ประสบการณ์จากผู้ชายที่เป็นมะเร็งเต้านม ดูแลตัวเองตามแนวทางชีวจิต
ก่อนหน้านี้ผม (คุณอุดม เหลาหะเจริญสมบัติ) พอจะรู้จักอาการของมะเร็งเต้านมในผู้หญิงอยู่บ้าง จากคำบอกเล่าของภรรยา ซึ่งเล่าถึงเพื่อนที่ป่วยเป็นโรคนี้ เช่น ปวดที่เต้าไม่หายหรือกดแล้วเจ็บ บริเวณหัวนมมีน้ำใสหรือมีเลือดไหลออกมา มีรอยบุ๋มอักเสบ และเป็นก้อนไม่หายหลังมีรอบเดือน
สำหรับผมมีอาการเพียงน้อยนิด คือรู้สึกคันบริเวณหัวนมด้านซ้ายกับหัวนมยุบลงไปเท่านั้น ซึ่งผมคิดว่าเป็นเพียงอาการแพ้ทางผิวหนัง แต่อาการคันเกิดขึ้นอยู่หลายวันจนลูกๆ เอะใจ ต้องพาไปโรงพยาบาลประจำจังหวัด
ทันทีที่คุณหมอตรวจก็บอกทันทีว่าเป็นมะเร็ง ต้องผ่าตัดด่วน ผมกับลูกๆ ตกใจมาก คาดไม่ถึง และไม่เชื่อ จึงตัดสินใจไปตรวจแมมโมแกรมอีกครั้งที่กรุงเทพฯ แล้วผลก็ออกมาชัดเจนว่าผมเป็นมะเร็งเต้านมระยะที่ 2 – 3 ซึ่งก้อนเนื้อมีขนาด 2 เซนติเมตรแล้ว
คุณหมออธิบายว่า เหตุที่อาการของผมดูเล็กน้อยเมื่อเทียบกับระยะที่เป็นเพราะผู้ชายมีขนาดเต้านมที่เล็กกว่า จึงแสดงอาการน้อยและตรวจพบได้ช้ากว่านั่นเป็นข้อสรุปที่ทำให้ผมต้องยอมรับการป่วยครั้งนี้โดยดุษฎี และฝากชีวิตไว้กับมือหมอ แล้วเริ่มปราการแรกของการรักษาด้วยการผ่าตัด
ผมถูกผ่าเอาเต้านมด้านซ้ายที่มีอยู่ไม่มากนักออกเกือบทั้งหมด หลังผ่าตัดเนื้อตัวผมระบมและเขียวไปทั้งตัว เพราะเส้นเลือดเปราะตามอายุขัย แต่ก็ยังแข็งแรงพอที่จะอยู่โรงพยาบาลแค่ 3 วัน จนถูกแซวว่า “ผ่าตัดเล็กหรือเปล่า”
พอกลับมาพักฟื้นที่บ้าน ผมต้องมีสายเจาะเอาน้ำเหลืองออกเพื่อไม่ต้องล้างแผลทุกวัน จึงสะดวกต่อการพักฟื้นโชคดีที่ผมมีลูกหลานห้อมล้อม ลูกที่อยู่ใกล้จะช่วยกันดูแล และเพียงสัปดาห์เดียว ผมก็สามารถไปเดินออกกำลังกายที่สนามกีฬาได้
เมื่อแข็งแรงขึ้น ผมเริ่มยอมรับสภาพร่างกายใหม่ที่อาจไม่แข็งแรงเหมือนเดิมจึงต้องยอมเพิ่มอีกเรื่องหนึ่งคือ เปลี่ยนวิถีชีวิตใหม่
โดยเฉพาะอาหารการกิน จากที่เคยดื่มกาแฟทุกวัน วันละหลายแก้ว ก็เลิกขาด แล้วหันมาดื่มน้ำอาร์ซีกับน้ำเอนไซม์งดเนื้อสัตว์ใหญ่ กินเฉพาะปลา เต้าหู้ผักผลไม้ และกินข้าวกล้องเป็นหลักส่วนมื้อเย็น ผมจะกินเพียงถั่วแดงหรือลูกเดือยต้มแบบแห้งเท่านั้น
แรกๆ ผมรู้สึกไม่อร่อยเลย เพราะเคยชินกับอาหารตามใจปาก ต้องบอกให้ลูกที่ดูแลเรื่องอาหารไปเรียนทำอาหารสุขภาพเพิ่มเติม แต่ก็นั่นแหละ จะมาห่วงรสชาติกว่าชีวิตก็คงไม่ได้
นอกจากเรื่องกินแล้ว ผมต้องเปลี่ยนเวลานอนใหม่ จากที่เคยนอนเที่ยงคืนตีหนึ่ง ก็นอนเร็วขึ้นเป็นสองสามทุ่ม เพื่อตื่นแต่เช้าตั้งแต่ตีสี่มารำกระบองและทำดีท็อกซ์เป็นประจำ
ผลของการยอมเปลี่ยนของผมทำให้น้ำหนักลดลงถึง 6 กิโลกรัม แต่ผมกลับรู้สึกแข็งแรงขึ้นมาก สบายท้อง นอนอิ่มไม่มีอาการง่วงนอนตอนกลางวัน และตอนออกกำลังกายก็รู้สึกไม่เหนื่อยง่าย ที่สำคัญ ผลการตรวจครั้งล่าสุด เชื้อมะเร็งของผมไม่มีการแพร่กระจาย ผมจึงเชื่อมั่นว่าตัวเองหายแล้วอย่างแน่นอน
กระทั่งวันหนึ่ง จู่ๆ ผมก็ลุกจากเตียงไม่ได้ ลืมตายิ่งพร่ามัว และเห็นเพดานบ้านหมุนไม่หยุด ลูกบางคนคิดว่าเป็นผลมาจากฤทธิ์ยาต้านฮอร์โมนที่หมอให้หลังผ่าตัด ส่วนบางคนก็คิดว่าอาการโรคมะเร็งกำเริบ ต่างรบเร้าให้ผมรับยาคีโม
แต่ผมปฏิเสธ เพราะเคยเห็นความน่ากลัวจากภรรยาที่ป่วยเป็นมะเร็งลำไส้มาแล้ว ซึ่งแสนสาหัส จนบัดนี้ผมยังไม่อาจลืมภาพที่น่าสงสารนั้นลงได้ ทั้งกินข้าวไม่ได้ อาเจียน ผมหลุดร่วง และสิ้นเรี่ยวแรง ภรรยาของผมต้องทนทรมานจนสิ้นลมหายใจ
ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น ถ้าจะต้องตายจริงๆ ผมขอเลือกตายแบบไม่ทรมานดีกว่า ไหนๆ ก็เลือกไม่ได้ว่าจะจบชีวิตด้วยโรคอะไร
อาการเวียนหัวทวีขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเร่งให้สติของผมขาดสะบั้น วินาทีนั้นผมคิดว่าความตายกำลังรอผมอยู่ตรงหน้า
ผมมีอาการไม่ปกติอยู่หลายวัน ทรมานจนคิดว่า นายอุดมเหลาหะเจริญสมบัติ? จะต้องสิ้นชื่อด้วย โรคมะเร็งเต้านม ไปเสียแล้ว
แต่ก็พยายามรวบรวมสติทบทวนว่าทำอะไรผิดพลาดไปบ้างเพราะหลังจากผ่าตัด ผมดูแลตัวเองอย่างดีมาตลอด และแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ จึงเป็นไปไม่ได้ที่ร่างกายจะทรุดฮวบลง
แล้วก็ฉุกคิดได้ว่า ก่อนหน้านี้ผมมีอาการแพ้ทางผิวหนังจึงกินยาแก้อักเสบ แต่เดิมทีมีโรคประจำตัวเป็นความดันโลหิตสูงอยู่แล้ว ยาอาจส่งผลให้ความดันขึ้นสูงและมีอาการอย่างที่เป็นอยู่
เมื่อคะเนถึงสาเหตุได้ ผมตัดสินใจทำดีท็อกซ์เพื่อล้างพิษ ท้ายที่สุดความดันก็กลับเป็นปกติ ร่างกายแข็งแรง และกลับมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนคนที่ไม่เคยป่วย จนผู้คนรอบข้างถามว่า “ทำไมไม่เดือดเนื้อร้อนใจ กำลังเป็นมะเร็งนะ”
