เด็กดาวน์ซินโดรม ผู้สร้างแรงบันดาลใจ...คอลลิน คลาร์ค นักล่าฝัน หัวใจกำยำ

เด็กดาวน์ซินโดรม ผู้สร้างแรงบันดาลใจ…คอลลิน คลาร์ค นักล่าฝัน หัวใจกำยำ

ในการแข่งขันเพาะกาย ทุกสายตาจับจ้องไปยัง คอลลิน คลาร์ค (Collin Clarke) ผู้เข้าแข่งขันตัวเล็กที่สุดบนเวที เมื่อโชว์เริ่มต้นขึ้น เสียงปรบมือก็ดังสนั่น ผู้ชมไม่ได้ปรบมือให้ผู้ที่มีร่างกายสวยงามที่สุด กล้ามเนื้อคมชัดที่สุด หากแต่ปรบมือให้กับชายผู้มีหัวใจกำยำที่สุด

คอลลินคือเด็กหนุ่มสัญชาติอเมริกันวัย 20 ต้น ๆ ที่เป็นดาวน์ซินโดรม เขาทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่บ็อบส์ยิมนอร์ท (Bob’s Gym North) ยิมแห่งหนึ่งในรัฐอินดีแอนา สหรัฐอเมริกา

เมื่อปีก่อนเขายังคงเป็นเพียงเด็กดาวน์ซินโดรมทั่วไป ที่มักซึมเศร้า ขี้อายและเก็บตัว ทุกวันเขาได้แต่มองเหล่านักเพาะกายที่มาออกกำลังกายในยิม และฝันว่าสักวันหนึ่งต้องเป็นอย่างพวกเขาให้ได้

กระทั่งวันหนึ่งเขาตัดสินใจเดินหน้าทำตามฝันของตัวเอง ด้วยการเข้าไปในยิมคอยสังเกต เกลนน์ อูเบลเลอร์ (Glenn Ubelhor) นักเพาะกายคนหนึ่งว่าฝึกซ้อมอะไรบ้าง ก่อนจะเลียนแบบท่าทางของเขา

เมื่อเกลนน์มองเห็นความตั้งใจของหนุ่มน้อย จึงเดินเข้าไปผูกมิตรแล้วอาสาเป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวให้ โดยแนะนำวิธีฝึกเพาะกายที่ถูกต้อง พร้อมให้คำแนะนำเรื่องการควบคุมอาหาร

เกลนน์เล่าว่า ยิ่งเขาได้รู้จักและพูดคุยกัน ก็ยิ่งรับรู้ได้ว่าคอลลินจริงจังกับการเป็นนักเพาะกายขนาดไหน

“ผมถามเขาว่า อยากเป็นนักเพาะกายจริง ๆ หรือ เขาตอบผมว่า เขาฝันถึงมันมาทั้งชีวิต ผมจึงบอกเขาว่า ถ้าอย่างนั้นผมจะช่วยให้ความฝันของเขาเป็นจริง”

คอลลินตั้งใจทำตามที่เทรนเนอร์แนะนำทุกอย่าง เขาเลิกกินอาหารฟาสต์ฟู้ดที่ชอบควบคุมโภชนาการอย่างเข้มงวด ทุ่มเทเวลาและหยาดเหงื่อยกลูกเหล็ก ในที่สุดความพยายามก็เป็นผล จากเดิมเขาเคยมีน้ำหนักกว่า 200 ปอนด์ หรือราว ๆ 90 กิโลกรัม และมีไขมันกว่า 30 เปอร์เซ็นต์ แต่หลังจากฝึกหนัก น้ำหนักเขาลดลงไปเหลือเพียง 145 ปอนด์ หรือราว ๆ 65 กิโลกรัม และมีไขมันในร่างกายต่ำกว่า 10 เปอร์เซ็นต์ กล้ามเนื้อของเขาเริ่มคมชัดขึ้นทุกวัน

ไม่เพียงเท่านั้น การฝึกฝนและเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งนี้ยังส่งผลต่อพัฒนาการด้านอารมณ์ของเขาด้วย เขาเก็บตัวน้อยลง กล้าแสดงออกมากขึ้น และแน่นอนว่าเขามีความสุขมากขึ้นเช่นกัน

หลังจากฝึกฝนอยู่ราว ๆ หนึ่งปี คลาร์คตัดสินใจประเดิมการแข่งขันเวทีแรกที่รัฐเคนทักกี ในสหรัฐอเมริกา เมื่อเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา

เขาได้รับเสียงปรบมือสนั่นเวที ครั้งนั้นแม้จะยังสู้รุ่นพี่ไม่ไหวและคว้าอันดับที่ 5 มาครอง แต่อย่างน้อยก็ได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้วว่า การเป็นดาวน์ซินโดรมไม่ใช่อุปสรรคต่อการพัฒนาตัวเอง เขายืนยันจะเดินหน้าเพาะกายและดูแลตัวเองต่อไป พร้อมแนะนำทุกคนด้วยประโยคอันเรียบง่ายว่า