ความสุขที่พอเพียง แอ๊นท์ Emotion Town
ในช่วงชีวิตหนึ่ง คำว่าความสุขสำหรับผม ( แอ๊นท์ Emotion Town ) คือการที่เพลงของผมโด่งดังมาก ใครๆก็รู้จัก มีงานเข้ามาให้เลือกไม่ขาดสาย แต่แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่างที่มาเปลี่ยนความหมายของคำว่าความสุขของผมไปตลอดกาล
ผมมีพี่น้อง 6 คน ผมเป็นคนเล็กสุด คุณพ่อคุณแม่เลี้ยงดูพวกเราอย่างใกล้ชิดคุณพ่อเป็นนักร้องเดินสายประกวดตามเวทีต่าง ๆ ผมไม่รู้ว่าเพราะการเป็นนักร้องของคุณพ่อหรือเปล่าที่ทำให้ผมชอบเสียงดนตรีมาตั้งแต่เด็ก ๆ และสิ่งที่ผมชอบก็ชัดเจนขึ้นเมื่อเรียนชั้นมัธยมปลาย ตอนนั้นเพื่อนๆไปเตะบอลกัน ผมลองไปเล่นด้วย แต่ผมเหนื่อย ร้อน เหงื่อไหลเต็มไปหมด ผมไม่ชอบ ก็เลยไปเล่นดนตรี ซึ่งรู้สึกทันทีเลยว่ามันเป็นตัวผมอย่างแท้จริง
แม้จะชอบเล่นดนตรี แต่ตอนนั้นผมไม่ได้อยู่ในชมรมดนตรี ผมอยู่ชมรมนาฏศิลป์เพราะกำลังจีบนางรำอยู่ พอดีอาจารย์ประจำชมรมท่านสนิทกับอาจารย์ชมรมดุริยางค์ ท่านมาบอกว่าจะมีการประกวดโฟล์คซอง ผมเริ่มฝึกซ้อมและลงประกวดได้รางวัลชนะเลิศของเขต จากนั้นก็เริ่มประกวดเวทีนอกโรงเรียน แล้วก็ลองประกวดแต่งเพลงดูบ้าง ซึ่งก็ได้รางวัลเรื่อย ๆ จนผมรู้สึกว่ายิ่งทำยิ่งมีความสุข
หลังจบชั้นมัธยมปลาย ผมเลือกเอนทรานซ์เข้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ปีแรกผมสอบไม่ติด
แต่ผมไม่ย่อท้อ ตั้งใจอ่านหนังสือเต็มที่ทำให้สอบเข้าได้ในปีต่อมา เมื่อสอบติดแล้ว ผมตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ และเรียนจบเกียรตินิยมอันดับ 2 ในที่สุด
คลิกเลข 2 ด้านล่าง เพื่ออ่านหน้าถัดไป
พอเรียนจบปริญญาตรี ผมได้ข่าวการสอบชิงทุนไปเรียนทางด้านดนตรีที่ต่างประเทศ ถ้าจะไปต้องรีบทำเรื่องหลาย ๆ อย่าง แต่ผมก็ลังเล ถ้าไปก็จะได้เห็นโลกกว้าง เติบโตขึ้น แต่ผมก็จะไม่เจอคุณพ่อคุณแม่ เวลานั้นคุณแม่ผมป่วยค่อนข้างบ่อย ในที่สุดผมตัดสินใจไม่สอบชิงทุน เพราะคิดว่าถ้าวันหนึ่งที่ผมประสบความสำเร็จกลับมา แต่ไม่มีใคร
อยู่ชื่นชมความสำเร็จ มันจะมีประโยชน์อะไร
หลังจากนั้นผมเริ่มคุยกับตัวเองอย่างจริงจัง ถามตัวเองว่าอยากเป็นอะไร คำตอบที่ได้คืออยากเป็นนักร้อง จึงเริ่มเดินตามความฝันทันที
ผมเริ่มงานเส้นทางสายดนตรีโดยการเป็นอาจารย์พิเศษสอนศิลปินในแกรมมี่สอนกีตาร์ สอนร้องเพลง ผ่านไป 10 ปี
ถึงได้ทำอัลบั้ม ซึ่งผลตอบรับดีเกินคาดอย่างเพลง เหตุเกิดจากความเหงา ก็เป็นที่รู้จักในวงกว้าง แม้ทุกคนไม่รู้จักนักร้อง แต่หลายคนร้องเพลงนี้ได้ ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขมาก จะทำอะไรก็ง่ายไปหมด มีแต่คนต้องการจ้างงานให้เราไปโชว์ ผมรู้สึกว่าตัวเองดูมีคุณค่า ดูแพง ผมหลงใหลในความสุขที่หวือหวาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
เวลาผ่านไปเพลงของผมที่เคยดังก็แผ่วลง พอเพลงไม่อยู่ในความสนใจของคนฟัง งานที่เคยมีเข้ามามากมายก็เริ่มหาย ผมลองทำเพลงใหม่ออกมา ปรากฏว่าก็ไม่ดังเท่าเดิม และช่วงที่เพลงใหม่ออกมาก็ติดปัญหาน้ำท่วมใหญ่ปี พ.ศ. 2554 ต่อมาลองทำเพลงออกมาใหม่อีกก็ติดปัญหาการเมือง คนไม่สนใจฟังเพลงในช่วงเวลาที่สถานการณ์
ทางการเมืองตึงเครียด ผมเครียดมาก สุดท้ายหนทางระบายความเครียดของผม คือการดื่มสุรา ผมดื่มหนัก
ทุกวัน จนวันหนึ่งคุณแม่พูดกับผมว่า
“ดื่มหนักแบบนี้ ถ้าแกเป็นอะไรขึ้นมา แล้วแม่จะอยู่ยังไง”
คำพูดของคุณแม่เริ่มเตือนสติผม ซึ่งเป็นเวลาใกล้เคียงกับรุ่นน้องผมคนหนึ่งป่วยเป็นไข้เลือดออกเข้าโรงพยาบาล
วันที่น้องเขาป่วย ผมไม่ทราบเรื่อง ผมไลน์ไปจะถามเรื่องงาน เขาก็ไลน์ตอบกลับมาว่า ไม่สบายอยู่โรงพยาบาล ผมก็คิดว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก ไม่กี่วันหลังจากนั้นผมทราบข่าวว่ารุ่นน้องคนนั้นเสียชีวิต ผมช็อกมากกับความไม่แน่นอน พอสติกลับมา ผมบอกตัวเองเลยว่า ความไม่แน่นอนสามารถเกิดได้ทุกเวลา คนเราควรหาความสุขจากสิ่งที่มีอยู่
จากชีวิตที่เคยจมอยู่แต่กับสุรา ผมตั้งต้นชีวิตใหม่ โทร.ไปคุยกับพี่ป๋วย (คงยศ วงษ์วิกย์กรณ์ สมาชิกวงP2WARSHIP) พี่เขาช่วยให้ผมได้ทำเพลงอีกครั้ง ผมเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นไม่นานพี่ ๆ ช่อง 3 ค่าย
แชนเดอเลียร์ให้โอกาสผมร้องเพลงประกอบละคร ทุกอย่างเป็นไปในทิศทางที่ดีมากขึ้น ได้เล่นละครบ้างนิดหน่อย ได้ทำเพลงขายต่อไปเรื่อย ๆ
ทุกวันนี้ผมได้ทำในสิ่งที่รัก มีครอบครัวที่อบอุ่น ได้อยู่กับกับบุคคลอันเป็นที่รักแค่นี้ชีวิตผมก็มีความสุขแล้ว
Secret BOX
ทุกครั้งที่เจอทางแยก ต้องคิดให้ดีก่อนว่าจะเลือกซ้ายหรือขวา เพราะเมื่อคุณหมุนพวงมาลัยไปแล้ว คุณจะเสียดายทีหลังไม่ได้ เพราะคุณเลือกไปแล้ว
แอ๊นท์ - พีรพงศ์ เฉลิมโยธิน แอ๊นท์ Emotion Town
เรื่อง พีรพงศ์ เฉลิมโยธิน เรียบเรียง อุรัชษฎา ขุนขำ ภาพ สรยุทธ พุ่มภักดี
Secret คือแรงบันดาลใจ
สั่งซื้อนิตยสารหรือสมัครสมาชิก Secret ได้ที่ 0-2423-9889
ทาง Naiin.com : https://www.naiin.com/magazines/title/SC/
