การให้อภัยเป็นอานุภาพของความรัก
การให้อภัย ส่งผลมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ หากคุณไม่เชื่อ ลองอ่านบทความนี้ดู… แล้วคุณจะรู้
คุณเป็นอย่างผมไหม คือเรื่องธรรมะกับผมนี่ไม่ค่อยจะโคจรมาพบกันเสียเลย
จะว่าไปแล้วผมก็เป็นคนดีคนหนึ่งนะ ทำมาหากินสุจริต ไม่คิดร้ายกับใคร มีความสุขตามอัตภาพ ไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนใจ แล้วธรรมะจะจำเป็นกับผมอีท่าไหนล่ะเนี่ย…หรือธรรมะเป็นเครื่องปลอบโยนคนเหงา ชาวโลกสวย This thing I don’t know แปลว่าอันนี้ผมก็ไม่รู้สินะ
แต่แล้ว ตึ๊งตึงตึ๊งตึงตึ๊งตึง!!! ก็ถึงวันมหาแปลกแหกตะลึง ที่สุดในชีวิต เมื่อเปรยกับเมียขึ้นวันหนึ่งว่า
“เออนะ ชีวิตพี่ทำงานก็ยังไม่ก้าวไปถึงที่สุดสักที ชีวิตคล้าย ๆ จะดีแต่ก็ไม่เลิศสักที เฮ้อ”
“ทำไมป๋าไม่ลองบวชดูล่ะ เผื่อชีวิตจะดีขึ้น”
ประโยคเด็ดของคุณเมียทำให้ชายเกือบโฉดอย่างผมมีอันต้องอึ้ง แล้วกระบวนการลอจิกตรรกะในหัวผมก็สร้างกราฟ สร้างชาร์ตเต็มไป หมดว่า การบวชมันเกี่ยวข้องยังไงกับชีวิตที่ดีขึ้น ผมคงจะงงก๊งไปชั่วขณะ เลยตกปากรับคำตัวเองและเมียไปว่า เอาละ ผมจะบวชป๋าฮาสนั่นกริบอย่างผมจะชวนพระทั้งวัดให้รู้จักทางโลกเสียบ้าง จึงนำความไปเพ็ดทูล เอ้ย บอกแม่ว่าจะบวช แม่ถึงกับอึ้งไป แล้วพูดเสียงอู้อี้ขึ้นมาตามสายโทรศัพท์ว่า “จะบวชเหรอ ดี ดี ดีมากเลย”
ผมบอกแม่ไปว่า “ก็ไม่ได้มีทุกข์อะไรหรอกแม่ที่ไปบวช คิดว่าบวชตอนที่มีความสุขนี่แหละ น่าจะดีกว่าหนีทุกข์ไปบวช แม่ว่าปะ” เมื่อคิดลึก ๆ อีกทีผมรู้ดีกว่าใครว่าการที่ผมบวชก็เพื่อตอบแทนพระคุณแม่ เพราะผมไม่ใช่ลูกที่เลี้ยงดูแม่ได้อย่างเต็มที่ ลำพังตัวเองก็ปริ่ม ๆ อยู่ จึงปล่อยให้หน้าที่การดูแลแม่ทางเศรษฐกิจเป็นของพี่สาว และผมยังมีลูกสองเมียหนึ่งที่ต้องดูแล ผมว่าการบวชนี่แหละคงจะทำให้แม่มีความสุข ถือว่าได้ตอบแทนพระคุณพ่อแม่บ้าง
พิธีบวชจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายที่วัดป่าแห่งหนึ่งในจันทบุรี พ่อแม่ปลื้มปีติยินดีกับการบวชของผมอย่างมาก ผมถึงกับร้องไห้อย่างไม่อาย เมื่อผมปอยแรกที่พ่อและแม่ตัดให้ร่วงลงสู่พื้นดิน รู้สึกไม่ต่างอะไรจากตอนที่แม่เคยตัดผมให้เมื่อยังเป็นเด็ก น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลเมื่อระลึกถึงความกตัญญู ผมร้องไห้เมื่อเห็นพ่อที่พยุงร่างกายที่อ่อนล้าด้วยความชรามาถวายบาตรให้ผม และแม่ได้ถวายผ้าไตร ที่ถือมาอย่างตั้งใจหลังจากเดินรอบโบสถ์อย่างเหน็ดเหนื่อย แม้จะบ่นปวดขา แต่แม่ก็ยิ้มแต้สวยสุดใจเดินรอบโบสถ์ปลื้มพระลูกชาย ผมได้เห็นภาพที่สะเทือนลูกผู้ชายใจแทบขาด คือภาพพ่อและแม่ก้มลงกราบผม ต่อไปนี้ผมจะเป็นพระที่ดี จะปฏิบัติให้ดีสมกับที่พ่อแม่ที่ผมรักได้กราบไหว้บูชาสาวกของพระพุทธองค์ในร่างของผม
บ้านใหม่ของผมเป็นกุฏิไม้ไผ่หลังเล็ก ๆ บนเขา วัดนี้ร่มรื่นสมเป็นวัดป่า ตกกลางคืนเสียงหรีดหริ่งเรไรดังกลบทุกสรรพเสียงกิจวัตรของพระไม่มีอะไรมาก ตื่นเช้าตีสี่ สวดมนต์ ทำวัตร ออกไปบิณฑบาต กลับมาฉันเช้าแล้วล้างบาตร กวาดลานวัด แยกย้ายกันไปปฏิบัติ บ่ายสองกลับมาฟังเทศน์ พระอาจารย์จะเทศน์วันละ 3 มื้อ เช้า กลางวัน เย็น แล้วท่านก็จะสอนพระในเรื่องการปฏิบัติ พอเย็น ๆ ก็สวดมนต์ ทำวัตรเย็นแล้วเตรียมเข้านอน กิจวัตรเป็นแบบนี้ทุกวัน
มีอยู่อย่างหนึ่งที่ผมว่าแปลกดี คือทุกครั้งหลังการเจริญภาวนา หลวงพ่อท่านจะให้เราแผ่เมตตา แผ่ส่วนกุศลอย่างจริงจัง ให้น้อมใจ แผ่ความดีที่เราทำให้กับผู้มีพระคุณหรือคนที่เรายังติดค้างในใจ สำหรับพ่อแม่นั้นผมก็แผ่ให้ท่านเป็นปกติ แต่คนที่ยังติดค้างนี่สิ ผมนั่งนึก ๆ ดูแล้วก็พบว่ายังเหลืออีกสองคนในชีวิต คือ ไอ้ว่อกกับไอ้นนท์
ทั้งสองคนเป็นเพื่อนสมัยเรียนตั้งแต่ประถม ไอ้ว่อกมีปัญหา ชีวิตหนักหน่วงจนทำให้มันเพี้ยน ๆ ไป ทั้งที่มันเป็นถึงวิศวกรจบนอก มีงานการทำอย่างดี ครอบครัวก็มีฐานะ แต่ด้วยปัญหาทางอารมณ์ ทำให้เมียมันหอบลูก ๆ หนีไปจากชีวิต จนบัดนี้ก็ยังไม่เจอ โศกนาฏกรรมนี้ทำให้มันกลายเป็นคนไร้สมรรถภาพที่จะทำงานหรือคิดการใด ๆ ได้ ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ ความผิดหวังคั่งแค้น กับเพื่อน ๆ มันก็เที่ยวไปด่าเขาหมดจนไม่มีใครคบ มีผมนี่แหละที่ยังคบมัน เลี้ยงเบียร์ เลี้ยงข้าว แต่มันก็ยังดันมาติสท์แตกใส่ผม มันชี้หน้าด่าแล้วขว้างขวดเบียร์ใส่ผมอย่างเกรี้ยวกราดต่อหน้าคนมากมาย
เหตุการณ์คราวนั้นทำให้ความเป็นเพื่อนระหว่างเราขาดสะบั้น “เออกับกู เพื่อนคนสุดท้ายของมึงยังทำกูได้ลงคอ ต่อไปนี้มึงไม่ต้องมีกูเป็นเพื่อน”
ส่วนไอ้นนท์ คุณชายตระกูลไฮโซ มันใช้ชีวิตหรูหรามาตั้งแต่เด็กจนเข้ามหาวิทยาลัย ทายาทกิจการใหญ่โตอย่างมันไม่มีอะไรให้ต้องดิ้นรน เรียบจบ พ่อแม่ส่งไปเรียนนอก ขณะที่เพื่อน ๆยังตูดปอด แต่มันมีรถพอร์ชใช้ มันเลี้ยงเพื่อนที่อาณาจักรคอนโดหัวหินที่มันครอบครองราวกับราชา อยู่มาวันหนึ่งไอ้นนท์เกิดผิดใจกับผม ด้วยเข้าใจว่าผมเอาเรื่องของมันไปปูดให้ท่านแม่มันฟัง ซึ่งจริง ๆ ผมไม่เคยรู้เรื่องด้วยเลย มันแค้นผมมาก บอกว่าผมทำชีวิตมันพัง ทำให้แม่ไม่ไว้ใจมัน มันประกาศจะเอาผมออกจากงาน
ผมบอกมันว่า “เชิญเลย มึงเชิญลากคอกูออกจากงานได้เลย กูทำงานอยู่ที่นี่…ชั้น 15 เจ้านายกูชื่อคุณโป้ง แล้วนี่เบอร์นายกู มึงเอาไปเลย”
ตั้งแต่นั้นมานับสิบกว่าปี ผม ไอ้ว่อก ไอ้นนท์ ตัดขาดจากกันพื่อนฝูงต่างก็รู้กันทั่ว
เมื่อพระอาจารย์ให้ผมแผ่เมตตาให้อภัยทาน เพื่อนสองคนนี้จึงเป็นคนแรก ๆ ที่ผมนึกถึง ผมตั้งใจบอกพวกมันในใจว่า บุญกุศลที่ผมได้ทำในการบวชนี้ ขอยกให้มันทั้งสอง ให้มันมีความสุข ความเจริญ มีชีวิตที่ร่มเย็น อย่าได้ทุกข์กายทุกข์ใจเลย และสิ่งที่เคยโกรธแค้นกันมา ผมขออโหสิให้ทุกอย่าง
น่าแปลก คืนนั้นไอ้นนท์ส่งข้อความมาหาผมเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี โอ้ พระเจ้า เป็นไปได้ไงเนี่ย!
มันเขียนมาบอกว่า “ไอ้เปี๊ยก มึงสบายดีไหม กูคิดถึงมึงมากกูมาคิด ๆ ดู ที่ผ่านมากูทำผิดกับมึงมาก กูอยากขอโทษมึง อยากบอกว่ากูเข้าใจมึงแล้ว ที่ผ่านมากูคงทำให้มึงเครียดมาก กูขอโทษจริง ๆ ขอโทษ ๆ ๆ ๆ ๆ ทำยังไงให้มึงรู้ว่ากูรู้สึกผิดจริง ๆ ขอให้กูได้ซื้อตั๋วเครื่องบินให้ครอบครัวมึงบินไปเที่ยวโรงแรมกูที่ฮ่องกงได้ไหมกูเพิ่งซื้อรถบีเอ็มซีรี่ส์ 7 กูจะยกให้มึงเลยก็ได้ เพื่อให้มึงรู้ว่ากูขอโทษในสิ่งที่ผ่านมาจริง ๆ”
แล้วที่ตลกยิ่งกว่าคือ ไอ้ว่อกก็โทร.มาหาผมเช้าวันรุ่งขึ้น พอมันรู้ว่าผมอยู่วัดที่จันทบุรี มันไม่ถามไถ่อะไรมาก บึ่งรถมาหาผมจากกรุงเทพฯ เมื่อเจอผมในผ้าเหลือง มันร้องไห้โฮ แล้วก้มลงกราบแทบเท้าผม
“ไอ้เปี๊ยก มึงเป็นพระเหรอนี่ กูกราบขอโทษมึงจริง ๆ กูเสียใจมากที่ทำเลวไว้กับมึง โฮ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
ไอ้ว่อกร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ แล้วเกลือกหน้าลงกับเท้าผม ผมร้องไห้ไปกับมันด้วย ผมสงสารเห็นใจมันอย่างที่สุด ความโกรธนั้นจางไปตั้งแต่ที่ผมแผ่เมตตาให้มันแล้ว ที่เหลือคือความรัก ความสงสารเพื่อนจับใจ
อานุภาพของการให้อภัยมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก ผมดีใจที่ตั้งใจปฏิบัติภาวนา ไม่น่าเชื่อว่าอานิสงส์ของการอภัยทานจะยิ่งใหญ่เพียงนี้ ความโกรธแค้น ที่เคยฝังใจถูกยกออกจากใจอย่างง่ายดาย ความโกรธมหาศาลที่เป็นรากเหง้าของอุปนิสัยผมได้ถูกขุดรากถอนโคนออกไปบ้าง ด้วยการให้อภัยคนที่ยากจะให้อภัย เกิดเป็นความรัก ความปรารถนาให้เขาพ้นจากทุกข์ ยินดีที่เห็นเขามีความสุข และวางเฉยได้กับผลที่จะตามมา
การบวชครั้งนี้เปลี่ยนชีวิตจิตใจผมอย่างสิ้นเชิง ผมประจักษ์ด้วยตัวเองแล้วว่า ผลของการปฏิบัตินั้นช่วยขัดเกลาจิตใจได้จริงๆ ยิ่งใหญ่เกินกว่าวัตถุใดๆ จะสนองความสุขได้ นี่แหละชีวิตที่ดีขึ้นของผมเกิดขึ้นแล้ว
พูดจริงครับ…เอาบีเอ็มซีรี่ส์ 7 มาแลกก็ไม่ยอม!
เรื่อง ตาแป๋วมองโลก
บทความน่าสนใจ
จะเริ่มอย่างไร หากอยากลองให้อภัยดูสักตั้ง พระอาจารย์มีคำตอบ
