True Story : ความเจ็บปวดที่ไม่มีใครเข้าใจ ความทุกข์ของผู้ป่วย โรคสะเก็ดเงิน
ความเจ็บปวด ทางกาย กับความปวดร้าวในใจ คุณว่าอย่างไหนทรมานกว่ากัน ฉันเป็นผู้ป่วย “ โรคสะเก็ดเงิน ” โรคผิวหนังที่ใครหลายคนกลัวว่าจะติดต่อกันได้ อาการของโรคทำให้ฉันเจ็บปวดทรมานกาย แต่สายตาของคนที่มองมาทำให้ฉันปวดร้าวไปทั้งหัวใจ
ฉันรู้ตัวว่าเป็นโรคนี้เมื่ออายุได้15 ปี ก่อนหน้านี้ฉันเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ที่เกิดมาในครอบครัวหาเช้ากินค่ำ ตั้งแต่จำความได้ก็เติบโตอยู่ในเพิงสังกะสีเล็ก ๆ อันเป็นที่พักพิงของครอบครัว ที่มีแม่ พี่สาว และพี่ชายในวัยใกล้เคียงกัน จริง ๆ แล้วฉันยังมีพี่ ๆ อีกสามคน แต่พวกเขาอายุห่างกับฉันมาก และแยกบ้านไปมีครอบครัวกันหมดแล้ว
ส่วนความทรงจำเกี่ยวกับพ่อ ฉันแทบจำอะไรไม่ได้เลย พี่ ๆ บอกว่า พ่อตายตั้งแต่ฉันยังเล็กมาก ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากมีพ่อเหมือนคนอื่นบ้าง ส่วนแม่ก็ไม่ได้ใกล้ชิดกันนัก เพราะท่านต้องออกไปทำงานในเมือง นาน ๆ กลับมาเยี่ยมลูก ๆ สักครั้ง เราสามพี่น้องจึงต้องย้ายไปอยู่บ้านปู่ หรือบ้านป้าสลับกันไป เพราะไม่มีแม่เป็นเสาหลักให้พึ่งพิง
ไม่นานนักฉันก็รู้ว่าท่านมีครอบครัวใหม่ แต่ท่านก็ยังคงหาเงินส่งเสียลูก ๆ ตลอด แต่ก็ไม่เพียงพอกับรายจ่ายของเด็กสามคนที่กำลังเติบโต ฉันและพี่ ๆ จึงต้องทำงานกันตั้งแต่เด็ก ฉันตามพี่ ๆ ไปรับจ้างเก็บเงาะตั้งแต่อยู่ประถม เพื่อแลกกับค่าจ้างวันละ 60 บาท
เมื่อได้รับเงินมาแต่ละครั้ง ฉันแบ่งเป็นค่าใช้จ่ายประจำวัน อีกส่วนหนึ่งก็อดออมไว้สำหรับเป็นทุนการศึกษา ช่วงไหนไม่มีเงินก็ต้องหยุดเรียน เพราะไม่มีเงินค่ารถพี่สาวของฉันรู้ว่าฉันรักการเรียน และอยากไปโรงเรียนมาก หลายครั้งเธอจึงยอมสละเงินที่ออมไว้มาเป็นค่ารถให้น้องเล็กได้ไปเรียน โชคดีเหลือเกินที่ต่อมาฉันได้รับทุนการศึกษาสำหรับนักเรียนยากจนจึงได้เรียนต่อในระดับชั้น ม.1-ม.3
ชีวิตวัยเด็กของฉันมีแต่การเรียนและการทำงาน ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ ที่วันเสาร์อาทิตย์หรือปิดเทอมจะได้เที่ยวเล่น ถึงอย่างนั้นฉันก็พยายามคิดว่า เรายังดีกว่าคนอื่น ที่มีร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ ยังมีโอกาสได้เรียน เพื่อสร้างอนาคตให้ตัวเองได้แม้มีบางครั้งที่เหงาอ้างว้าง โหยหาความรักจากแม่ อยากเจอแม่ อยากกอดแม่แต่ก็ทนเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจ เพราะรู้ว่าแม่ก็มีภาระหน้าที่ที่ทำให้ไม่สามารถมาหาฉันได้
พอเริ่มโต ฉันคิดอยากให้แม่กลับมาอยู่ด้วยกัน จึงตั้งใจว่าจะต้องทำงานหนัก หาเงินเก็บไว้เพื่อเป็นทุนเรียนสูง ๆ และตั้งใจเรียนเพื่อหางานดี ๆ มีเงินเยอะ ๆ จะได้รับแม่กลับมาดูแล ให้ท่านอยู่อย่างสุขสบาย และเราทุกคนจะได้อยู่กันพร้อมหน้า ฉันวาดความฝันแห่งความสุขนี้ไว้เสียยิ่งใหญ่ คิดถึงเมื่อไหร่ก็เป็นสุขจนอดยิ้มไม่ได้ทุกที
เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างฉันมีแต่ความฝันอันงดงาม โดยไม่เคยรู้ว่าชีวิตคนเรามีแต่ความไม่แน่นอน
คลิกเลข 2 เพื่ออ่านหน้าถัดไป >>>
