ฉันและชัยหมดหวังที่จะมีลูกด้วยกัน ฉันก็ได้แต่ไปเลี้ยง “มี่” ลูกสาวตัวน้อยของน้องสาวชัย แม่ของมี่มีลูกกับสามีหลายคนจนเลี้ยงดูลูกไม่ไหว เธอผูกขาเด็กหญิงตัวน้อยไว้กับเชือกแล้วล่ามไว้กับโต๊ะ มี่กำลังซนคลานไปมาจนข้อเท้าเป็นรอยแผล ฉันเห็นเข้าก็สงสาร จึงเริ่มรับมี่มาเลี้ยงดูและวันหนึ่งก็ขอมี่มาเป็นลูก ซึ่งแม่ของเธอก็ยินดียกให้
มี่เติบโตมาด้วยความรักของฉันและชัย เธอเป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อยที่เติมเต็มความสุขให้เราแม้ฐานะของเราจะลำบากแค่ไหน แต่มี่ต้องไม่ได้รับรู้ถึงความลำบากนั้น เธอจึงเติบโตมาเหมือนไข่ในหิน และทุกคนในบ้านก็ตามใจทุกอย่าง เราสองคนวาดหวังอยากให้มี่มีชีวิตที่ดีกว่าเรา เธอจะได้เรียนสูง ๆ ทำงานในบริษัทดี ๆ มีความเป็นอยู่ที่ดีและมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์ ยิ่งมี่เป็นเด็กสาวหน้าตสะสวย ฉันก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้น
พอเข้าสู่วัยรุ่นมี่ก็เริ่มดื้อตามวัย ฉันก็ได้แต่ขอร้องว่าให้ตั้งใจเรียน และอย่าออกนอกลู่นอกทาง แต่หนุ่มสาวก็ไม่วายมีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ คนเป็นแม่อย่างฉันก็ได้แต่เตือนไว้ว่า อย่าได้ชิงสุกก่อนห่าม เพราะอนาคตข้างหน้ามีเวลาให้กับเรื่องนี้อีกเยอะ แต่ลูกในวัยอยากรู้อยากลองคงไม่คิดเช่นนั้น
วันหนึ่งมี่พาผู้ชายที่เรียกว่าแฟนมาที่บ้าน และสารภาพว่าเธอท้อง ฉันฟังแล้วหัวใจแทบสลาย อนาคตที่เคยวาดไว้ดับสิ้นตรงหน้า ฉันทั้งโกรธ หมดหวัง และสงสารลูก ได้แต่โทษตัวเองว่าที่ผ่านมาฉันตามใจลูกมากเกินไป แต่ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว ก็ต้องดูแลลูกต่อไป ฉันไม่มีทางให้ลูกทำผิดเหมือนเมื่อครั้งที่ฉันยังไม่เดียงสาอย่างแน่นอน ฉันปิดเรื่องนี้เป็นความลับไม่ให้ชัยและแม่ของเขารู้ แต่แล้ววันหนึ่งความลับก็ถูกเปิดเผย เพราะท้องของมี่เริ่มโตขึ้นทุกวัน
ชัยโกรธลูกสาวมาก ฉันได้แต่ปลอบใจเขาให้เขาอภัยลูก แต่เขายังคงโกรธและไม่พูดกับลูกเลย จนกระทั่งมี่คลอดหลานชายหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ชัยหลงรักหลานและให้อภัยลูกทุกอย่าง ส่วนแฟนของมี่ก็วางแผนจะแต่งงานให้เป็นเรื่องเป็นราว แต่ด้วยทั้งสองคนเพิ่งเริ่มสร้างครอบครัวจึงขอจัดงานเล็ก ๆ เป็นพิธีโดยไม่มีสินสอดทองหมั้นใด ๆ
แม้จะเสียใจที่ไม่ได้ทำตามประเพณีให้ถูกต้องเหมาะสม แต่คนเป็นแม่อย่างฉันก็เข้าใจและหมดห่วง ถือว่าลูกได้ออกจากอ้อมอกไปมีชีวิตของตัวเองแล้ว
ตอนนี้ฉันอายุ 53 ปีแล้ว แต่ยังคงต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว ฉันวาดฝันไว้ว่าอยากกลับไปอยู่บ้านเกิด ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางพี่น้องที่รักกัน ตอนนี้ลูก ๆ ของน้องสาวก็เริ่มโตรู้ประสา เจอกันครั้งสุดท้าย หลานชาย
ตัวแสบวัยไม่ถึงสิบขวบจะเข้ามาถามว่า
“เมื่อไหร่ป้าจะกลับมาอยู่ที่นี่”
“ป้าไม่รู้หนังสือ อ่านหนังสือไม่ออก กลับมาไม่ได้ลูก ป้าขึ้นรถไม่เป็น” ฉันตอบไปตามจริง
“โตขึ้นผมจะขับรถไปรับป้ามาอยู่ด้วยกันนะ”
หลานชายตัวน้อยคงไม่รู้ว่า คำพูดของเขาทำให้ฉันมีความหวัง มีกำลังใจขึ้นอีกมาก เพราะชีวิตในเมืองใหญ่มีแต่ความเปลี่ยวเหงา หากจะเขียนบันทึกเรื่องราวชะตาชีวิตและความในใจของคนไกลบ้านอย่างฉันไว้ คงเขียนได้เล่มโต แต่ฉันเขียนหนังสือไม่เป็น จึงทำได้แค่เพียงบันทึกเรื่องราวเหล่านี้ไว้ในใจ
และทุกวันฉันเฝ้าแต่คิดถึงบ้าน คิดถึงญาติพี่น้อง และเฝ้ารอว่าสักวันฝันของฉันจะเป็นจริง
ข้อคิดจากพระมหาฉัตรชัย สุฉตฺตชโย, ป.ธ.9, ผศ.ดร. วัดบวรนิเวศวิหาร กรุงเทพมหานคร
คนเราโดยส่วนใหญ่มีสำนึกใน “ความดี” ไม่ต่างกัน จะดีมากดีน้อยก็ผสมปนเปกันไป เพราะในโลกนี้ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาด ไม่มีใครจะดีไปเสียทุกอย่าง ไม่มีใครจะชั่วไปเสียทุกอย่าง แต่ “หน้าที่ของแต่ละคน” ต่างหากที่ต่างกัน คนเราจะวัดคุณค่าว่าดีหรือไม่ดีอยู่ที่หน้าที่ ไม่ใช่การอ่านออกเขียนได้ คนมากมายเรียนจบสูงแต่ความประพฤติแย่ คิดในทางทุจริต เบียดเบียน ประพฤติมิชอบก็มี เรื่องบางเรื่องคนเรียนจบสูงก็ทำสู้คนไม่จบอะไรเลยไม่ได้ก็มี
หากแต่ทุกคนถ้าทำหน้าที่ด้วยความสุจริตคิดชอบก็ถือว่าได้ทดแทนบุญคุณแผ่นดินเกิดไปในตัว ถ้าทำหน้าที่ด้วยความทุจริตคิดมิชอบ ก็ถือว่าได้ทำลายแผ่นดินเกิดไปในตัว ปัญหากลับอยู่ตรงที่ว่า เมื่อปฏิบัติหน้าที่แล้ว รู้หรือไม่ว่าเป็นสุจริตหรือทุจริต แยกแยะดีหรือชั่วออกหรือไม่ แล้วจะเอาอะไรมาเป็นบรรทัดฐานวัดความดีความชั่วของคน คงจะหาจุดร่วมที่ทุกฝ่ายยอมรับไม่ได้จากที่อื่นนอกเหนือไปจาก “ธรรม”
การทำหน้าที่ทุกสถานะ ทุกโอกาสจะต้องมีความยุติธรรม เป็นธรรม ถูกต้องตามทำนองคลองธรรมไว้ก่อนเป็นดีที่สุด แต่หากว่ามีความผิดพลาดเกิดขึ้นไม่ว่ากรณีใด ๆ พระพุทธศาสนาได้สอนช่องทางสำหรับการพัฒนาจิตไว้เสมอ เช่น พระสงฆ์ที่ประพฤติผิดวินัยร้ายแรงเป็นปาราชิก เมื่ออยู่ในสมณเพศไม่ได้ก็สามารถลาสิกขาไปเป็นอุบาสกที่ดีได้ และทุกอย่างสามารถพัฒนาให้ดีขึ้นได้ตามเหตุปัจจัยที่เหมาะสมของแต่ละคน สมดังหลักพระพุทธศาสนาที่ว่า
“โยคา เว ชายเต ภูริ ปัญญา (ความสำเร็จ) ย่อมเกิดเพราะประกอบความเพียร (คือพัฒนาตนเองไม่หยุดหย่อน)”
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง นวล
เรียบเรียง เชิญพร คงมา
