ภาพดวงอาทิตย์อัสดงกำลังลาลับหมู่เมฆและทิวเขาเบื้องหน้าแต่งแต้มขอบฟ้าจนเป็นสีส้มแดงระเรื่อ น้ำในอ่างเก็บน้ำกระเพื่อมพลิ้วไหวเป็นระลอกคลื่นเล็ก ๆ ยามเมื่อเรือหางยาวของชาวประมงแล่นผ่านมุ่งหน้าสู่ทางกลับบ้าน (ความสุข)
ผ่านไปไม่นาน ความมืดเริ่มเข้ามาปกคลุมโดยรอบ เสียงมวลหมู่จิ้งหรีดตัวน้อยเริ่มกรีดร้องเพลงบรรเลงกล่อมพงไพร ดวงดาวพร่างพราวเต็มท้องฟ้า
ขณะที่ฉันนั่งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติอันงดงาม แต่ภายในใจกลับรำลึกย้อนไปในอดีตถึงภาพชีวิตพนักงานบริษัทนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องแอร์เย็น ๆ ถ้าคนอื่นมาเห็นคงคิดว่าน่าจะเป็นชีวิตที่สุขสบาย แต่จริง ๆ แล้วกลับเป็นชีวิตที่ถูกจองจำ ไปไหนไม่ได้ แบกรับความเครียดและแรงกดดันตลอดทั้งสัปดาห์
คิ้วที่ขมวดเข้าหากันอยู่เป็นนิจ สายตาที่ไม่เป็นมิตรกับใคร ปากที่ไม่เคยแย้มยิ้ม ทุกวันนี้แปรเปลี่ยนไปตามหัวใจที่เป็นสุข ดวงตาเป็นประกายยามพบเจอผู้คน รอยยิ้มที่พร้อมจะส่งต่อให้ใครต่อใคร เกิดจากเส้นทางแห่งความสุขที่ฉันเลือกเดิน
บางคนใช้ความสุขเป็นตัวเริ่มต้นเส้นทางชีวิต ไม่ว่าจะเป็นด้านการเรียน การแต่งงานมีครอบครัว หรือการงาน และบางคนใช้ความสุขเป็นตัวเริ่มต้นเพื่อเปลี่ยนเส้นทางชีวิต บางครั้งเราไม่ชอบคณะที่เรียน ลองเปลี่ยนไปเรียนคณะอื่น
บางครั้งเราไม่รักคู่ชีวิตที่เราอยู่ด้วยแล้ว เราก็ชวนกันไปหย่า
และบางครั้งเราไม่อยากมีชีวิตเป็นลูกจ้างอีกต่อไป เราก็ลาออก
ฉันเชื่อว่าหลาย ๆ คนเปลี่ยนชีวิตไปตามทางที่คิดว่าจะมีความสุขมากกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ ณ ปัจจุบัน
ฉันเคยอ่านเจอบทสัมภาษณ์หมอลี่ผู้เป็นข่าวโด่งดังในโลกออนไลน์ คุณหมอหน้าตาน่ารักเรียนจบแพทยศาสตร์จากมหาวิทยาลัยขอนแก่น แต่สุดท้ายเลือกที่จะลาออกจากการทำงานที่โรงพยาบาลมาเป็นแม่ค้าในตลาด ทำไมคุณหมอถึงทิ้งเกียรติและอาชีพที่ร่ำเรียนมาด้วยความยากลำบาก ก็เพราะเธอเลือกเดินตามฝันของตัวเองด้วยงานที่ทำแล้วมีความสุขมากกว่าความเครียดที่ได้รับจากการเป็นหมอรักษาคนไข้
คุณเมย์ – ภัทรวรินทร์ ทิมกุล ครั้งหนึ่งเคยช้ำใจอย่างหนักกับผลงานภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง จนต้องทิ้งวงการบันเทิงไปนานกว่า 7 ปี บัดนี้เธอค้นพบความสุขที่เกิดจากการทำอาหารซึ่งทำให้เธอเรียนรู้การมีความสุขกับปัจจุบัน มีความสุขกับสิ่งรอบตัวและมีความสงบในใจจนเป็นจุดเริ่มต้นในการเปิดบริษัททำรายการอาหาร ทั้งยังเป็นแม่ครัวดูแลเรื่องอาหารการกินให้กับนักเรียน 200 คนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
ฉันเจอสาวเกาหลีใต้ผู้มีใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา น้ำเสียงสดใสร่าเริงในงานสัมมนาแห่งหนึ่ง หลังจากที่ได้พูดคุยกันถึงได้ทราบว่าเธอเปิดร้านทำเล็บอยู่แถวสุขุมวิทได้ 3 ปีแล้ว และเหตุผลสำคัญก็เพราะเธอมีความสุขกับการทำเล็บ จึงเป็นแรงบันดาลใจในการเริ่มทำธุรกิจนี้
เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่า ต้องมีเงินมาก ๆ เท่านั้นถึงจะทำให้ฉันมีความสุขได้ แต่ ณ บัดนี้ฉันรู้แล้วว่า หากการหาเงินได้มาก ๆ แต่ความสุขฉันยิ่งหดหายไปเรื่อย ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันยอมมีความสุขมาก ๆ แม้มีเงินน้อย ๆ ย่อมดีกว่า
ชีวิตนั้นสั้นนัก ฉันจึงเลือกทางเดินแห่งความสุข ทิ้งใบปริญญากับตำแหน่งงานสูง ๆ และไม่สนคำนินทาของใคร กลายมาเป็นแม่ค้าในตลาดนัด งานที่ให้ความสุขมากกว่าเงิน เกิดจากสิ่งที่ฉันรัก ชอบ และอยากทำ ทำให้ฉันมีเวลาให้ครอบครัวมากขึ้น มีเวลาได้อ่านหนังสือธรรมะ มีรอยยิ้มในหัวใจได้ทุกวัน
ที่สำคัญ ได้มานั่งดื่มด่ำธรรมชาติสวย ๆ เบื้องหน้าตรงนี้วันไหนและเมื่อไหร่ก็ได้
(ความสุข)
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ตุ้งหนิงมีเรื่องเล่า
บทความน่าสนใจ
ความสุขพอเพียง เรียบง่าย ไม่สิ้นเปลือง โดย พระอาจารย์ยุทธนา เตชปัญฺโญ
คนที่มีความสุขที่สุดในโลก ธรรมะให้แง่คิดโดย ท่าน ว.วชิรเมธี
มองชีวิตตามความเป็นจริงด้วยอริยสัจ 4 เพื่อไปสู่ความสุขอย่างแท้จริง
