ความสุข ที่พอเพียง แอ๊นท์ – พีรพงศ์ เฉลิมโยธิน ศิลปินวง Emotion Town
0
ในช่วงชีวิตหนึ่ง คําว่า ความสุข สําหรับผมคือการที่เพลงของผมโด่งดังมาก ใครๆ ก็รู้จัก มีงานเข้ามาให้เลือกไม่ขาดสาย แต่แล้วก็มีเหตุการณ์บางอย่าง ที่มาเปลี่ยนความหมายของคําว่า ความสุข ของผมไปตลอดกาล
0
ผมมีพี่น้อง 6 คน ผมเป็นคนเล็กสุด คุณพ่อคุณแม่เลี้ยงดูพวกเราอย่างใกล้ชิด คุณพ่อเป็นนักร้องเดินสายประกวดตามเวทีต่าง ๆ ผมไม่รู้ว่าเพราะการเป็นนักร้องของคุณพ่อหรือเปล่าที่ทําให้ผมชอบเสียงดนตรีมาตั้งแต่เด็ก ๆ และสิ่งที่ผมชอบก็ชัดเจนขึ้น เมื่อเรียนชั้นมัธยมปลาย ตอนนั้นเพื่อน ๆ ไปเตะบอลกัน ผมลองไปเล่นด้วย แต่ผมเหนื่อย ร้อน เหงื่อไหลเต็มไปหมด ผมไม่ชอบ ก็เลยไปเล่นดนตรี
ซึ่งรู้สึกทันที เลยว่ามันเป็นตัวผมอย่างแท้จริง
0
จะชอบเล่นดนตรี แต่ตอนนั้นผมไม่ได้อยู่ในชมรมดนตรี ผมอยู่ชมรมนาฏศิลป์ เพราะกําลังจีบนางรําอยู่
พอดีอาจารย์ประจําชมรมท่านสนิทกับอาจารย์ชมรมดุริยางค์ ท่านมาบอกว่าจะมีการประกวดโฟล์คซอง ผมเริ่มฝึกซ้อมและลงประกวดได้รางวัลชนะเลิศของเขต จากนั้นก็เริ่มประกวดเวทีนอกโรงเรียน แล้วก็ลองประกวดแต่งเพลงดูบ้าง ซึ่งก็ได้รางวัลเรื่อย ๆ จนผมรู้สึกว่า ยิ่งทํายิ่งมีความสุข
0
หลังจบชั้นมัธยมปลาย ผมเลือกเอนทรานซ์เข้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ปีแรกผมสอบไม่ติด แต่ผมไม่ย่อท้อ ตั้งใจอ่านหนังสือเต็มที่ ทําให้สอบเข้าได้ในปีต่อมา เมื่อสอบติดแล้ว ผมตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ และเรียนจบเกียรตินิยมอันดับ 2 ในที่สุด
0
พอเรียนจบปริญญาตรี ผมได้ข่าวการสอบชิงทุนไปเรียนทางด้านดนตรีที่ต่างประเทศ ถ้าจะไปต้องรีบทําเรื่องหลาย ๆ อย่าง แต่ผมก็ลังเล ถ้าไปก็จะได้เห็นโลกกว้าง เติบโตขึ้น แต่ผมก็จะไม่เจอคุณพ่อคุณแม่ เวลานั้นคุณแม่ผมป่วยค่อนข้างบ่อยในที่สุดผมตัดสินใจไม่สอบชิงทุน เพราะคิดว่าถ้าวันหนึ่งที่ผมประสบความสําเร็จกลับมา แต่ไม่มีใครอยู่ชื่นชมความสําเร็จ มันจะมีประโยชน์อะไร
0
หลังจากนั้นผมเริ่มคุยกับตัวเองอย่างจริงจัง ถามตัวเองว่าอยากเป็นอะไร คําตอบที่ได้คืออยากเป็นนักร้อง จึงเริ่มเดินตามความฝันทันที
0
เริ่มงานเส้นทางสายดนตรีโดยการเป็นอาจารย์พิเศษสอนศิลปินในแกรมมี่ สอนกีตาร์ สอนร้องเพลง ผ่านไป 10 ปี ถึงได้ทําอัลบั้ม ซึ่งผลตอบรับดีเกินคาด อย่างเพลง “เหตุเกิดจากความเหงา” ก็เป็นที่
รู้จักในวงกว้าง แม้ทุกคนไม่รู้จักนักร้อง แต่หลายคนร้องเพลงนี้ได้ ช่วงเวลานั้นผมมีความสุขมาก จะทําอะไรก็ง่ายไปหมด มีแต่คนต้องการจ้างงานให้เราไปโชว์ ผมรู้สึกว่าตัวเองดูมีคุณค่า ดูแพง ผมหลงใหลในความสุขที่หวือหวาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
0
เวลาผ่านไปเพลงของผมที่เคยดังก็แผ่วลง พอเพลงไม่อยู่ในความสนใจของคนฟัง งานที่เคยมีเข้ามามากมายก็เริ่มหาย ผมลองทําเพลงใหม่ออกมา ปรากฏว่าก็ไม่ดังเท่าเดิม และช่วงที่เพลงใหม่ออกมาก็ติดปัญหาน้ําท่วมใหญ่ปี พ.ศ. 2554 ต่อมาลองทําเพลงออกมาใหม่อีกก็ติดปัญหาการเมือง คนไม่สนใจฟังเพลงในช่วงเวลาที่สถานการณ์ทางการเมืองตึงเครียด ผมเครียดมาก สุดท้ายหนทางระบายความเครียดของผม คือการดื่มสุรา ผมดื่มหนักทุกวัน จนวันหนึ่งคุณแม่พูดกับผม
0
“ดื่มหนักแบบนี้ ถ้าแกเป็นอะไรขึ้นมา แล้วแม่จะอยู่ยัง”
0
คําพูดของคุณแม่เริ่มเตือนสติผม ซึ่งเป็นเวลาใกล้เคียงกับรุ่นน้อง ผมคนหนึ่งป่วยเป็นไข้เลือดออกเข้าโรงพยาบาล วันที่น้องเขาป่วยผมไม่ทราบเรื่อง ผมไลน์ไปจะถามเรื่องงาน เขาก็ไลน์ตอบกลับมาว่า
ไม่สบายอยู่โรงพยาบาล ผมก็คิดว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก ไม่กี่วันหลังจากนั้นผมทราบข่าวว่ารุ่นน้องคนนั้นเสียชีวิต ผมช็อกมากกับ ความไม่แน่นอน พอสติกลับมา ผมบอกตัวเองเลยว่า ความไม่แน่นอนสามารถเกิดได้ทุกเวลา คนเราควรหาความสุขจากสิ่ง
0
จากชีวิตที่เคยจมอยู่แต่กับสุรา ผมตั้งต้นชีวิตใหม่ โทร.ไปคุยกับพี่ป๋วย (คงยศ วงษ์วิกย์กรณ์ สมาชิกวง P 2 WARSHIP) พี่เขาช่วยให้ผมได้ทําเพลงอีกครั้ง ผมเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นไม่นานพี่ ๆ ช่อง 3 ค่ายแชนเดอเลียร์ให้โอกาสผมร้องเพลงประกอบละคร ทุกอย่างเป็นไปในทิศทางที่ดีมากขึ้น ได้เล่นละครบ้างนิดหน่อย ได้ทําเพลงขายต่อไปเรื่อย ๆ
0
ทุกวันนี้ผมได้ทําในสิ่งที่รัก มีครอบครัวที่อบอุ่น ได้อยู่กับกับบุคคลอันเป็นที่รัก แค่นี้ชีวิตผมก็มีความสุขแล้ว
0
ที่มา : นิตยสาร Secret ปี 2559 ฉบับที่ 186 (26 มี.ค. 59) หน้า 60-61
คอลัมน์ : turning point
เรื่อง : พีรพงศ์ เฉลิมโยธิน
ผู้เขียน/แต่ง : อุรัชษฎา ขุนขำ
ภาพ : สรยุทธ พุ่มภักดี
0
บทความน่าสนใจ
