True Story : เห็นสัจธรรมชีวิต เมื่อวิกฤตมาเยือน
คนเรามัก เห็นสัจธรรมชีวิต ต่อเมื่อมีปัญหาชีวิตเข้ามาเยือน True Story เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ทำให้คำพูดประโยคนี้สมจริงมากขึ้น เป็นเรื่องจริงของชายคนหนึ่งที่เขารู้ซึ้งถึงสัจธรรมชีวิตเมื่อวิกฤตเข้ามาเยือนเขา
ผมเคยเป็นคนมั่งมีมาก่อน แต่เมื่อชีวิตเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นหลาย ๆ เรื่อง ผมก็รู้ซึ้งถึงสัจธรรมชีวิตที่ว่า ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนนั่นเป็นเรื่องจริง
ผมเป็นเด็กที่คุณพ่อคุณแม่แยกทางกัน ช่วงมัธยมศึกษาปีที่ 1 ผมเรียนที่แม่ฮ่องสอน ซ้ำชั้นอยู่ 2 ปี เพราะสอบตกแล้วโรงเรียนไม่ให้เรียนต่อ คุณแม่จึงหาโรงเรียนใหม่อยู่ในจังหวัดเชียงใหม่ ผมกลับเป็นเด็กเรียนดีได้ที่หนึ่งที่สองของห้อง อาจเพราะว่าอยู่หอพักประจํา ไม่ได้ไปเกเรที่ไหน โรงเรียนบังคับให้อ่านหนังสือเป็นเวลา ทําให้ผมต้องทําตามและผลการเรียนดีขึ้น
พอเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ผมศึกษาต่อสายอาชีพ สาขาช่างสํารวจ หลังจากเรียนจบผมไปเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย ทําได้ 15 วันก็มีโอกาสเจอผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง ท่านทํางานการเมืองในจังหวัดเชียงใหม่ ท่านถูกชะตากับผม พาไปเป็นลูกจ้างอยู่ที่เทศบาลประมาณหนึ่งปี จากนั้นผมก็ได้รู้จักกับเศรษฐีท่านหนึ่ง เขาถูกจริตกับผมเพราะผมคุยเก่ง ชวนให้ผมออกจากงานที่ทําอยู่ ตอนผมทํางานเทศบาลเงินเดือน 1,500 บาท ถ้าไปทํางานกับเขาจะได้ 2,500 บาท ผมตกลงไปทํางานด้วยทันที เวลานั้นผมไม่รู้เลยว่างานที่ต้องทําเป็นงานผิดกฎหมาย ต่อมานายจ้างเกรงจะถูกจับจึงเลิกทํา และให้เงินผม 300,000 บาทเพื่อมาตั้งต้นชีวิตใหม่
ผมเริ่มต้นชีวิตใหม่ หันมาทําอาชีพสุจริต ปลูกพืชเมืองหนาว แต่ก็ไปไม่รอดเพราะไม่มีความรู้ เงินของผมร่อยหรอลงไปทุกที ๆ จนเหลือเงินแค่ 7 บาท ผมอยากดื่มนมมากแต่ก็ซื้อไม่ได้ เพราะเวลานั้นนมกล่องละ 8 บาท กระนั้นในความโชคร้ายยังมีโชคดีอยู่บ้าง เพื่อนผมติดต่อมาถามว่ารู้จักคนที่ทํางานตกแต่งภายในบ้างไหม ผมนึกถึงคนคนหนึ่งที่เคยรู้จัก เขามีบริษัทตกแต่งภายใน ผมจึงติดต่อบริษัทนี้ให้เพื่อนคนนั้น ซึ่งพอบริษัทนี้ได้งาน เจ้าของบริษัทก็ให้ผมไปทํางานด้วย เขาบอกว่ามีที่อยู่ให้พร้อมผมก็ไปช่วยงานเขาเต็มที่ เขาชอบผมมาก และพร้อมจะสนับสนุนความสามารถของผม
วันหนึ่งผมอยากมีกิจการเป็นของตัวเอง จึงปรึกษาเขาว่าอยากทําธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องประดับ เพราะพอมีพื้นฐานด้านการออกแบบอยู่บ้าง เขาใจดีมากลงทุนให้ผม 60,000 บาท เริ่มแรกผมก็ทํากิจการเล็ก ๆ แล้วก็เริ่มมีลูกค้าต่างประเทศสั่งเข้ามา ได้กําไรเยอะมาก เรียกว่าเป็นช่วงขาขึ้นสุด ๆ ของชีวิตก็ว่าได้
เวลานั้นผมมีภรรยา มีลูก มีบ้าน มีรถ เพื่อนฝูงต่างห้อมล้อมมากมาย ธุรกิจของผมขยายใหญ่ขึ้น มีโรงงานมีลูกน้อง แต่ชีวิตมีขึ้นก็ต้องมีลง เมื่อเศรษฐกิจซบเซาลูกค้าน้อยลงเรื่อย ๆ รายจ่ายมากกว่ารายรับ จนในที่สุดผมล้มละลาย โรงงาน บ้าน รถโดนยึดหมด เพื่อนฝูงที่เคยห้อมล้อมหายเกือบหมด เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังไม่ทิ้งไปไหน แค่นั้นยังไม่พอ ผมกับภรรยาทะเลาะกันบ่อย ๆ สุดท้ายเราแยกทางกัน เขาพาลูกไปอยู่กับเขา ส่วนผมอยู่ตัวคนเดียว เช่าแท็กซี่ขับ เวลาขับรถผ่านบ้านที่โดนยึด ผมมักถามตัวเองบ่อย ๆ ว่า “ ทําไมชีวิตที่เคยสุขสบายกลับกลายเป็นลําบากมากขนาดนี้ ”
กว่าผมจะทําใจได้ก็ใช้เวลาเป็นปี เมื่อญาติของผมรู้ว่าผมเช่าแท็กซี่มาขับ เขาไม่อยากให้ผมเช่ารถ อยากให้มีรถส่วนตัว จึงให้เงินไปดาวน์รถแท็กซี่เป็นของตัวเอง 200,000 บาท ผมมีรายได้มาใช้หนี้เก่า ๆ แต่ไม่มีเงินพอที่จะผ่อนรถ สุดท้ายรถโดนยึด ผมจึงต้องไปเช่าแท็กซี่มาขับอีกครั้ง แล้ววันที่ฝันร้ายที่สุดในชีวิตของผมก็มาเยือน เมื่อลูกสาววัย 19 ปีของผมไปตรวจร่างกาย คุณหมอบอกผมว่า “ลูกสาวของคุณเป็นมะเร็งที่ปีกมดลูก มีก้อนเนื้อขนาด22เซนติเมตร ต้องเข้ารับการรักษาอย่างเร่งด่วน”
ผมกลัวว่าลูกสาวจะไม่หายจึงพยายามหาเงินมารักษาลูก ผมโทร.ขอความช่วยเหลือจากอดีตเจ้านาย เขาโอนเงินค่ารักษาพยาบาลครึ่งหนึ่งให้ผม ส่วนแม่ของลูกก็หาเงินมาจากญาติอีกครึ่งหนึ่ง โชคดีที่เจอกับนายแพทย์ชัยยศ ธีรผกาวงศ์ นายกสมาคมมะเร็งนรีเวชไทย
พอเจอกันเราคุยกันถูกคอ ท่านช่วยจัดการส่งต่อให้ไปรักษาที่โรงพยาบาลศิริราช ในที่สุดลูกผมก็หายเป็นปกติ ผมตั้งใจว่าถ้ามีโอกาสมีเงินทองเหลือใช้ ผมจะไปตอบแทนท่าน พอลูกสาวผมหายป่วย เธอเดินตามความฝันคืออยากเรียนจบปริญญาตรี แต่ผมไม่มีเงินส่งเสีย เธอพยายามดิ้นรนหางานทํา โชคดีที่ลูกสาวผมเป็นเด็กดีและมีความพยายาม เธอตระเวนหางานทําจนได้งานเป็นพนักงานต้อนรับที่โรงแรมแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท เธอทํางานจันทร์ถึงศุกร์ ส่วนเสาร์อาทิตย์ก็ตั้งใจเรียน จนสุดท้ายเธอเรียนจบปริญญาตรีได้ตามความฝัน ลูกมารับผมพาไปกินข้าวอย่างสม่ำเสมอ ดูแลผมเท่าที่จะทําได้ ผมภูมิใจมาก แม้ชีวิตผมจะเจอวิกฤตสักแค่ไหน แต่อย่างน้อยลูกของผมก็คือเรื่องดี ๆ ในชีวิตของผมเสมอ
ชีวิตของผมอยู่แต่กับแท็กซี่ ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งอาบน้ำตามปั๊ม นอนตามปั๊ม ช่วงแรก ๆ ที่ต้องกินนอน ในรถแท็กซี่ ผมคิดถึงชีวิตในอดีตที่ยังมั่งมี ก่อนนอนเปิดเพลงฟังแล้วหลับไปอย่างมีความสุขในห้องนอนที่อบอุ่นตอนนี้ไม่ใช่แล้ว แต่ก็พยายามเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เป็นพอทําใจยอมรับได้ ผมก็มีความสุขขึ้น ยิ่งพอใช้ชีวิตเป็นคนขับแท็กซี่ไปเรื่อย ๆ ผมกลับรักอาชีพนี้มาก เพราะอาชีพนี้ทําให้ผมเรียนรู้เรื่องราวของผู้คนมากมาย มีทั้งคนที่ทุกข์กว่าเรา สุขกว่าเรา ผมรับผู้โดยสารวันหนึ่งประมาณ 10-20 คน แต่ละชีวิตก็มีเรื่องราวที่แตกต่างกันไป เท่ากับผมได้เรียนรู้เรื่องราวใหม่ ๆ ทุกวัน เช่น ผู้หญิงคนหนึ่งทํางานกลางคืน ขึ้นรถมาเธอร้องไห้ไม่หยุด แล้วก็เล่าให้ผมฟังว่าแฟนเธอเป็นทอม แต่ตอนนี้ทิ้งเธอไปมีแฟนใหม่เป็นผู้ชาย ผมทําได้แค่รับฟังและให้กําลังใจเท่าที่จะทําได้ สามีภรรยาบางคู่ขึ้นรถมาตอนแรกก็คุยกันดี ๆ สักพักก็ทะเลาะกันบางคนขึ้นมานั่งหัวเราะอยู่คนเดียว แต่เขาไม่ได้บ้านะ
เพื่อนผมเคยถามว่า ทําไมไม่เช่าอพาร์ตเมนต์นอนให้สบายกว่านี้ ผมบอกเขาว่า ผมต้องประหยัด ถ้าผม เช่าอพาร์ตเมนต์ต้องจ่ายเดือนละ 5,000-6,000 บาท เงิน จํานวนนี้ไม่น้อยเลย ทุกวันนี้ผมใช้เงิน 100 บาท ยังต้องคิดเลยว่าต้องขับรถระยะทางเท่าไรจึงจะได้เงิน 100 บาท ผมพยายามมีรายจ่ายให้น้อยที่สุด ตอนนี้ผมไม่มีค่าเช่าบ้าน ไม่ต้องเสียค่าน้ำค่าไฟ ผมหาเงินจ่ายแค่ค่าเช่ารถที่เหลือก็เก็บสะสมไว้ให้ลูกเดือนละ 5,000 บาท
แม้ลูกสาวผมจะทํางานหาเงินได้แล้ว ผมก็ยังอยากทําหน้าที่พ่อที่ได้มีโอกาสทําอะไรให้ลูกบ้าง ผมอยากเก็บเงินไว้ให้เขา การที่เราได้ทําอะไรให้คนที่เรารัก ทําให้รู้สึกว่าเรายังมีประโยชน์ มีคุณค่า ชีวิตมีความหมายขึ้น
แม้วันนี้ผมจะไม่มั่งมีเหมือนก่อน แต่ก็ทําให้ผมเข้าใจสัจธรรมชีวิตมากขึ้น และเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้เรื่องสําคัญที่สุดในเวลานี้ ผมจะทําทุกอย่างเพื่อลูกของผมอย่างดีที่สุดเท่าที่ผมจะทําได้
ที่มา : นิตยสาร Secret ฉบับที่ 219
เรื่อง : สมภพ
เรียบเรียง : อุรัชษฎา ขุนขําภาพ, พีรพันธุ์ วิจิตรไกรวิน
ผู้ช่วยช่างภาพ : วิศรุตา จือประสิทธิ์, อัครวีร์ มีชัย
สไตลิสต์ : ณัฏฐิตา เกษตระชนม์
แบบ : อาร์ม
บทความน่าสนใจ
ในทุกข์…มีสุขเสมอ… ประสบการณ์สูญเสียที่ทำให้เห็นสัจธรรมชีวิต
ก่อนมรณาจะมาถึง หนังสือแห่งสัจธรรมสุดท้ายของชีวิต
ช่อผกา วิริยานนท์ ในวันที่ค้นพบสัจธรรมจากความตาย
สองหน้าของ สัจธรรม ข้อคิดที่ได้จากอ่างขาง
ลูกที่มีอายุมากกว่าพ่อ นิทานธรรมะสอนสัจธรรมของ การบรรลุธรรม ไม่เลือกวัย
