คุณเคยเชื่อเรื่องสัญชาตญาณพิเศษหรือ sense ของสัตว์ไหม ถ้าคําตอบคือ ไม่ คุณก็คือคนประเภทเดียวกับผม แต่เสียใจด้วยนะครับถ้าจะขอบอกว่า หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ คําตอบของผมก็เปลี่ยนเป็น “เหลือเชื่อ” จริง ๆ ครับ
แต่ไหนแต่ไรมาผมเป็นคนไม่ถูกชะตากับเจ้าหน้าขน ไม่ว่าเจ้าตูบหรือเจ้าเหมียว แต่แล้วในที่สุดโชคชะตาก็เล่นตลกกับผม เมื่อผมตกหลุมรักแมรี่ ผู้หญิงที่รักสัตว์อย่างเหลือเกินเข้าให้ และตกลงใจแต่งงานกัน ใจผมตอนนั้นอาจจะมีต่อต้านบ้าง แต่คิดไปคิดมา ในเมื่อผมรักเธอแล้วก็ต้องรักลูก ๆ ของเธอด้วย “Love her, love her dog.”
บ้านหลังน้อยของเราจึงเต็มไปด้วยลูกรักของแมรี่ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าไมค์ เจ้ามินนี่ สุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ เจ้าชูว์ เจ้าโชวี่ สุนัขพันธุ์ดัลเมเชียน เบ็ดเสร็จเมื่อรวมกับตัวผมและแมรี่ มนุษย์พันธุ์คอเคซอยด์เข้าไป บ้านน้อยหลังนี้ก็มีสมาชิก 2 คนกับอีก 4 ตัว
แมรี่พยายามสร้างสัมพันธ์ให้ผมกับเพื่อนสี่ขาด้วยวิธีต่าง ๆ นานา ทั้งลงทุนทิ้งผมอยู่บ้านตามลําพังกับเจ้าพวกนี้ 3 วันบ้าง 4 วันบ้าง หรือบางครั้งแมรี่ก็จะเล่าเรื่องความพิเศษของเจ้าพวกนี้ให้ฟังบ่อย ๆ
หนึ่งในเรื่องเหล่านั้นก็มี เรื่องความมหัศจรรย์ของเจ้าเหมียวที่โรม ซึ่งแสนรู้อย่างไม่น่าเชื่อ เช่น เมื่อจะมีโทรศัพท์มาที่บ้าน เจ้าเหมียวจะวิ่งไปร้องอยู่ตรงโต๊ะโทรศัพท์เป็นนาน และแล้วก็มีโทรศัพท์เข้ามาจริง ๆ เรื่อง เจ้าตูบที่ลอนดอน ที่หยั่งรู้เวลากลับบ้านของเจ้านาย และจะไปเฝ้ารออยู่แถวหน้าประตูทุกครั้งไป
ผมฟังเรื่องเหล่านี้อย่างผ่าน ๆ ในใจคิดเพียงแต่ว่า “คงจะฟลุค หมาแมวที่ไหนจะทําได้” แม้แต่เจ้าสี่ขาที่บ้านที่แมรี่รักนักรักหนา ผมยังคิดว่าเหมือนเจ้าตูบทั่ว ๆไป ไม่มีอะไรพิเศษเลย แม้จะอยู่บ้านเดียวกัน แต่ผมก็ไม่ได้รักพวกมันสักนิด จนวันหนึ่งก็มีเหตุให้ผมต้องพาเจ้ามินนี่ไปตรวจสุขภาพในเมืองตามลําพัง ซึ่งเป็นความทรมานที่สุดที่ต้องใช้ชีวิตกับเจ้าหน้าขนในรถแคบ ๆ ตั้ง 3-4 ชั่วโมง “โอ้ พระเจ้า ช่วยลูกด้วยเถิด”
ขากลับผมตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางโดยใช้ถนนตัดใหม่เลียบเมือง หวังจะหลีกเลี่ยงการจราจร ทว่าทุกอย่างกลับไม่ง่ายขนาดนั้น เพราะเมื่อถึงถนนช่วงจะขึ้นไหล่เขา ทันใดนั้นเองก็มีรถบรรทุกแซงสวนทางลงมา ด้วยถนนที่แคบและลื่น ผมไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหักหลบลงข้างทาง…โครม!…ผมสลบไปในที่สุด
ผมถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยน้ำลายเหนียว ๆ ของเจ้ามินนี่ที่กําลังตั้งหน้าตั้งตาเลียใบหน้าของผมอย่างตั้งใจ และเมื่อมองไปรอบ ๆ ถึงได้รู้ว่า รถแวนคันเก่งของผมตกลงมาห่างจากถนนประมาณ 20-30 ฟุต ยากที่จะมีคนมองเห็นได้ แม้สมองจะสั่งการให้รีบออกจากรถ แต่ด้วยอาการบาดเจ็บที่ขาทั้งสอง ผมจึงทําได้เพียงเปิดประตูให้มินนี่ พร้อมกับลองออกคําสั่งว่า “มินนี่ พาคนมาช่วยที” ซึ่งเป็นความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่ดีกว่าไม่ทําอะไรเลย
ราวชั่วโมงเศษหน่วยกู้ภัยก็มาถึงจุดเกิดเหตุ และช่วยเอาตัวผมออกจากซากรถได้ในที่สุด พร้อมกับบอกเล่าเรื่องราวที่ผมจะจดจําไปจนวันตายว่า เจ้ามินนี่วิ่งกลับขึ้นถนนไป จนมันได้เจอกับผู้หญิงใจดีคนหนึ่ง ตอนแรกเธอคิดว่ามินนี่คงหลงทางจึงตั้งใจพาไปส่งสถานีตํารวจ แต่เจ้ามินนี่กลับมีอาการแปลก ๆ เห่าหอนพร้อมวิ่งวนไปมา เธอจึงเริ่มเอะใจและขับรถออกมาจนเจอสถานที่เกิดเหตุที่ผมนอนสลบอยู่…เธอจึงได้ประสานหน่วยกู้ภัยให้มาช่วย
“วันนั้นถ้าไม่ได้มินนี่ ผมคงแย่แน่ ๆ ” ผมกอดมินนี่เป็นครั้งแรกด้วยความรู้สึกทั้งขอบคุณทั้งขอโทษ ที่ผมเฉยเมยกับมันมานาน แต่ในที่สุดเมื่อถึงเวลาคับขัน มินนี่กลับเป็นผู้ช่วยชีวิตผม
แต่เรื่องยังไม่หมดเพียงเท่านี้ เพราะเมื่อแมรี่นําประวัติ(เพดิกรี)ของมินนี่มาให้ผม ผมก็ต้องประหลาดใจอีกครั้งที่เห็นข้อความในนั้นระบุว่า มินนี่เป็นลูกโทน…แม่ของมันมีชื่อว่าแองเจิล (Angel) และชื่อแรกเกิดของมินนี่คือ แองเจิลจูเนียร์
ดังนั้น คงไม่มากไปใช่ไหมถ้าผมจะบอกว่า เจ้ามินนี่หรือแองเจิลจูเนียร์ คือ นางฟ้าสี่ขา ตัวน้อยผู้ต่อลมหายใจและให้ชีวิตใหม่แก่ผม
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง วรลักษณ์ ผ่องสุขสวัสดิ์
บทความน่าสนใจ
“เมตตาธรรม ค้ำจุนโลก” ชีวิตสงบสุขเมื่อเอื้อเฟื้อให้แก่สัตว์อื่นรอบตัว
