การรับมือกับความรู้สึกน้อยใจ แนวคิดดีๆ ที่คนขี้น้อยใจควรรู้
คุณเคยรู้สึกน้อยอกน้อยใจใครบ้างไหม แล้วมีวิธี การรับมือกับความรู้สึกน้อยใจ ของตัวเองอย่างไร หลายคนเลือกที่จะนิ่งเงียบ และกดความน้อยใจนั้นไว้ โดยหวังว่าสักวันคงจะจางหายไปเอง ขณะที่บางคนเลือกที่จะพูดมันออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้…แต่จะมีสักกี่คนที่กล้าทำอย่างหลัง
พระเฮมิน พระชาวเกาหลี เขียนไว้ในหนังสือ “จงรักความไม่สมบูรณ์แบบของตัวเอง” ว่า ความรู้สึกน้อยใจนั้นละเอียดอ่อนกว่าความรู้สึกอื่นๆ ถ้าจะให้แสดงออกมา ตัวเองก็จะรู้สึกต่ำต้อย แต่ถ้าให้อยู่เฉยๆ ไม่พูดอะไรออกไป ก็ได้แต่เก็บสะสมไว้ เป็นความรู้สึกที่ยากจะทำอะไรได้ ถ้ารู้สึกไม่ยุติธรรมก็บ่นออกมา ถ้าเสียใจก็ยังร้องไห้ได้ แต่ถ้ารู้สึกน้อยใจ ทำได้แต่เก็บไว้ในใจ ไม่ใช่เรื่องที่จะรับมือกับมันได้ง่ายๆ
พระเฮมิน เปรียบเทียบให้เห็นว่า เด็กที่เติบโตทางตะวันตก พ่อแม่จะสอนมาตั้งแต่เด็กๆ ว่า ถ้าต้องการอะไรให้พูดออกมา ไม่ใช่แสดงออกทางสีหน้า ในทางตรงกันข้าม คนเกาหลีโตมากับการโดนผู้ใหญ่ดุเมื่อเถียง ด้วยเหตุนี้คนเกาหลีจึงแสดงออกในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมาเป็นคำพูดได้ไม่เก่งเท่าชาวตะวันตก การสื่อสารในภาษาเกาหลีจะต้องรู้จักช่างสังเกตจึงจะสามารถสื่อสารได้อย่างสมบูรณ์ (ซึ่งไม่ค่อยแตกต่างกับคนไทยเท่าไหร่นัก)
คนสมัยนี้น้อยใจเรื่องอะไรกันบ้าง?
พระเฮมิน บรรยายไว้ในหนังสือว่า
“จากที่อาตมาได้พูดคุยกับผู้ที่มาขอรับคำปรึกษาได้คำตอบว่า เด็กจะน้อยใจเมื่อรู้สึกว่าพ่อแม่สนใจตัวเองน้อยกว่าพี่น้องคนอื่นๆ ในทางตรงกันข้าม พ่อที่น้อยใจเมื่อถูกลูกและภรรยาปล่อยให้โดดเดี่ยว ทั้งๆ ที่ตัวเองตั้งใจทำงานหาเลี้ยงครอบครัวก็มีให้เห็นอยู่มาก หรือภรรยาน้อยใจสามีที่ไม่เข้าข้างเมื่อตัวเองมีปัญหากับคนในครอบครัวของเขา หนุ่มสาวที่เป็นแฟนกันน้อยใจอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไป จากที่เคยใส่ใจตอนคบกันใหม่ๆ กลายเป็นความหมางเมิน ลูกน้องที่น้อยใจเพราะหัวหน้าเอาโปรเจ็กต์ที่ตัวเองทำจนดึกดื่นไปทำเหมือนเป็นของตัวเอง น้อยใจเพื่อนร่วมงานหรือรุ่นน้องที่ไม่ให้เกียรติ
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าตัวเองจะเป็นคนช่างสังเกตแค่ไหน แต่หากอีกฝ่ายไม่พูดออกมา การจะอ่านใจให้รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรให้ได้ทุกครั้งไปคงยากมากๆ เราไม่ได้มีพลังวิเศษที่อ่านใจคนได้ จะไปล่วงรู้อยู่ตลอดเวลาว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ได้อย่างไร ดังนั้นเวลาที่รู้สึกน้อยใจ ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด อย่ามัวแต่เก็บความทุกข์ไว้ในใจว่าทำไมเขาถึงไม่รู้ใจเรา แต่ต้องพูดความในใจของเราออกมา”
จะแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างไร?
พระเฮมิน กล่าวถึงการแก้ปัญหาไว้ว่า
“วิธีการแก้ปัญหาผ่านการพูดคุยกันก็คือ ให้รีบพูดออกมาตั้งแต่ตอนที่เพิ่งเริ่มรู้สึกน้อยใจใหม่ๆ แทนที่จะเก็บกักความรู้สึกนั้นไว้ แม้ยากที่จะพูด แต่ความน้อยใจนั้นเพียงเราพูดมันออกมาให้ได้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว ทั้งนี้เพราะคนเราส่วนใหญ่มักไม่ได้มีเจตนาวางแผนเพื่อทำให้คนอื่นน้อยใจหรอก แต่ถ้าเราไม่พูด ความรู้สึกนั้นจะสะสมหนักขึ้นจนกลายเป็นความรู้สึกโกรธได้ และถ้าปล่อยให้สถานการณ์เป็นแบบนี้ต่อไป วันหนึ่งที่ความรู้สึกซึ่งเก็บกดไว้ระเบิดออกมา มันจะพุ่งไปที่อีกฝ่ายโดยที่เราไม่รู้ตัว ดังนั้น เราต้องพูดออกมาให้ได้เสียตั้งแต่แรก
เพียงแต่เวลาที่เราพูดห้ามใช้วิธีโจมตีหรือต่อว่าอีกฝ่ายอย่างเด็ดขาดและต้องไม่พูดในเวลาที่กำลังโกรธด้วย แต่ให้เราอธิบายความรู้สึกของเราออกมาในตอนที่อารมณ์สงบและไม่โมโห ครั้งแรกอาจจะรู้สึกขัดเขิน แต่ถ้าฝึกไปเรื่อยๆ ทีละนิด เราจะสามารถพูดออกมาได้โดยไม่ทำลายความสัมพันธ์กับคนที่สำคัญกับเรา และยังไม่จำเป็นต้องเก็บกดความรู้สึกของตัวเองไว้อีกด้วย เช่น พูดอย่างนิ่มนวลว่า “ฉันแอบน้อยใจนิดนึงแล้วละ”
สุดท้าย ถ้าเรารู้สึกว่าตัวเองน้อยใจบ่อยกว่าคนอื่น เราก็ควรหันมาทบทวนตัวเองให้ถี่ถ้วน ความน้อยใจมักเกิดขึ้นเมื่อเราคาดหวังอะไรจากคนอื่นแม้เพียงเล็กน้อย เราจึงต้องทบทวนว่า ทำไมเราจึงคอยจะพึ่งคนอื่นอยู่บ่อยๆ ทำไมถึงคอยจะเป็นฝ่ายรับอยู่ตลอดเวลา สาเหตุอาจมาจากพื้นฐานการเติบโตหรือบาดแผลในใจของเราก็ได้ หรือว่าตอนเด็กๆ เราอาจไม่ได้รับการยอมรับและความสนใจจากพ่อแม่ ทำให้เราอยากได้รับสิ่งนี้จากคนอื่น ทบทวนให้ดีว่าที่เราน้อยใจง่ายเป็นเพราะบาดแผลในใจที่เราเองก็ไม่รู้มาก่อนหรือเปล่า
นอกจากนี้ เวลาที่เรารู้สึกน้อยใจให้ลองหันกลับไปมองว่าเมื่อก่อนเราเคยทำให้คนอื่นน้อยใจด้วยสาเหตุเดียวกันนี้ไหม ก็จะช่วยให้เราจัดการกับความรู้สึกน้อยใจของตัวเองได้”
หากคุณต้องการหลักธรรมยามท้อแท้สิ้นหวัง ที่จะช่วยให้รักและพัฒนาตนเอง เพื่อให้จิตใจเติบโต และได้เป็นตัวเองอย่างแท้จริง แนะนำให้ลองอ่านหนังสือ “จงรักในความไม่สมบูรณ์แบบของตัวเอง” เขียนโดย พระเฮมิน แปลโดย อาสยา อภิชนางกูร สำนักพิมพ์อมรินทร์ธรรมะ (ผลงานจากผู้เขียนหนังสือ Bestseller มากกว่า 2 ล้านเล่ม ในเกาหลีและทั่วเอเชีย) สั่งซื้อหนังสือออนไลน์ได้ที่ www.naiin.com/product/detail/210766/
บทความน่าสนใจ
