น…แต่ที่สำคัญที่สุดคือ ทุกคืนฉันจะนำแม่สวดมนต์และทำสมาธิก่อนนอน
ฉันดีใจที่ได้มีโอกาสทำอะไรหลายๆ อย่างเหมือนที่แม่ทำให้ฉันตอนเด็กๆ มันทำให้ฉันรู้ว่า แม่เลี้ยงลูกทุกคนมาด้วยความรัก ความเอาใจใส่ และความอดทนขนาดไหน
ก่อนนอนฉันจะพูดกับแม่เสมอว่า “แม่หลับให้สบายนะคะ ไม่ต้องนึกถึงอะไรนอกจากลมหายใจเข้า – ออกและความดีทั้งหลายที่แม่ได้ทำมาตลอดชีวิต…อย่าไปสนใจร่างกายนี้ เพราะมันถึงเวลาที่ต้องเสื่อมโทรมแล้ว ใครๆ ก็ต้องแก่ เจ็บ และตาย…แต่ถ้าแม่ทำใจให้มีความสุข แม่จะได้ไปสวรรค์นะ ไม่ต้องห่วงใครทั้งนั้น แม่แค่ไปรออยู่ที่นั่น แล้วเราก็จะได้พบกันอีก หรือถ้าแม่ทำใจให้ว่างเปล่า แม่อาจไม่ต้องเกิดอีกเลยก็ได้นะคะ” พูดจบฉันก็จะเปิดเทปเพลงธรรมะให้แม่ฟัง ความในใจของลูก
ฉันไม่คิดว่าการพูดถึงความตายเป็นสิ่งอัปมงคล แต่ตรงกันข้าม เราควรให้ผู้ที่กำลังจะพบกับมันได้เตรียมตัวเตรียมใจและรับรู้ว่า ความตายไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด มันเป็นเพียงการเปลี่ยนสถานะเท่านั้น…ถึงแม้ส่วนใหญ่แม่จะหลับไปก่อนด้วยความอ่อนเพลีย แต่ฉันก็ดีใจที่ใบหน้าแม่ระบายไปด้วยความสงบสุข มันทำให้ฉันเชื่อว่า ถ้าแม่จากไปในวันนั้น แม่ก็ต้องได้ไปดีอย่างแน่นอน
บ่อยครั้งที่ฉันเฝ้ามองดูแม่เวลาหลับ ฉันคิดว่าเมื่อวันนั้นมาถึง แม่ก็คงมีสภาพไม่ต่างจากตอนนี้ ผิดกันเพียงแค่หน้าอกแม่จะไม่กระเพื่อมขึ้น – ลงอีกต่อไป…แล้วฉันก็อดน้ำตาซึมไม่ได้…มันช่างยากเหลือเกินที่จะทำใจยอมรับการจากไปของคนที่เรารักและรักเรามากที่สุด ในเมื่อตลอดชีวิตที่ผ่านมาแทบไม่มีวันไหนที่ไม่ได้เห็นหน้าหรือได้ยินเสียงคนคนนี้…ถึงจะเข้าใจสัจธรรมของชีวิตอย่างไร ในส่วนลึกฉันก็ไม่อยากให้เวลานั้นมาถึงอยู่ดี
ฉันปรารถนาที่จะมีโอกาสดูแลแม่มากกว่านี้ เพราะบางครั้งที่ฉันเหน็ดเหนื่อยจากที่ทำงาน มันทำให้ฉันหงุดหงิดหรือพูดไม่ดีใส่แม่ มีบางครั้งที่ฉันอยากนอนดูโทรทัศน์สบายๆ ก็จะรู้สึกโมโหเวลาที่แม่เรียกฉันซ้ำๆ ซากๆ โดยไม่มีเหตุผล แต่แล้วเมื่อแม่อาการไม่ดี ไม่พูดไม่จา ฉันกลับภาวนาขอให้แม่กลับมาเรียกฉันซ้ำๆ ซากๆ อีก…แปลกนะที่คนเรามักเห็นคุณค่าของอะไรก็ต่อเมื่อเรากำลังจะสูญเสียมันไป…นับว่าการดูแลแม่ทำให้ฉันได้ฝึกความอดทนอดกลั้นขึ้นอีกมาก เดี๋ยวนี้เวลาที่เริ่มหงุดหงิด ฉันจะหายใจเข้า – ออกช้าๆ และรีบบอกตัวเองว่า “แค่นี้น้อยมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่แม่เคยทำให้เรามา”
ทุกวันนี้ฉันพยายามคิดว่าฉันควรจะต้องทำอะไรให้แม่อีกดีที่จะทำให้แม่มีความสุขที่สุด…เมื่อแม่ไม่สามารถออกไปดูดอกไม้ข้างนอกได้อีก ฉันก็หาดอกไม้มาให้แม่ดูในห้อง…เมื่อแม่ไม่สามารถออกไปทานอาหารข้างนอกได้อีก ฉันก็สรรหาของที่แม่ชอบมาให้ทานที่บ้าน โชคดีที่เวลานี้มาถึงเมื่อฉันมีทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว และรู้สึกว่าไม่ต้องการสิ่งใดอีก ฉันจึงสามารถทำอะไรๆ ได้อย่างเต็มที่…แต่ฉันคิดว่าถึงจะเป็นดอกไม้แสนสวยหรืออาหารรสเลอเลิศ ก็คงไม่ทำให้แม่มีความสุขได้มากไปกว่าการมีลูกอยู่ใกล้ชิดและปรนนิบัติด้วยความรักใคร่อย่างแท้จริง
สิ่งนี้พิสูจน์ได้จากแววตาของแม่ทุกครั้งเวลาแม่พูดทำนองเกรงใจที่ฉันทำอะไรๆ ให ้ และฉันบอกวา่ “ลูกดีใจที่ได้ดูแลแม่ อยากตอบแทนพระคุณที่แม่เลี้ยงดูมา ลูกรักแม่นะคะ…รักมากที่สุด” แม่จะยิ้มกับฉันอย่างอ่อนโยน ดวงตาเปล่งประกาย และสีหน้าระบายไปด้วยความสุข…ดูเหมือนทุกครั้งที่แม่ได้ยินคำพูดนี้ แม่จะลืมความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานทั้งหมดไปได้อย่างประหลาด…น่าเสียดายถ้าลูกคนไหนไม่เคยบอกให้พ่อแม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกดีๆ เช่นนี้ หลายคนบอกรักแฟนซึ่งเพิ่งพบกันไม่นานได้ง่ายๆ แต่รู้สึกกระดากหรือยากเหลือเกินที่จะบอกรักพ่อแม่…มีประโยชน์อะไรที่จะมาพร่ำเพ้อด้วยคำไว้อาลัยในหนังสืองานศพของท่าน ซึ่งท่านจะรับรู้ได้หรือเปล่ายังน่าสงสัย!
เมื่อวันนั้นมาถึง…ฉันก็คงอดร้องไห้ไม่ได้ ไม่ว่าจะทำใจไว้ล่วงหน้าแค่ไหน แต่มันคงเป็นการร้องไห้ด้วยความคิดถึงมากกว่า เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าเราจะได้พบกัน…หรืออาจไม่ได้พบกันอีกเลย นอกจากนั้นฉันคงจะไม่ได้ร้องไห้ด้วยความเสียใจ เพราะอย่างน้อยแม่ก็ได้พ้นจากความทุกข์ทรมานเสียที และฉันก็ได้ทำทุกอย่างจนสุดความสามารถแล้ว
ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เมื่อตื่นขึ้นมาฉันจะยังมีแม่อยู่หรือไม่…รถเข็นคันนั้นยังจะมีแม่นั่งอยู่หรือมันจะว่างเปล่า…ชีวิตของฉันจะเป็นอย่างไรต่อไปเมื่อไม่มีแม่…แม่จะได้ไปสวรรค์จริงอย่างที่หวัง หรือจะไม่ต้องเกิดอีกอย่างที่ควรจะเป็น…คงไม่มีใครตอบได้ แต่อย่างน้อยฉันก็มั่นใจว่า แม่จะจากไปพร้อมกับความรับรู้อย่างเต็มเปี่ยมว่าลูกๆ รักแม่
และฉันคิดว่าแม่ทุกคนควรจะได้รู้สึกเช่นนั้น…
Secret Box
“If you’ve carried out a great performance
through-out the show, death is but a perfect ending
scene to complete the play”“ถ้าคุณได้สร้างผลงานอันยอดเยี่ยมมาตลอดการแสดง ความตาย
ก็จะเป็นเพียงฉากจบอันงดงามที่ทำให้ละครสมบูรณ์แบบ”
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง KK
บทความน่าสนใจ
ปัญหาธรรมประจำวันนี้ : ลูกควรตอบแทนคุณพ่ออย่างไรจึงจะเหมาะสม
