บ่ายแก่วันนั้น ฉันและสามีแวะไปเปิดบัญชีที่ธนาคารแห่งหนึ่ง คงเพราะเป็นกลางเดือนจึงมีลูกค้าน้อยมาก ทำให้บรรยากาศภายในห้องโถงใหญ่ดูเงียบเหงา
พนักงานต้อนรับพาเราไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับบอกว่า “ต่อจากคิวนี้เลยนะคะ” เมื่อมองไปข้างหน้า ฉันเห็นหญิงสาวรูปร่างบอบบางในชุดกระโปรงติดกันเข้ารูปลายดอกไม้เล็ก ๆ…แม้จะเป็นจากด้านข้าง แต่ก็พอดูออกว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่ที่ดึงดูดความสนใจของลูกค้าและเจ้าหน้าที่ทุกคนบริเวณนั้นคือ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุไม่เกิน 3 ขวบ ซึ่งนั่งคลอเคลียส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ข้าง ๆ เธอ
หนูน้อยหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาใส่เสื้อเอี๊ยมแขนพองลายสกอตกับกระโปรงบานเข้าชุดกัน ผมเปียเส้นเล็กสีน้ำตาลอ่อนขมวดเป็นมวยทั้งสองข้างดูเรียบร้อยสวยงาม แสดงถึงการดูแลเอาใจใส่อย่างดีของผู้เป็นแม่…บนหลังมีเป้เล็กจิ๋วสีชมพูสดลายคิตตี้สะพายอยู่ ที่สะดุดตาคือรอยยิ้มสดใสกับดวงตากลมโตเป็นประกายขณะที่ซักไซ้และตอบคำถามพนักงานสาว 2 คน ซึ่งมายืนพูดคุยด้วย…
“ใช่ค่ะ”…“นี่อะไรคะ”…“ไม่เอาค่ะ” พูดพลางมือป้อม ๆ เล็ก ๆ ของเด็กน้อยก็หยิบจับสิ่งของที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยความซุกซนประสาเด็ก…แม้เสียงแกจะดังไม่มากแต่ในความเงียบขณะนั้นเราก็ได้ยินทุกอย่างชัดเจน ฉันแอบนึกชื่นชมแม่ของแกที่อบรมลูกให้พูดจาได้ไพเราะ ผิดกับเด็กส่วนใหญ่ในปัจจุบันซึ่งพ่อแม่มักไม่สนใจเรื่องนี้จนทำให้เด็กขาดความน่ารักไปอย่างน่าเสียดาย
สามีฉันนั่งมองตลอดเวลาและอดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้ จนในที่สุดหนูน้อยก็หันมาทางเรา…ด้วยอุปนิสัยที่เป็นคนรักและชอบเล่นกับเด็ก สามีฉันจึงเริ่มทำหน้าตลกใส่ทันที ปรากฏว่าหนูน้อยหัวเราะคิกคักชอบใจเสียงดังจนแม่แกหันมามองและบอกให้สวัสดีพวกเรา แกจึงยกมือป้อม ๆ ทั้งสองขึ้นไหว้พร้อมกับพูดว่า “สวัสดีค่ะ”
หลังจากสามีฉันทำหน้าล้อเล่นด้วยอีกไม่นาน เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อแกเอื้อมมือไปกระตุกแขนแม่ ก่อนจะเอียงหน้าเข้าไปซบ แล้วถามเบา ๆ โดยไม่ละสายตาจากใบหน้าของสามีฉันว่า “คนนี้ใช่พ่อหรือเปล่า”
ตอนแรกหลายคนหัวเราะด้วยความขบขันในความไร้เดียงสาของเด็กน้อย แต่เมื่อแม่ของแกหันมาขอโทษสามีฉันด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ ก่อนจะบอกลูกสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ไม่ใช่…ลูก” และเมื่อเด็กน้อยมีสีหน้าสลดลง แม้เพียงชั่วอึดใจก็ดูเหมือนเสียงอื่น ๆ ภายในห้องโถงจะเงียบงันไปในทันที!…สามีฉันนิ่งอึ้งในขณะที่ฉันเองรู้สึกขอบตาร้อนผ่าว…
คำถามเพียงประโยคเดียวจากเด็กน้อยได้ก่อให้เกิดคำถามอีกมากมายในความคิดของพวกเรา
บางทีพ่อของแกอาจเสียชีวิตไปแล้ว…หรือพ่อแม่หนูน้อยอาจแยกทางกันตั้งแต่แรกเกิด แกจึงไม่ทันได้เห็นหน้าพ่อ…หรือพ่อของหนูน้อยอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีแกอยู่ในโลกนี้…ถ้าเป็นเหตุผลแรก ถึงจะสะเทือนใจแต่ก็ไม่น่าเศร้าเท่าเหตุผลอื่น ๆ เพราะแม้ฉันจะได้สัมผัสหญิงสาวผู้เป็นแม่เพียงผิวเผิน ก็พอจะสรุปได้ว่าเธอเป็นแม่ที่ดีคนหนึ่ง ลูกสาวเธอจึงเป็นเด็กที่มีสุขภาพสมบูรณ์ อารมณ์ดี กิริยามารยาทน่ารัก นอกจากนั้นเธอยังได้สอนให้ลูกรู้จักการเก็บออมด้วยการเปิดบัญชีให้แกอีกด้วย…ที่สำคัญ ไม่ว่าสามีจะจากเธอไปด้วยสาเหตุใดแต่เธอก็ได้สร้างภาพพจน์ที่ดีของพ่อในใจลูกตลอดมา เด็กน้อยจึงมีความคิดว่าพ่อของแกเป็นคนใจดีและขี้เล่น
จริงอยู่ที่ว่าปัญหาของชีวิตคู่ซับซ้อนเกินกว่าคนนอกจะตัดสินว่าใครถูกผิดได้ แต่ฉันก็อดคิดเข้าข้างเพศเดียวกันไม่ได้ว่า ผู้หญิงซึ่งมีคุณสมบัติของการเป็นแม่ที่ดีก็น่าจะเพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้ชายรักได้ หรืออย่างน้อย…ก็ไม่น่าทอดทิ้งกัน…และไม่ยุติธรรมเลยที่จะให้เด็กไร้เดียงสาต้องมารับผลพวงของปัญหาเหล่านั้นและอยู่กับมันไปตลอดชีวิต ฉันอยากให้หนุ่มสาวทุกคนที่ตกอยู่ในอารมณ์ปรารถนาระลึกถึงเรื่องนี้ให้มาก และพยายามป้องกันไม่ให้ใครต้องเกิดมารับกรรมจากการกระทำเพียงชั่ววูบของตัวเอง!
เมื่อถึงคิวของเรา เด็กน้อยคนนั้นลุกขึ้นยืนแล้วโบกมือ “บ๊าย บาย” ให้ฉันและสามี พลางยิ้มโชว์ฟันน้ำนมซี่เล็กสวยด้วยใบหน้าสดใส…แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ…พวกเราโบกมือตอบแกด้วยรอยยิ้ม แต่ฉันรู้สึกว่าน้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมาขณะที่มองดูหญิงสาวคนนั้นก้มหน้าเดินผ่านเราไป…เธอกำมือลูกไว้แน่น…เจ้าตัวเล็กก้าวกระโดดตามแม่ของแกไปอย่างร่าเริง…ฉันอยากให้พ่อของเด็กน้อยได้รับรู้เหลือเกินว่าเขามีลูกที่น่ารักที่สุด และฉันเชื่อว่าแกจะเติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณค่าคนหนึ่งในอนาคต
หากพ่อของหนูน้อยอยู่บนสวรรค์ ป่านนี้เขาคงมองดูแกด้วยความภาคภูมิใจ และวันหนึ่งเมื่อถึงเวลาอันสมควร เด็กน้อยคงได้รับคำตอบจากแม่ ซึ่งอาจทำให้แกเศร้าหมอง แต่คงไม่ก่อให้เกิดความทุกข์แก่หัวใจที่ได้รับความรักและความอบอุ่นจากแม่มาโดยตลอด…ทว่า…หากเขายังอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งในโลกนี้ แกอาจต้องถามคำถามนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าและเฝ้ารอฟังคำตอบรับจากปากแม่ด้วยความโหยหา…
ฉันไม่อยากคิดว่า กี่ครั้งแล้วที่เด็กน้อยต้องฟังคำปฏิเสธแบบนั้น ฉันจึงได้แต่ภาวนาและอวยพรขอให้แกได้รับคำตอบที่รอคอยโดยเร็วที่สุด ก่อนที่หัวใจดวงน้อยจะต้องบอบช้ำมากไปกว่านี้…
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ทิพถวิล
บทความน่าสนใจ
วิธีตอบแทนพ่อแม่ ระดับสูง…หนทางสู่การเป็น “ที่สุด” แห่งความกตัญญู
