ฉันรอดตายเพราะ โน้ตบุ๊กของแม่
ริมถนนพระราม 2 มีต้นเฟื่องฟ้าเรียงรายอยู่อย่างสวยงาม ด้วยอากาศที่ปลอดโปร่ง และจิตใจที่สบาย ฉันปั่นจักรยานไปในใจก็คิด “ฉันจะทำความดีจนลมหายใจสุดท้าย ฉันจะบริจาคร่างกาย ให้กายนี้ได้ทำความดีจนนาทีสุดท้าย ฉันจะกลับไปบริจาคที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ขอนแก่น ชาติหน้าเผื่อได้เกิด จะได้กลับไปเกิดที่ขอนแก่น” แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะคิดจบ… โน้ตบุ๊กของแม่
เอี๊ยดดด…ตุ้บ!
“อ้าว…ฉันยังไม่ทันบริจาคร่างกาย จะตายแล้วเหรอ” เพียงแค่เสี้ยววินาที ร่างของฉันก็กลิ้งลงไปกองที่ข้างคูน้ำ
ฉันถามตัวเอง “ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ฉันต้องมีสติ” พอได้สติ ฉันมองไปยังรถคันที่ชน นาทีนั้นแว่นตาที่สวมอยู่แตก ขาก็อาบไปด้วยเลือด กระเป๋าโน้ตบุ๊กที่สะพายก็ขาด ทุกอย่างที่ติดตัวอยู่เสียหายหมดเลย
ฉันแข็งใจเดินไปขอความช่วยเหลือคนที่อยู่แถวนั้น และแบกความโกรธไว้อย่างหนักอึ้งเพื่อจะไปต่อว่าคนที่ชนฉัน แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจ
“พี่ขอโทษ” คู่กรณีกล่าวพร้อมกับยกมือไหว้ ใจฉันเริ่มเย็นลงทันที เพราะเห็นร่างกายเขาเลือดอาบ ฟันก็หัก ขาก็หัก อย่างน้อยฉันยังเจ็บน้อยกว่าเขา ฉันไม่ได้เรียกร้องให้เขารับผิดชอบค่าเสียหาย แค่ให้เขารักษาตัวเองก็พอ แต่ที่เสียใจคือ รถยนต์ที่ชนมอเตอร์ไซค์เขาจนเสียหลักมาเฉี่ยวจักรยานฉัน ไม่มีน้ำใจแม้แต่จะลงมาดูเขาเลย ฉันได้แต่แผ่เมตตาให้เขาสำนึกผิด ถ้าเราเคยเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันก็ขอให้จบลงที่ชาตินี้ ทรัพย์สินหรือสิ่งของที่ฉันเสียไปอาจจะน้อยนิด อย่างน้อยก็หาใหม่ได้ แต่ขออย่าให้เขาไปทำกับคนอื่น เพราะคนเราไม่ได้วัดกันที่ฐานะ แต่วัดกันที่จิตใจ คนที่ถูกชนจนบาดเจ็บอาจจะยากจน หาเช้ากินค่ำไม่มีเงินรักษา เขาจะทุกข์แค่ไหน แต่สุดท้ายฉันก็จบที่คำว่า “ให้อภัย”
ระหว่างรอไปโรงพยาบาล ฉันภาวนาในใจว่า ขออย่าให้โน้ตบุ๊กเสียหาย เพราะมันเป็นโน้ตบุ๊กแห่งความทรงจำ เหตุเพราะฉันยืมเงินของแม่มาซื้อ วันหนึ่งฉันจะเอาเงินไปคืน แม่บอกว่า ถ้าอย่างนั้นก็ต้องคืนแม่ให้หมด ทั้งค่าเล่าเรียนและค่าเลี้ยงดู แม่ไม่ให้ยืม แม่ซื้อให้ แม้ฉันจะทำงานแล้ว แต่ให้รักษาให้ดี ถ้าแม่ไม่อยู่ ก็ให้เก็บไว้ดูต่างหน้า
ขณะที่เดินทางไปโรงพยาบาล ใจฉันก็นึกเสียดายโน้ตบุ๊กมาก แม่สั่งนักสั่งหนาให้ดูแลให้ดี แต่ฉันก็ทำมันพัง ถ้าเช้าวันนั้นไม่ถือไปด้วยก็คงไม่เสียหาย ฉันนึกโทษแต่ตัวเอง
พอเปิดดูก็เห็นว่า หินทิ่มเข้าไปจนโน้ตบุ๊กแตก ถ้าไม่มีโน้ตบุ๊ก ซี่โครงฉันคงไม่ใช่แค่ร้าว อาจจะหักหรือบาดเจ็บหนักกว่านี้ก็เป็นได้
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณโน้ตบุ๊กที่ฉันรัก เพราะมันรักษาชีวิตของฉันให้รอด เหมือนแม่ที่คอยดูแลฉันเสมอ
ฉันต้องพักรักษาตัวอยู่หนึ่งสัปดาห์ ระหว่างนั้นฉันเก็บความลับไม่บอกให้พ่อกับแม่รู้เรื่องอุบัติเหตุ เพราะกลัวว่าท่านจะเป็นห่วง มีอยู่วันหนึ่งฉันปวดมากเหมือนใจจะขาด หายใจรวยริน
ในระหว่างนั้นได้พิจารณาความตาย ทำให้รู้เลยว่าลมหายใจสุดท้ายห่วงอะไร ฉันขอแค่ได้กลับไปกราบพ่อกับแม่ และบอกความจริงให้ท่านทราบ กอดท่านแน่น ๆ สักครั้ง แล้วฉันจะจากไป ทรัพย์สินเงินทองใด ๆ ฉันไม่ต้องการ ความปวดแทบล้มแทบตายทำให้รู้คุณค่าของการมีลมหายใจและใช้ชีวิตอย่างมีสติมากขึ้น
ฉันยังเก็บทุกอย่างเอาไว้เตือนความทรงจำ ไม่ว่าจะเป็นแว่นตาเก่า ๆ โน้ตบุ๊ก กระเป๋า ความเสียใจใด ๆ ลดน้อยลง…อย่างน้อยฉันก็ยังรอด
แต่ถ้าตาย…ฉันก็คงไปดี เพราะตลอดช่วงเวลานั้น ฉันบริกรรมแต่ “พุทโธ ธัมโม สังโฆ…”
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง เด็กบ้านนอก
บทความน่าสนใจ
