ทำไมต้อง เลิกกับแฟนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไขความลับแห่งใจที่เชื่อว่ายังหารักแท้ไม่เจอ

เรื่องของความรักเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนเกินที่จะเข้าใจได้ง่าย หากไม่ได้สัมผัสด้วยตนเอง เคยสังเกตไหมว่าเรามีเพื่อนหรือคนใกล้ตัวที่เปลี่ยนแฟนบ้าง หรือคบกันไม่กี่เดือนก็เลิกลากันเสียแล้ว อะไรคือปัญหาที่ต้อง เลิกกับแฟนซ้ำแล้วแฟนเล่า วันนี้ซีเคร็ตจะพาทุกท่านไปไขความลับแห่งใจ โดยคุณริวโนะสุเกะ โคะฮิเกะ พระอาจารย์ชาวญี่ปุ่นที่สามารถเทศนาธรรมะได้เข้ากับคนรุ่นใหม่ได้อย่างเข้าอกเข้าใจ

ใครที่มีความคิดแบบนี้ขึ้นมาว่า “หมู่นี้เวลาอยู่กับแฟนแล้วรู้สึกเบื่อจัง อยากตื่นเต้นเหมือนตอนจีบกันใหม่ ๆ “ หรือ “เวลาแฟนเย็นชาใส่ เรารู้สึกคลั่งไคล้ แต่พอแฟนหันมาเอาใจ เรากลับรู้สึกเฉย ๆ” คนที่รู้สึกแบบนี้ขอให้ระวังไว้ว่า คุณอาจเป็นพวก “เสพติดความรัก” ที่ต้องการสิ่งเร้า

ความรู้สึกตื่นเต้นเวลามีความรัก บางคนอาจมองว่าเป็นสิ่งสวยงาม แต่ตัวตนที่แท้จริงของความตื่นเต้นคือสิ่งกระตุ้นเร้าที่เรียกว่า “ความกังวล” ที่เรารู้สึกตื่นเต้น นั่นเพราะเรากังวลใจไปเองว่า “ถ้าเกิดไปกับเขาไม่ได้จะทำอย่างไรดี” พอความสัมพันธ์เริ่มมั่นคงจนหมดความกังวลแล้ว ความรู้สึกตื่นเต้นก็จะค่อย ๆ หายไป จริง ๆ แล้วการไม่มีความกังวลน่าจะเป็นเรื่องดี แต่สำหรับคนที่โหยหาสิ่งเร้าจากความรักตลอดนั้น น่าเศร้าที่ว่า ยิ่งความรักไปได้สวยเท่าไร ยิ่งรู้สึกเบื่อหน่ายมากขึ้นเท่านั้น

บางคนอยากได้ความรู้สึกตื่นเต้นแบบใหม่ ๆ ก็ทำเป็นหึงหวงโดยไม่จำเป็น หรือแกล้งสร้างปัญหาขึ้นเพื่อสร้างความกังวลเรื่องการเลิกรา แต่ถ้าคนไหนอาการหนักก็อาจจะคบฟาคนใหม่แทน และแน่นอนว่าจะไม่ประสบความสำเร็จกับคนใหม่ ทำให้ต้องเลิกราซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนแบบนี้ทำลายความสัมพันธ์ด้วยมือตนเองแท้ๆ แต่กลับร้องไห้คร่ำครวญว่าอยากมีความรัก

นิสัยเช่นนี้เองที่ทำให้ไม่รู้จักว่าความสุขนั้นคืออะไร เมื่อพูดถึงคำว่าความสุข อาจมีคนจินตนาการถึงภาพความตื่นเต้นสนุกสนาน แต่นั่นก็เป็นแค่สิ่งกระตุ้นเร้าเท่านั้น การที่จิตใจไม่ต้องทนทุกข์ทรมานต่างหากเล่าที่ควรเรียกว่าความสุข ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ตรงข้ามกับความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้จากสิ่งกระตุ้นเร้าโดยสิ้นเชิง

เป็นสภาพที่จิตใจสงบนิ่ง เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน ช่วงเวลาที่คนเสพติดความรักมองว่าพ้นช่วงข้าวใหม่ปลามันไปแล้ว อย่างการจิบน้ำชากันสองคนเงียบ ๆ ต่างหากที่น่าจะเรียกว่า “ความสุขที่แท้จริง”

ที่มา :

บอกลาตัวตนที่ไม่ดี โดย ริวโนะสุเกะ โคะฮิเกะ