คำสาป จากความฝัน ใครไม่เจอกับตัวคงไม่เข้าใจว่ามันหลอน น่ากลัวเพียงใด
“เมื่อไหร่จะมารับลูกไปเสียที ฝากฉันไว้นานแล้วนะ”
หญิงผิวคล้ำร่างผอมเกร็งตวาดใส่หน้าฉัน สายตาคู่นั้นจ้องเขม็งมองตรงมา แต่นั่นก็ไม่น่าหวาดหวั่นเท่าสายตาของเด็กชายที่หญิงคนนั้นอุ้มอยู่ สายตาคู่นั้นทำให้ฉันต้องสาวเท้าออกวิ่ง วิ่ง วิ่ง…อย่างไม่คิดชีวิต แต่สายตาไร้เดียงสาคู่นั้นก็ยังตามติดฉันมาไม่ห่าง นึกถึงครั้งใดก็ให้เสียวสันหลัง
หลายคืนมาแล้วที่ฉันฝันเป็นซีรี่ส์แบบนี้…ฝันว่าท้อง ฝันว่ามีลูก ฝันว่าจูงมือเด็กผู้ชาย ฝันว่ามีเด็กมากระชากมือฉันออกจากมือของคนรัก แล้วสักพักก็สะบัดมือวิ่งหนีไป ในความฝัน เรามีความสัมพันธ์คล้ายแม่ลูก แต่ติดที่ว่าเด็กคนนี้มักมองฉันด้วยแววตาอาฆาต เจ็บปวด เกลียดชัง
นี่ถ้าฉันเคยทำแท้งแม้สักครั้ง ฉันคงคิดว่าเด็กคนนี้เป็นลูกที่ฉันตัดสินใจฆ่าไปแล้วแน่ๆ แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคย… ฉันทนความพิศวงในใจไม่ไหว และที่พึ่งของฉันก็คือวัด
ฉันกราบพระประธานในโบสถ์ ถวายสังฆทานให้หลวงพ่อรูปหนึ่ง หลวงพ่อถามฉันว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า ประโยคเปี่ยมเมตตานั้นเองที่ทำให้ฉันเล่าความฝันให้ท่านฟัง และท่านก็ให้สติฉันว่า
“คงเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่ยังไม่เลิกแล้วต่อกัน เวลาทำบุญทำกุศล โยมอย่าลืมส่งบุญให้เขาบ้าง แล้วก็คิดดี ทำดี พูดดี เท่านั้นละลูก พระคุ้มครอง”
เรียบๆ ง่ายๆ แต่ทำให้ฉันสบายใจขึ้นมาพอสมควร ฉันกราบลาพระประธานด้วยจิตใจที่สงบ ไม่กลัวที่จะต้องฝันอะไรแบบนั้นอีก แต่เงื่อนงำของความฝันยังคงค้างคาอยู่ในใจฉันเรื่อยมา กระทั่งวันหนึ่ง โทรศัพท์สายหนึ่งที่เข้ามาก็เหมือนจะช่วยคลี่คลายความฝันของฉัน เรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับเงินห้าพันบาทที่ฉันให้เพื่อนยืมไป โดยไม่ถามไถ่ว่าทำไมนักศึกษาปีหนึ่งอย่างเขาถึงได้มีเรื่องร้อนเงินขึ้นมากะทันหัน ฉันจำได้เพียงว่าจู่ๆ เพื่อนที่เคยร่าเริงก็มีอาการเงียบ ซึม เหม่อ เรื่องสวีทหวานระหว่างเขากับแฟนสาวที่เคยเล่าให้ฟังทุกวันก็หายไป ก่อนจะตามด้วยการโทรศัพท์มาขอยืมเงิน
“เธอมีเงินให้เรายืมสักห้าพันไหม เราจำเป็นจริงๆ ช่วยเราหน่อยนะ”
ฉันขอผัดผ่อนไปเป็นเดือนหน้า เพราะเป็นเวลาที่เงินทุนจะออก แต่เพื่อนก็ร้อนรนทนไม่ไหว บอกว่านานเกินไป เดี๋ยวจะไม่ทัน แม้จะสงสัยว่าเขาจะเอาเงินไปทำอะไร แต่พอเห็นสีหน้าอมทุกข์ของเพื่อนแล้วก็ไม่อยากถาม คิดว่าปัญหาอะไรก็ตามที่เพื่อนแบกรับอยู่ มันคงจะหนักหนาสำหรับเขามากแล้วจริง ๆ
กระทั่งวันหนึ่ง ก่อนที่เขาจะบวชทดแทนคุณพ่อแม่ และวางแผนจะแต่งงาน กับแฟนสาวคนใหม่่ที่คบหากันมาได้สองสามปีหลังจากที่เรียนจบ เพื่อนโทร.มานัดเจอฉันด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเย็นผิดปกติ ส่วนสถานที่นัดหมายก็ไม่ปกติเช่นกัน เขานัดฉันไปเจอที่วัดแห่งหนึ่ง และเล่าเรื่องราวความผิดพลาดในอดีตให้ฉันฟังว่า…
“ตอนนั้นเราไม่พร้อม และเรากับแฟนก็พลาด เราไม่มีทางออกจริงๆ ก็เลยต้องให้แฟนเอาเด็กออก”
ฉันลูบต้นแขนเพื่อนรักด้วยความเห็นใจ เข้าใจว่าเขาคงอยากระบายเรื่องราวที่รู้สึกผิดในใจให้ใครสักคนฟังก่อนจะเข้าสู่
ร่มกาสาวพัสตร์ แต่ฉันก็ต้องสะดุด ตอนที่เพื่อนเอ่ยขึ้นมาว่า “เราอยากให้เธออโหสิกรรมให้เราด้วย…”
ฉันมองหน้าเพื่อนด้วยสายตาที่จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก ก่อนที่ประโยคถัดไปจะทำให้ทุกอย่างกระจ่าง แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกมืดมิดลง เมื่อเพื่อนพูดว่า “ที่เราเคยยืมเงินเธอไปห้าพัน…ตอนนั้นแหละ”
วินาทีนั้นฉันคิดถึงแม่ ฉันคิดถึงพระพุทธเจ้า ปรารถนาจะให้ท่านเป็นที่พึ่ง จู่ๆ ก็มีคนมาบอกว่าฉันเคยมีส่วนในการ
ทำลายชีวิตเด็กคนหนึ่ง มันเลวร้ายเกินไปและวันนี้ฉันก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาได้ยินได้ฟังเรื่องที่สะเทือนความรู้สึกถึงเพียงนี้
ฉันจำไม่ได้ว่าวันนั้นแยกกับเพื่อนตอนไหน และฉันเดินทางกลับถึงบ้านได้อย่างไร รู้แต่ว่าขณะที่กำลังสวดมนต์ก่อนนอน เรื่องราวที่เพื่อนเล่าให้ฟังวันนั้นกับเรื่องราวประหลาดในความฝัน มันก็เคลื่อนมาซ้อนทับกัน เด็กคนนั้น สายตาคู่นั้นที่มองฉันด้วยความอาฆาตพยาบาท แต่สิ่งที่ฉันยังไม่เข้าใจคือคำเรียกขานฉันว่า “แม่” ก่อนจะกระชากมือฉันออกจากมือของคนรัก หากเด็กผู้ชายในฝันคือวิญญาณของเด็กในท้องของอดีตแฟนเพื่อน และฉันเคยมีส่วนในการทำลายชีวิตของเขาจริง แล้วทำไมในฝันเขาถึงเรียกฉันว่าแม่ แล้วทำไมบางคืนฉันถึงฝันว่าเขาอยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิงผอมๆ คนหนึ่ง ซึ่งผู้หญิงคนนั้นมักจะเร่งเร้าให้ฉันมารับลูกไปเสียที ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไม “ลูกฉัน” ถึงไปอยู่กับเธอ
เรื่องราวเหล่านี้ยังคงเป็นปริศนา และหนักหนาเกินไปที่ฉันจะค้นหาคำตอบ ฉันรู้แต่ว่าฉันทำผิดอย่างเลวร้ายต่อชีวิตบริสุทธิ์ชีวิตหนึ่ง แม้จะโดยไม่ตั้งใจ แต่ฉันรู้ดีว่า ผลกรรมนั้นจะไม่หายไปไหน ความรู้สึกผิดยังคงตามติดวนเวียน ทั้งในความฝัน และที่น่ากลัวที่สุดคือในชีวิตจริง
ตอนนี้ฉันอายุเกือบ 40 ปีแล้ว มีคนรักที่ดี มีชีวิตที่มั่นคง เราสองคนควรจะลงหลักปักฐานชีวิตร่วมกัน และให้กำเนิดชีวิตใหม่ ให้เขาได้เป็นพ่อ และให้ฉันได้เป็นแม่ แต่ฉันไม่กล้า…ฉันกลัวว่าเรื่องราวในความฝันจะตามมาหลอกหลอนฉันในชีวิตจริง ฉันกลัวว่าวินาทีแรกที่ฉันสบตาลูก ฉันจะได้เห็นแววตาของเด็กผู้ชายคนนั้นที่มองฉันอย่างเกลียดชัง อาฆาตแค้น
คนรักของฉันบอกว่า ฉันเหมือนคนที่ถูก คำสาป จากความฝัน และฉันก็เห็นด้วยกับเขา เพราะฝันนั้นยังคงตามหลอกหลอนฉันเรื่อยมา
ทุกวันนี้ฉันใช้ชีวิตเพื่อชดเชยความรู้สึกผิดทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ฉันบริจาคเงินให้กับองค์กรเกี่ยวกับเด็กกำพร้าอย่าง
สม่ำเสมอ เห็นเด็กขอทานที่ไหน ก็จะให้เงินทุกครั้ง (ครั้งละมากๆ เสียด้วย) แม้รู้ว่าอาจเป็นการส่งเสริมขบวนการค้ามนุษย์หรือธุรกิจผิดกฎหมาย แต่เมื่อเห็นสายตาของเด็กเหล่านั้น ฉันก็ทนไม่ได้สักที และทุกครั้งที่สวดมนต์ไหว้พระ ฉันจะอุทิศส่วนกุศลให้เด็กๆ ที่โชคร้ายทุกคนบนโลกใบนี้ แม้บางคืนที่เหนื่อยล้าจนเผลอนอนหลับไปโดยไม่ได้สวดมนต์ไหว้พระ ฉันจะยังฝันแปลกๆ แบบนั้นอยู่บ้าง แต่ฉันจะลืมตาตื่นด้วยสติรับรู้ว่า ทั้งหมดคือความฝัน
ฉันได้แต่หวังว่า สักวัน…ฉันจะหลุดพ้นจากคำสาปในความฝันนั้นเสียที
ที่มาเรื่อง : คอลัมน์ Mystery of Life นิตสารสาร Secret ฉบับที่ 124
ที่มาภาพ : https://pixabay.com/en/
