ชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา ท็อป – จรณ โสรัตน์ – พอผมเรียนจบมหาวิทยาลัยปั๊บ คุณแม่ก็ชวนให้ “บวช” ทันที
สารภาพตามตรงเลยครับว่า ตอนนั้นใจผมยังไม่พร้อม รู้สึกว่าเพิ่งเรียนจบหมาด ๆ ก็อยากจะเที่ยวอยากจะสนุกให้เต็มที่ แต่ด้วยความที่ไม่อยากขัดใจคุณแม่ ผมจึงตกลงบวชที่วัดป่าแห่งหนึ่งในจังหวัดลพบุรี
อย่างที่รู้กันว่า พระสายวัดป่ามีแนวทางการปฏิบัติที่เข้มข้น ไม่ว่าจะเป็นการไม่สวมรองเท้า การฉันแค่มื้อเดียว การปฏิบัติภาวนาที่เคร่งครัด ฯลฯ ซึ่งกฎเกณฑ์เหล่านี้ผมพร้อมจะยอมรับอยู่แล้ว แต่ก็เกิดเรื่องขำ ๆ ขึ้นจนได้
วันนั้นผมหรือพระท็อป (ในตอนนั้น) ตื่นแต่เช้าตรู่ หลังจากกวาดโบสถ์เสร็จ ผมก็ต้องเตรียมตัวออกบิณฑบาตโปรดญาติโยมตามปกติ ความพิเศษในวันนี้อยู่ที่โยมแม่ไม่ได้มาใส่บาตรพระใหม่เหมือนเคย ผมจึงต้อง (แอบ) ลุ้น (ระทึก) ว่า วันนี้ชาวบ้านจะเอาอะไรมาใส่บาตร เพราะบริเวณนี้มีแต่ป่าแต่ดงทั้งนั้น
และแล้วก็งานเข้าตูมใหญ่เลยครับ เมื่อสิ่งที่ชาวบ้านนำมาใส่บาตรในวันนั้นมีแต่ “ผักกับข้าวสวย” ไม่มีเนื้อสัตว์หรือไข่ให้ชื่นใจเลยสักนิด ผมได้แต่มองบาตรอยู่อย่างนั้น เพราะเป็นคนไม่กินผักมาแต่ไหนแต่ไร แต่ครั้นจะไม่กินเลย วันนั้นทั้งวันก็คงจะหิวแสบไส้แน่ ๆ
ผมจึงกลั้นใจลองกินผักดู “เอาวะ” เผื่อว่าคราวนี้จะกินได้ แต่ก็ไม่สำเร็จครับ ขมเหลือเกิน คิดไปคิดมา “น้ำปลานี่แหละที่จะช่วยเราได้” ผมพยายามเขี่ยผักไปไว้ริมบาตรด้านซ้ายเพื่อเปิดทางให้สามารถเหยาะน้ำปลาใส่ลงไปในข้าวได้ง่ายขึ้น จากนั้นก็คลุกเคล้าน้ำปลาให้เข้ากับข้าว…ถึงจะเค็ม ๆ แต่ก็เป็นอันว่า ผมรอดแล้วมื้อนั้น
ปัญหาต่อมาคือ วันพรุ่งนี้ผมจะทำอย่างไร สมองแล่นขึ้นมาทันทีว่า หน้าวัดมีรถขายหมูปิ้งอยู่ นี่แหละทางรอดของผมในวันพรุ่งนี้
เช้าวันที่สามของการบวช ผมรีบกวาดโบสถ์ให้เสร็จไว ๆ เพื่อจะได้ (แอบ) เดินไปซื้อหมูปิ้งมาเตรียมไว้ฉันหลังจากรับบาตรเสร็จ คราวนี้ผมอุ่นใจแล้วว่าไม่ต้องฉันข้าวเปล่ากับน้ำปลาอีก เพราะมีหมูปิ้งรออยู่ที่วัดแล้ว พอวันที่สี่ผมก็คิดจะทำแบบเดิมอีก แต่วันนี้รถหมูปิ้งไม่มา เอาละสิ บิณฑบาตมาได้แต่ข้าวกับผักอีกแล้ว จะทำยังไงดี
ผมตัดสินใจแบกหน้าไปถามแม่ชี (เสียงเบา ๆ) “แม่ชีครับ มีไข่เจียวไหมครับ พระฉันผักไม่เป็น” วันนั้นเลยโชคดีได้ฉันข้าวกับไข่เจียวครับ พอวันรุ่งขึ้นก็โชคดีอีก เพราะมีโยมนำหมูปิ้งมาใส่บาตร (ผมว่าเขาคงเห็นตอนผมไปซื้อแน่ ๆ) แถมแม่ชีก็ยังเอาไข่เจียวมาถวายด้วย และวันต่อมาก็มีญาติโยมกับแม่ชีนำสองเมนูเด็ดนี้มาถวายอีก
ตั้งแต่นั้นมาผมจึงมีฉายาที่ญาติโยมและแม่ชีตั้งให้ว่า “พระหมูปิ้ง – พระไข่เจียว” ฟังดูน่ารักน่าเอ็นดูไหมล่ะครับ
ตอนหลังพอโยมแม่รู้เรื่องเข้า ด้วยความรักความสงสารพระลูกชายกลัวจะฉันไม่อร่อย หรือถ้าไม่ได้ฉันเดี๋ยวจะป่วย คุณแม่ก็เลยทำกับข้าวมาใส่บาตรผมทุกวันจนครบกำหนดสึก 26 วัน
ถ้าคุณแม่ไม่ช่วย กว่าจะสึกตัวคงผอมเหมือนไม้เสียบหมูปิ้ง และหน้าผมคงกลมเหมือนไข่เจียวแน่ ๆ เลย!
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ท็อป – จรณ โสรัตน์
ภาพ ฝ่ายภาพ อมรินทร์พริ้นติ้งฯ
บทความน่าสนใจ
