เมื่อผมคิดกระโดดตึก ฆ่าตัวตาย - เรื่องลึกลับชวนขนลุกจากผู้อ่าน

เมื่อผมคิดกระโดดตึก ฆ่าตัวตาย – เรื่องลึกลับชวนขนลุกจากผู้อ่าน

ผมเป็นโรคกลัวความสูง ยืนอยู่บนที่สูงทีไรเล่นเอาขาสั่น หน้ามืด ปากซีดได้ง่ายๆ แต่คืนนี้ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมมาที่แห่งนี้ บนลานจอดรถชั้นสิบเอ็ดของอาคารสำนักงานย่านเพลินจิต จะว่าไปแล้ว ผมก็คุ้นกับตึกนี้ดี เพราะเคยทำงานที่นี่มาก่อน

หลายคืนมาแล้ว ผมฝันซ้ำ ๆ ในฝันมีใครคนหนึ่งซึ่งก็ดูไม่รู้ว่าเป็นใคร เห็นแค่เงาดำ ๆ ข้างหลัง มีแสงพร่า ตอนแรกผมนึกว่าเขามาให้หวย แต่สิ่งที่เขาพูดกลับทำให้ผมขนลุก…ขนลุกแม้กระทั่งในฝัน

“กระโดดลงมาเลย ไม่ต้องกลัวนะ ไปอยู่ด้วยกัน” เขาพูดโดยที่ผมก็มองไม่เห็นว่าปากเขาอยู่ตรงไหน ได้ยินเสียงเขาผมสะดุ้งตื่นทันที เหงื่อแตกพลั่กทั้งที่ในห้องเปิดแอร์ยี่สิบเอ็ดองศา

ในที่สุด คำชี้ชวนของชายลึกลับก็เป็นผลสำเร็จ

ผมไม่รู้ว่าจากชั้นนี้ลงไปถึงเบื้องล่างวัดเป็นระยะทางได้กี่เมตร รู้เพียงอย่างเดียวว่า ใครก็ตามที่ตกลงไป รับรองว่าไม่เหลือ!

ใช่ ตอนนี้ผมก็ไม่เหลืออะไร ยามเราประสบความสำเร็จในชีวิต มันก็ละม้ายว่าเราได้มายืนอยู่บนที่สูง แล้วพอถึงตอนนั้นก็อาจจะเลยเถิดคิดไปเองว่า เราเจ๋งกว่าคนอื่น หนักเข้าก็มองว่าคนอื่นต่ำกว่าเรา เราเทพสุด ๆ ความคิดผิด ๆ เหล่านี้อันตรายมาก เพราะมันมีผลให้เราปฏิบัติตัวต่อคนอื่นแบบไม่น่ารัก และเมื่อวันใดที่เราตกจากที่สูงลงมา เราจะพบความจริงว่า ค่าเราต่ำติดดิน

สิ่งเหล่านี้กระมังที่รวมตัวเป็นพายุก้อนใหญ่ พัดให้ผมขึ้นมายืนอยู่บนนี้ บวกกับชายคนนั้นด้วยหรือเปล่า ผมก็ไม่แน่ใจ

เป็นไงเป็นกัน ผมคิดอย่างไร้สติมาหลายวันแล้ว ผมเลือกที่จะยุติความขมขื่นทั้งหลายแหล่เอาไว้ที่นี่คืนนี้

สายลมแผ่ว ๆ ลูบไล้ใบหน้าเบา ๆ ราวจะบอกลา ผมค่อย ๆ ถอดรองเท้าผ้าใบออก ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า คนที่จะกระโดดตึก ทำไมต้องถอดรองเท้าออก เขากลัวว่ามันจะหล่นไปโดนหัวคนข้างล่าง ไม่สุภาพ ไม่ให้เกียรติคนเหล่านั้นหรืออย่างไร แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ผมถือว่าเป็นรุ่นน้องคอร์สกระโดดตึก จึงทำไปตามธรรมเนียมปฏิบัติ พวกเขารดน้ำศพมาก่อน หรือไม่ก็ถือคติโดดตึกตามผู้ใหญ่ หมาไม่หอน…

ผมยังมีอารมณ์ขันอยู่ แต่นั่นก็เป็นเฮือกสุดท้าย…

ก่อนที่ร่างผมจะร่วงหล่นลงไปเหมือนใบไม้ที่ปลิดออกจากขั้ว หางตาซ้ายของผมก็เห็นร่างดำทะมึนยืนอยู่ข้าง ๆ ทำเอาผมตัวแข็ง ขนลุกไปทั้งตัว เขาคือคนที่วนเวียนอยู่ในความฝันของผมนั่นเอง

ไม่พูดพล่ามทำเพลงธรณีกรรแสง เขาโดดจากชั้นสิบเอ็ดลงไปต่อหน้าต่อตา ผมรวบรวมความกล้า ค่อย ๆ ชะโงกหน้าตามไปดู แต่สิ่งที่ผมเห็นคือพื้นที่ว่างเปล่า …เขาหายไปไหน คิดยังไม่ทันจบ เขาก็กลับขึ้นมายืนข้าง ๆ ผมอีกครั้ง คราวนี้เริ่มมีเสียงโอดครวญจากความเจ็บปวด แต่อึดใจเดียวเขาก็กระโดดลงไปอีก เป็นอย่างนี้นับครั้งไม่ถ้วน

“วิญญาณของคนที่ฆ่าตัวตายไม่มีสิทธิ์ไปผุดไปเกิด จะติดบ่วงกรรมของตัวเอง ต้องสถิตอยู่ในที่ที่เขาฆ่าตัวตายและต้องตายแบบเดิมซ้ำ ๆ ถึงวันละ 500 หนด้วยความทรมานเท่าทวีคูณจนกว่าจะชดใช้กรรมหมด” เสียงของ ริว จิตสัมผัส จากรายการผียอดนิยมแห่งยุคลอยตามลมมาโดยไม่รู้ว่าต้นตอคือที่ใด อาจจะมาจากทีวีขาว-ดำของบ้านหลังเล็กในสลัม หรือจากโซนี่บราเวียในห้องใดห้องหนึ่งบนคอนโดหรูสูงเสียดฟ้าก็เป็นได้ทั้งนั้น เพราะความเชื่อเรื่องเหล่านี้มันหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกับสังคมไทยมาช้านาน

ผมไม่เกรงกลัวผลที่จะเกิดขึ้น รอบนี้ผมจะกระโดดลงไปพร้อม ๆ กับเขา!

ร่างชายวัยสามสิบต้น ๆ ที่เคยประสบความสำเร็จในชีวิต บัดนี้ลอยละลิ่วลงสู่ก้นเหวของความล้มเหลว

หน้าพ่อ…หน้าแม่…ลอยมาเป็นห้วง ๆ

อสุจิผละออกจากไข่ ว่ายถอยหลังกลับไปยังที่มา

…ไม่ได้ยินเสียงกระแทกพื้นสักแอะและไม่มีเลือดแดงฉานกระจายเกลื่อนให้เห็น ผมเปลี่ยนจาก “ฆ่าตัวตาย” มา “ฆ่าตัวตน” ตัวตนที่ยึดโยงอยู่กับอดีตที่แสนเศร้าและปวดร้าว

ที่ยืนอยู่คือคนใหม่ ทัศนคติใหม่ในร่างเก่า

ไม่มี “เขา” มาป้วนเปี้ยนในจิตใจผมอีกเลย

ที่มา นิตยสาร Secret

เรื่อง เออเนสซองส์

Photo by Guillaume Bolduc on Unsplash

Secret Magazine (Thailand)

IG @Secretmagazine

บทความน่าสนใจ

Dhamma Daily : การฆ่าตัวตาย ถือเป็นบาปกว่าฆ่าคนอื่นเป็นเรื่องจริงไหมขอรับ

ข้อความบนแก้วกาแฟที่ทำให้ เลิกฆ่าตัวตาย

ตกอยู่ในภาวะ “รู้ว่าบาป แต่ก็ต้องทำต่อไป” ทำอย่างไรดี ? ท่าน ว. วชิรเมธี มีคำแนะนำ

พระเตมีย์ มหาบุรุษผู้ปฏิเสธการกลับไปใช้กรรมในนรก – เรื่องเล่าทศชาติชาดก พระชาติแรก