ตั๋วแบบใหม่ของ นายท่า หน้าดุ!
วันศุกร์นั้นน่าจะเป็นวันที่ติดอันดับวันที่ร้อนที่สุดในกรุงเทพมหานคร และแน่นอนว่า วันศุกร์ต้นเดือนแบบนี้ ถนนหนทางและห้างร้านต่างๆ ไม่มีทางคล่องตัว คำว่า “พลุกพล่าน” น่าจะยังเบาไป เพราะถึงขนาดผู้คนเดินกันขวักไขว่ชนิดไม่มีที่ว่างบนฟุตปาธอย่างนี้ ต้องใช้คำว่า “แออัดยัดทะนาน” ให้รู้แล้วรู้รอดไป
แม้จะเห็น ๆ อยู่ว่ารถราจอดสงบนิ่งอยู่บนช่องทางจราจร แต่ฉันก็ยังเดินไปจ่ายเงินที่โต๊ะตัวเล็กๆ ตรงคิวรถตู้ใต้ทางด่วนแลกกับตั๋วโดยสารสีบานเย็น ซึ่งนายท่าที่รับเงินเขียนเลขกำกับไว้ว่า ศรีราชา คันที่ 5 …ศุกร์นี้ฉันตั้งใจจะกลับไปกินข้าวฝีมือแม่
ขณะเดินไปหาที่นั่งรอรถ ฉันภาวนาให้คนที่นั่งรอถือตั๋วศรีราชา คันที่ 4 เพราะนั่นหมายความว่าฉันจะเสียเวลานั่งรอรถเพียงแค่คันเดียวเท่านั้น แต่เปล่าเลย บรรดาผู้โดยสารที่นั่งบ้างยืนบ้างต่างถือตั๋วคนละใบ และไม่ได้มีเพียงสีเดียว บางคนถือตั๋วสีเขียวไปพัทยา บางคนถือตั๋วสีฟ้าไปชลบุรี และยังมีสีบานเย็น ศรีราชา คันที่ 2 3 และ 4 อีกไม่รู้กี่คนต่อกี่คน ทุกคนเริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด เก้าอี้ที่รองรับผู้โดยสารได้ประมาณ 30 ที่นั่งถูกจับจองไปหมดแล้ว ไม่ว่าเด็ก สตรี คนชรา ถ้ามาทีหลังเป็นต้องยืนสถานเดียว
ฉันยืนเหงื่อซึม บ่นในใจว่าร้อนเป็นบ้า แต่จำคำใครสักคนได้ว่า “อยู่เฉย ๆ นิ่ง ๆ ไว้เดี๋ยวใจเย็นก็จะเย็นเอง” โอเค…ก็ได้ ตอนนั้นเห็นบางคนเริ่มยกมือถือขึ้นมาสไลด์เล่นเกมฆ่าเวลา สาวน้อยบางคนไม่ทนแล้ว เธอเดินหน้ามุ่ยไปหานายท่า ฉันไม่ได้ยินบทสนทนา แต่เดาเอาว่าคงไม่พ้น “พี่ เมื่อไหร่รถจะมา รอนานแล้วนะ”
นายท่าหน้าดุ แต่นิ่ง เขาเองก็คงร้อนไม่น้อยไปกว่าใคร ไหนจะต้องแบกความคาดหวังจากผู้โดยสารอีกราว 70 ชีวิต ดวงตาแห่งการรอคอยราว 140 คู่ ผลัดเปลี่ยนเวียนมองมาที่เขาแต่เพียงผู้เดียว ไหนจะประโยคคำถามที่เขาเองก็คงจะฟันธงลงไปไม่ได้ เช่น “สี่ทุ่มจะถึงพัทยามั้ย” “รถสัตหีบกับรถศรีราชา คันไหนจะเทียบท่าก่อนกัน” ฯลฯ
เขากดโทรศัพท์แล้วยกขึ้นแนบหู พูดอะไรอยู่สองสามประโยคแล้ววางสาย ยกผ้าขนหนูที่พาดคออยู่ขึ้นเช็ดเหงื่อแล้วเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุด สายตาหลายคู่มองตามว่า เขาจะไปไหน…ทิ้งผู้โดยสารไปเลยหรือเปล่า
ประมาณ 10 นาที เขากลับออกมาพร้อมกับรถเข็นคันย่อม ๆ ภายในบรรจุขวดน้ำไว้หลายขวดหลายยี่ห้อ เข็นมาถึงก็หยิบน้ำยื่นให้ผู้โดยสารที่ยังลังเล ไม่กล้ารับ เพราะไม่รู้ว่านายท่าแกจะมาไม้ไหน เอาน้ำมาบังคับขายโก่งราคาหรือเปล่า
“น้ำแจกฟรีนะครับ ใครไม่รับ ไม่ให้ขึ้นรถนะ”
หน้ายังนิ่ง ตายังดุ แต่ประโยคนี้ของนายท่าทำเอาผู้โดยสารหลายคนต้องรับขวดน้ำมาแบบงง ๆ เริ่มถามกันเซ็งแซ่ว่า “ถ้าไม่เอาน้ำฟรี จะไม่ได้ขึ้นรถจริงเหรอ”
“น้องได้น้ำยัง ใครไม่มีขวดน้ำ รถมาไม่ให้ขึ้นรถนะครับ” นั่น…นายท่ายังย้ำด้วยสีหน้านิ่ง ๆ เมื่อเห็นหลายคนกุลีกุจอมาหยิบน้ำกันคนละขวด ๆ ไม่รู้ว่าเพราะหิวน้ำหรือเพราะกลัวไม่ได้ขึ้นรถ
ดื่มน้ำกันไปคนละอึกสองอึก บทสนทนาตรงท่ารถเริ่มเปลี่ยนจาก “เมื่อไหร่รถจะมา” “ช้าจัง” กลายเป็น “ดีเนอะ แจกน้ำฟรีด้วย”
สักพักใหญ่ ๆ การจราจรเริ่มคลี่คลาย รถตู้สายตะวันออกก็เริ่มเข้าเทียบท่า
ฉันเห็นผู้โดยสารขี้ร้อนบางคนเดินไปขอบอกขอบใจนายท่า รถตู้ศรีราชาคันที่ 5 ยังไม่มา ฉันจึงได้มีโอกาสเห็นนายท่าหน้าดุคนนั้นถอนหายใจ…ยิ้มออกมาบาง ๆ พลางกระดกขวดน้ำขึ้นดื่ม
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ผู้โดยสาร
บทความน่าสนใจ
