ความสุขของฉันทุกวันนี้ นอกจากการดูแล ”สตีฟ” ลูกชายวัย 14 ปีให้ดีที่สุดแล้ว ยังรวมไปถึงการทำหน้าที่เป็น ”พยาบาล”…นางฟ้า ใจดีของเหล่าคนไข้ ซึ่งเป็นอาชีพที่ฉันรักและใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก
ในปี 1996 ฉันได้ย้ายมาประจำการในโรงพยาบาลเล็ก ๆ แถบชานเมืองนิวยอร์ก โรงพยาบาลแห่งนี้ตั้งอยู่ไม่ห่างจากแม่น้ำฮัดสัน (Hudson) มากนัก ฉันตัดสินใจซื้อบ้านหลังใหม่ในละแวกนั้น เพื่อความสะดวกในการเดินทาง
แม่น้ำฮัดสันไหลผ่านชุมชนนี้เป็นช่วงสั้น ๆ แต่ด้วยสภาพภูมิประเทศที่สูงต่ำสลับกันเป็นระยะ จึงทำให้เกิดเกาะแก่งน้อย ๆ ขึ้น ส่งผลให้กระแสน้ำมีความเชี่ยวกรากมากกว่าบริเวณอื่น ๆ ลักษณะดังกล่าวเป็นอันตรายต่อชีวิตก็จริง แต่สำหรับกลุ่มวัยรุ่นแล้ว แม่น้ำสายนี้กลับเป็นสนามประลองความกล้าชั้นยอด สร้างความสนุกสนานให้พวกเขาทั้งจากการว่ายน้ำและการกระโดดจากสะพานที่มีความสูงถึง 60 ฟุต เพื่อดำดิ่งลงสู่ผิวน้ำเบื้องล่าง
ทว่าในความสนุกสนาน ทุก ๆ ปีก็มักมีเรื่องเศร้าเกิดขึ้นอยู่เสมอ ประมาณกันคร่าว ๆ ว่า ชีวิตนับร้อยต้องสังเวยความเกรี้ยวกราดของสายน้ำนี้ แม้ว่าจะมีการป้องกันและมีการประกาศเตือนอยู่บ่อย ๆ ก็ตามที
สำหรับตัวฉันเองก็กังวลในเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย และได้แต่ภาวนาขออย่าให้สตีฟเกิดความคึกคะนองแบบวัยรุ่นทั่วไปเลย แต่ฉันก็ไม่ได้ห้ามปรามลูกอย่างเด็ดขาดเสียทีเดียว เพราะกลัวว่ายิ่งห้ามจะเหมือนยิ่งยุ
ไม่นาน…สิ่งที่ฉันกังวลมาตลอดก็เกิดขึ้น และเป็นสิ่งที่พวกเราไม่อาจอธิบายได้แน่ชัดจนทุกวันนี้
เย็นวันนั้นฉันออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้านตามปกติ และด้วยความเหน็ดเหนื่อย เมื่อถึงบ้านฉันจึงเผลอหลับไปบนโซฟาใหญ่…ไม่นานนักฉันก็ถูกปลุกด้วยเสียงร้อนรนของสตีฟพร้อม ๆ กับถูกเขย่าตัวแรง ๆ หลายครั้ง
เมื่อลืมตาขึ้น ภาพแรกที่ฉันเห็นคือ สตีฟกับโจเพื่อนซี้อยู่ในสภาพเนื้อตัวเปียกปอน ทั้งสองคนละล่ำละลักถามขึ้นพร้อม ๆ กันว่าฉันกลับมาได้อย่างไร และรู้ได้อย่างไรว่า พวกเขาไปเล่นน้ำที่แม่น้ำนั่น
ความเหน็ดเหนื่อยของฉันหายเป็นปลิดทิ้ง มีแต่ความมึนงงเข้ามาแทนที่…เด็ก ๆ กำลังพูดถึงอะไร ฉันขอให้สตีฟตั้งสติใหม่พร้อมกับเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดให้ฉันฟังช้า ๆ ชัด ๆ
“เราสองคนว่ายน้ำเล่นอยู่สักพักก็เริ่มเบื่อ เลยชวนกันไต่โขดหินขึ้นไปยังสะพานสูงเพื่อกระโดดลงมา ความลื่นของหินทำให้ผมเกือบจะก้าวพลาด โชคดีที่ผมเงยหน้าขึ้นไปเห็นแม่…แม่มายืนเรียกผมอยู่บนสะพาน แถมยังตะโกนบอกผมว่า สตีฟ ลูกไม่ควรมาว่ายน้ำตรงนี้นะ เพราะน้ำเชี่ยว…อันตรายมาก ตามแม่กลับบ้านเดี๋ยวนี้”
ฉันเริ่มสับสนว่าเด็ก ๆ พูดอะไร เพราะตลอดช่วงเย็นมานี้ สาบานได้ว่าฉันนอนหลับอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหนเลย จะมีก็แต่นึกห่วงลูกชายตัวดีที่กลับบ้านช้ากว่าปกติ และไม่ทิ้งข้อความอะไรบอกไว้เลย
สตีฟย้ำอีกว่า ฉันเตือนเขาถึงอันตรายของสายน้ำที่เชี่ยวกราก พร้อมทั้งสั่งให้กลับบ้านด้วยกัน โดยที่ฉันรีบเดินนำไปก่อน พอเขาเห็นท่าทีขึงขังเอาจริงของฉัน เขากับโจก็เลยรีบเดินตามกลับโดยดี น่าแปลกที่ว่า ชั่วเวลาเพียงไม่กี่นาที เขาสองคนซึ่งเป็นเด็กที่วิ่งเร็วทั้งคู่กลับตามฉันไม่ทัน
“เราไม่เห็นแม้แต่แผ่นหลังของแม่ด้วยซ้ำไป” สตีฟย้ำ
ฉันยืนยันกับลูกว่า ฉันนอนอยู่ตรงนี้จริง ๆ ไม่ได้ลุกไปไหนเลย เพื่อนบ้านเป็นพยานได้ และรองเท้าของฉันก็ไม่มีเศษหินหรือกรวดเล็ก ๆ จากบริเวณแม่น้ำติดกลับมาเลย
แม้จนทุกวันนี้ก็ยังไม่มีใครอธิบายได้ว่า ภาพที่สตีฟเห็นเกิดจากอะไร แต่ที่แน่ ๆ คือ ภาพนั้นทำให้สตีฟและเพื่อนของเขารอดตายอย่างน่าอัศจรรย์!
(นางฟ้า)
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง วรลักษณ์ ผ่องสุขสวัสดิ์
เรียบเรียงจาก “Angel at Work” ของ Deborah Kirkpatrick
บทความน่าสนใจ
