เหตุผลที่คนทุกข์ ไม่ควรหา เพื่อนคลายทุกข์ บทความจาก พระราชญาณกวี (ท่านปิยโสภณ)
เมื่อใจเป็นทุกข์ อย่าเพิ่งหา เพื่อนคลายทุกข์ นั่นอาจเป็นการกลบทุกข์ไว้ ทำให้ไม่เห็นทุกข์จริง
คิดดู ยิ่งปรับทุกข์ ยิ่งจมทุกข์ ลองหาเวลาอยู่กับตัวเองเงียบ ๆ ทำอะไรง่าย ๆ สบาย ๆ อาจฟังดนตรีเบา ๆ ทำงานศิลปะหรืองานประดิษฐ์ ออกกำลังกาย อ่านหนังสือดี ๆ มีเวลานั่งระเบียงบ้าน เดินเล่นชายทะเล นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่นิ่ง ๆ ใคร่ครวญเรื่องชีวิตของตัวเองดูสักครั้ง
ลองตั้งคำถามง่าย ๆ ว่า “เราคือใคร มาจากไหน เกิดมาเพื่ออะไร” นั่งหลับตาลงนิ่ง ๆ แล้วตั้งคำถามนี้ไว้ในใจ บริกรรมเบา ๆ ว่า “เราคือใครมาจากไหน เกิดมาเพื่ออะไร” ทั้งสามคำถามนี้อาจจะยังไม่มีคำตอบจากปัญญาธรรมดาของเรา แต่เมื่อใดจิตสงบนิ่ง สิ่งหนึ่งจะเกิดขึ้น นั่นคือคำตอบจากความจริงของชีวิต มิใช่ปัญญาจากความคิด แต่จะเป็นปัญญาจากภายใน
อะไรคือปัญญาจากภายใน อาจจะหาอาจารย์ตอบได้ยาก เพราะแต่ละชีวิตก็มีกรรมเป็นของตนเอง คือมีตัวเองเป็นอาจารย์อยู่แล้ว ใครจะรู้เบื้องหลังชีวิตเราดีเท่ากับจิตของเรา เพราะจิตบรรทุกกรรมข้ามภพชาติมาเกิด จึงทำให้เราแตกต่างกัน การจะหาคำตอบต้องมีความนิ่งความสงบเป็นฐาน ส่วนความรู้ ความคิด ความตรึกตรอง และการช่วยเหลือจากผู้รู้นั้นเป็นส่วนประกอบ
ข้าพเจ้าเชื่อว่า ชีวิตเริ่มต้นที่ลมหายใจ เมื่อใดมีลมหายใจ เมื่อนั้นก็มีชีวิต ลองหลับตาลงแล้วกำหนดลมหายใจเข้า - ออกดูบ้าง บางทีสิ่งเล็กน้อยเพียงลมหายใจนี้อาจให้คำตอบที่ชัดเจนแก่เราได้
เราคือใคร หากตอบตามกิเลส เราจะปรุงแต่งด้วยตระกูล ลาภ ยศ เกียรติ สถานะทางสังคม สิ่งแวดล้อมมากมาย จะค้นหาคำตอบที่แท้จริงไม่ได้ เรามาจากไหน หากตอบตามเหตุปัจจัยที่เห็น หรือสิ่งแวดล้อมธรรมดาทุกคนย่อมตอบได้หมด แต่ถ้าจิตสงบนิ่ง ผู้รู้ภายในจะให้คำตอบถอยหลังย้อนอดีตได้อย่างน่าอัศจรรย์
เราเกิดมาเพื่ออะไร ทุกคนก็ตอบได้ คือเพื่อแสวงหาอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค เครื่องป้องกันภัยชีวิต แต่ถ้าเริ่มต้นที่นิ่งดูลมหายใจ ตรึกตรองให้ลึกซึ้งอย่างสงบ
ชีวิตมีมากกว่านั้นแน่นอน
บทความนี้เคยตีพิมพ์ในนิตยสาร Secret ชื่อบทความ “เราคือใคร” โดย พระราชญาณกวี (ท่านปิยโสภณ)
