เรื่องเล่าของชายขาหักที่สร้างสุขให้โลกใบนี้ – นายแพทย์ชวโรจน์ เกียรติกำพล
นายแพทย์ชวโรจน์
“หักอีกแล้วเหรอครับลุง” ผมเริ่มต้นด้วยคำถามตั้งแต่เห็นคุณลุงซึ่งเป็นผู้ป่วยที่อาจจะเรียกได้ว่ามาโรงพยาบาลบ่อยที่สุดคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องตรวจ พร้อมกับรู้สึกว่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกจนผมออกจะชินแล้วละครับ
คุณลุงอินถา อายุประมาณ 50 ปีรูปร่างท้วม อาชีพหลักคือพ่อครัวร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่อาชีพรองคือเจ้าหน้าที่อาสาสมัครหน่วยกู้ภัย (ดูจะคนละแนวกันเลยนะครับ) ท่านป่วยเป็นโรคเบาหวานความดันโลหิตสูง มารับยาต่อเนื่องเป็นประจำไม่เคยขาด ช่วงหลังเริ่มมีปัญหาเบาหวานขึ้นตา จนต้องถูกส่งไปยิงเลเซอร์ที่ตาหลายครั้ง ผมอดคิดไม่ได้เลยครับว่าคงเป็นเพราะอาชีพหลักแน่ ๆ…แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ผมจดจำคุณลุงได้มากไปกว่าวีรกรรมที่คุณลุงเล่าให้ฟังเลยครับ…
1 ปีครึ่งก่อนหน้านี้
วันหนึ่งคุณลุงมารับยารักษาโรคประจำตัว ท่านเดินกะเผลกเข้ามาในห้องตรวจพร้อมกับไม้ค้ำยันและเข้าเฝือกที่ขาผมถามถึงสาเหตุก็ได้ความว่า กระดูกขาขวาหักจากการที่คุณลุงไปเป็นอาสาสมัครกู้ภัยช่วยคนประสบอุบัติเหตุรถชน คุณลุงอุ้มคนเจ็บขึ้นรถกู้ภัย แต่รถกู้ภัยที่เลอะไปด้วยโคลนเกิดถอยหลัง ส่วนท้ายของรถจึงกระแทกเข้าที่ขาคุณลุงอย่างแรง คุณลุงเลยกลายเป็นคนเจ็บไปอีกคน คุณลุงเล่าโดยไม่มีสีหน้าของความทุกข์ร้อนใด ๆ “ดีแล้วหมอ ลุงจะได้พักบ้าง ทำแต่อาหารมายี่สิบปี เบื่อแล้วครับ” ผมยิ้มให้ลุง ลืมบ่นเรื่องน้ำตาลสูงไปเลย
6 เดือนก่อนหน้านี้
ผมจำคุณลุงไม่ได้ แต่เมื่อเปิดประวัติเพื่อสั่งยาให้ก็เห็นลายมือตัวเองครั้งก่อนจึงนึกขึ้นมาได้ คราวนี้คุณลุงมาพร้อมผ้าพันแผลที่แขนขวาทั้งแขน สอบถามดูได้ความว่า สองวันก่อนคุณลุงทำครัว ได้ลูกมือใหม่มาช่วย แต่เขาคงยังทำงานไม่คล่องเผอิญมือปัดไปถูกหม้อต้มยำที่กำลังเดือดหม้อนั้นเกือบกระเด็นไปถูกพ่อครัวอีกคน “ดีว่า ลุงกระโดดเข้าไปปัดไว้ทัน” (“ดีว่า”…ท่านพูดว่าอย่างนั้นจริง ๆ ครับ)
“พ่อครัวคนนั้นยังหนุ่ม เขาต้องทำงานเลี้ยงลูก ลุงอยู่ตัวคนเดียว สบาย ๆ ไม่ต้องห่วงหรอก เถ้าแก่ไม่ไล่ลุงออกง่าย ๆ หรอกครับหมอ”
ผมยิ้มให้ลุง บ่นเรื่องน้ำตาลสูงไม่ลงอีกแล้ว
3 เดือนก่อนหน้านี้
คราวนี้คุณลุงมาพร้อมกับเฝือกที่แขน ท่านพูดให้ฟังก่อนที่ผมจะถาม (ตอนนี้ผมนัดท่านมาดูเป็นคนไข้ประจำแล้ว) ท่านเล่าว่า หลังจากไปยิงเลเซอร์ที่ตามาตายังมองเห็นไม่ค่อยชัดเจนเท่าใดนักและยังรู้สึกเคืองตาอยู่ คืนนั้นท่านไปทำงานกู้ภัยโดยอาสาช่วยยกเปลสนามที่ใช้พาคนเจ็บขึ้นรถ ด้วยความที่ตายังมองเห็นไม่ค่อยชัดข้อมือเลยกระแทกเข้ากับประตูรถ กระดูกก็เลยร้าว “แต่ลุงก็ยกจนเสร็จนะหมอ มารู้อีกทีตอนอยู่บ้าน แขนบวมและปวดมากเลยมาโรงพยาบาลเพื่อเอกซเรย์ดู เลยได้เฝือกกลับบ้านไปด้วยเลยครับ” จากนั้นลุงก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดีเช่นเคย
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เตือนคุณลุงไปว่า “ระวังหน่อยนะครับลุง สายตาไม่ค่อยจะดีอยู่ ถ้าครั้งหน้าน้ำตาลยังไม่ดี ผมต้องให้ฉีดอินซูลินแล้วนะครับ”
