วันนี้จะขอพาพี่ ๆ เพื่อน ๆ มาวัดที่จังหวัดบ้านเกิดผม ที่จังหวัดฉะเชิงเทรา หลาย ๆ คนอาจจะนึกว่าวัดหลวงพ่อโสธร แต่ไม่ใช่ครับ วัดนี้เป็นวัดที่ไม่ได้โด่งดังด้านความศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นวัดที่มีความสําคัญในการพัฒนาจิตใจเราให้ดีขึ้น พาแม่ไปปฏิบัติธรรม
นี่คือ ศูนย์พัฒนาจิตเฉลิมพระเกียรติ วัดผาณิตาราม จังหวัดฉะเชิงเทรา สถานที่นี้เป็นบ้านอีกแห่งหนึ่งของผมเช่นกัน ที่ผมพูดแบบนี้เพราะว่า ถ้าผมหมุนเวลาย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน นาฬิกาชีวิตย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว ช่วงเวลาที่ผมได้เริ่มทํางานที่แรกกับการเป็นเซลส์ รายได้อู้ฟู่ไม่ใช่น้อย ใช้ชีวิตแบบสุรุ่ยสุร่าย หมดเงินไปกับสิ่งที่เรียกว่าแฟชั่น ค่านิยมจํานวนมาก จนวันหนึ่งเกิดเหตุการณ์ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน แม่เริ่มไม่สบาย ปวดขา และต้องมารักษาตัวที่โรงพยาบาลรามาธิบดี เวลาที่ผมไปหาลูกค้าเสร็จ ช่วงเย็นผมต้องมาเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล อาการที่ขาของแม่ก็ไม่ดีขึ้นเลย ผมมักจะซื้อของที่แม่ชอบมาให้แม่กินประจํา ผมนั่งมองดูแม่หลับ น้ำตาผมจะไหล แต่มันไหลไม่ได้ ผมอยากให้แม่หายไว ๆ เมื่อก่อนเวลาที่แม่บ่นแม่ว่า ผมไม่เคยสนใจท่านเลย ผมไม่เคยกอดแม่นานมากแล้ว…จําได้ครั้งล่าสุดที่กอดคือวันที่รถตู้โรงเรียนสมัยมัธยมถูกสิบล้อชน แม่มาที่โรงเรียนและวิ่งเข้ามากอดผม แม่นึกว่าผมอยู่ในรถคันนั้น ผมเดินออกจากโรงพยาบาลในตอนค่ำอย่างอ่อนล้า ท่ามกลางแสงไฟและแสงสีในกรุงเทพฯ ผมเคยเป็นเหมือนแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ หลงแสงสี หลงรัก หลงทาง หาทางออกไม่เจอ
วันนี้ผมไม่ต้องออกตลาด เพราะผมต้องประชุมและเคลียร์งานอยู่ที่ออฟฟิศแถวชิดลม เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พ่อโทรศัพท์มาบอกว่า ย่าเสียแล้ว ทําไมชีวิตมันถึงโหดร้ายอย่างนี้ แม่ผมไม่สบาย ย่าที่ผมรักมากยังมาจากผมไปอีก ความทุกข์ที่เข้ามาเหมือนคลื่นที่ถาโถมมาอย่างไม่หยุดยั้ง หลังงานศพของย่า แม่ของผมต้องเปลี่ยนโรงพยาบาลไปอยู่ที่พญาไท หมอบอกว่าอาการขาของแม่เกินจะเยียวยาแล้ว จะต้องตัดขา ผมกอดแม่ไว้แน่น ผมมองตาแม่ อยากจะบอกว่ารักท่านมากมายแค่ไหน ผมยืนอยู่หน้าห้องไอซียูพร้อมกับพ่อและน้อง หมอออกมา เงียบ…ผมกับพ่อและน้องเข้าไปที่ห้องไอซียู แม่บอกไม่เป็นไร ไม่มีขา แต่ยังมีชีวิตอยู่เพื่อลูก…ผมรักแม่ครับ...ช่วงนั้นผมไม่มีแก่จิตแก่ใจทํางานเลย แต่ชีวิตยังต้องดําเนินต่อไป ผมลาออกจากงานเป็นเซลส์ แล้วธรรมะก็จัดสรรให้ผมมาช่วยงานที่ศูนย์พัฒนาจิตเฉลิมพระเกียรติที่จังหวัดฉะเชิงเทรา ด้วยความใกล้บ้านและผมจะได้อยู่ใกล้แม่มากขึ้น
ผมเดินเข้ามาในวัดที่ร่มเย็น ผมเดินเข้าไปด้วยความรู้สึกแปลก ผมเห็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งที่มีอายุรุ่นคุณยายได้แล้วยิ้มด้วยความเบิกบาน ภายในโอ่โถง ตกแต่งแบบงานที่มีเอกลักษณ์ ไม่เหมือนวัดอื่น ๆ ที่เคยเข้ามา ผมเข้ากราบพระหินหยกสีขาวในห้องปฏิบัติธรรมที่ไม่มีใครอยู่ และระบายความรู้สึกกับองค์ท่าน ขอให้ผมหมดทุกข์ที่ถาโถมนี้โดยเร็วด้วยเถิด
จากสังคมในเมืองที่วุ่นวาย ตอนนี้ผมได้มาอยู่ที่วัดผาณิตารามแล้ว ผมช่วยงานในศูนย์ปฏิบัติธรรมที่ติดแม่น้ำบางปะกง ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว แต่เป็นสถานที่ที่ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างเข้ามาปฏิบัติเพื่อให้เข้าใจในธรรมชาติของตัวเองมากขึ้น ธรรมะได้เริ่มกล่อมเกลาตัวผม การช่วยงานที่นี่เราต้องจัดคอร์สปฏิบัติธรรมเกือบทุกอาทิตย์ ทั้งคอร์สบุคคลทั่วไป คอร์สเยาวชน ทั้งระยะสั้น 3 วัน และระยะยาว 7 วัน หลาย ๆ คนเข้ามาที่นี่ด้วยความทุกข์ แต่พอกลับออกไป ใบหน้าเขาฉายแววความเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น และผู้เบิกบานมากขึ้น พี่ ๆ ที่ทํางานด้วยกันก็อบอุ่นเหมือนครอบครัวเดียวกัน ป้าแม่ครัวก็ใจดีทําอาหารมังสวิรัติให้กินอย่างอร่อยหนอ
แต่บุคคลสําคัญของที่นี่คือ พระอาจารย์สุรศักดิ์ ผู้ที่มีพระคุณอย่างสูงกับผม พระอาจารย์ที่คอยสอนทั้งการทํางานอย่างมีสติ การใช้ชีวิตทั้งทางโลกและทางธรรม ความเป็นจริงของชีวิต โดยนําแนวทางมาจากคุณแม่ ดร.สิริ กรินชัย คุณแม่ทางธรรมของผม ท่านได้นําแนวทางการปฏิบัติสติปัฏฐาน 4 ของพระพุทธองค์มาเผยแผ่ให้ผู้คนจํานวนมาก วิทยากรที่นี่ก็มีส่วนสําคัญ ไม่ว่าจะเป็น คุณหมอวิไล ธนสารอักษร คุณวรากร ไรวา พี่กิ๊ก-มยุริญ ผ่องผุดพันธ์ ป้า ๆ พี่ ๆ วิทยากรที่อบอุ่น ดูแลเรา รักเราเหมือนลูกเหมือนหลาน
ผมมีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรมที่จังหวัดลําปาง ความรู้สึกแรก ๆ เลย คือ อาการเบื่อ อาการปวดเมื่อย อาการอยู่ไม่สุขในวันแรก ๆ แต่แล้วก็เริ่มดีขึ้น โดยเฉพาะวันที่สามจะมีพิธีพระในบ้าน คือการระลึกถึงคุณมารดา -บิดา ผมคิดถึงแม่อย่างจับใจ และคิดว่าสักวันต้องพาแม่มาปฏิบัติธรรมเพื่อจะได้รับสิ่งดี ๆ อย่างผมบ้าง พอวันที่ 4 – 7 อาการสติที่ประคองตัวก็ดีขึ้น รู้สึกเบาสบายมากขึ้น มีความสุขอย่างประหลาด เป็นความสุขที่แตกต่างจากความสุขใด ๆ ที่เราเคยได้รับ
ผมกลับไปบ้านคราวนี้ ผมซื้อพวงมาลัยไปกราบแม่และขอให้ท่านอโหสิสิ่งใดที่ผมเคยทําไม่ดีกับแม่ แม่คงรู้สึกแปลกใจกับผมมาก ตอนนั้นแม่เริ่มใส่ขาเทียมแล้ว เริ่มเดินเหินคล่องแล้ว แม่เห็นว่าร้อยวันพันปีผมไม่เคยทําแบบนี้ แม่จึงตัดสินใจไปปฏิบัติธรรมที่วัดที่ผมช่วยงานอยู่ ผมรู้สึกภูมิใจมากที่ผมมีโอกาสพาพ่อกับแม่เข้ามาทางธรรม ให้ท่านได้แนวทางหลักธรรมดี ๆ ในชีวิต ให้ท่านหมดความทุกข์ไปจากใจให้มากที่สุด ให้ท่านได้อยู่กับเรานาน ๆ และวันใดที่เราไม่อยู่หรือท่านไม่อยู่ เราก็มีธรรมะเป็นเครื่องคุ้มกันใจเราไม่ให้ไปในทางที่ไม่ดี ให้เรามีสติทั่วพร้อมอยู่เสมอ ที่นี่จึงเปรียบเสมือนบ้านทางธรรมของผมกับคุณแม่ทางธรรม คุณแม่ ดร.สิริ กรินชัย
สุดท้ายนี้ผมขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย จงช่วยดลบันดาลให้คุณแม่ของผมและคุณแม่ทุกคนบนโลกนี้มีแต่ความสุข ความเจริญ ความสงบร่มเย็น ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ มีโอกาสปฏิบัติธรรม ทําคุณงามความดีจนกว่าจะบรรลุมรรคผลนิพพานครับ
พาแม่ไปปฏิบัติธรรม
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ธราดล คูหาวรรณ์
บทความน่าสนใจ
