ตำนานกรณียเมตตสูตร โดย ท่าน ว.วชิรเมธี
ตำนานกรณียเมตตสูตร ในพระสูตรเล่าไว้ว่า
สมัยหนึ่งพระบรมศาสดาเสด็จประทับยังพระเชตวันมหาวิหารในพระนครสาวัตถี มีภิกษุ 500 รูป เรียนกัมมัฏฐานในพุทธสำนัก แล้วทูลลาจาริกไปในชนบทเพื่อหาสถานที่บำเพ็ญสมณธรรม ผ่านทางไกลไปหลายโยชน์ก็ถึงตำบลใหญ่ตำบลหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากป่านัก ชาวบ้านพากันปฏิสันถารเป็นอันดี แล้วเรียนถามท่านว่า
“นี่ พระคุณเจ้า จะพากันไปไหนขอรับ”
“หาที่เจริญสมณธรรมให้ผาสุกสักแห่งหนึ่ง อุบาสก” พระอาจารย์ตอบ
ท่านผู้ใหญ่บ้านแห่งนั้นจึงเรียนท่านไปว่า
“ถ้าพระคุณเจ้าต้องประสงค์สถานที่เช่นนั้นละก็ ไพรสณฑ์เชิงภูผานี้เป็นเหมาะมากเทียวท่าน เพราะไม่ไกลหมู่บ้าน พอมาพอไปหากันได้สะดวก เช่น พระคุณท่านจะมาบิณฑบาตก็ไม่ไกล ผมจะไปนมัสการบ้างก็ไม่ยาก”
พอท่านผู้ใหญ่บ้านเว้นระยะคำพูดเพื่อฟังความเห็นจากพระอาจารย์ ผู้ใจบุญหลายท่านก็ช่วยกันเสริมอีกว่า
“อย่าลังเลใจเลยพระคุณท่าน นิมนต์อยู่เสียที่นี่แหละ ถ้าพระคุณท่านอยู่ พวกผมจะได้มีโอกาสถวายทาน รักษาศีล และฟังธรรมในสำนักพระคุณท่านบ้าง”
เมื่อพูดถูกใจเช่นนั้น พระทุกรูปก็ยินดี ครั้นท่านพระอาจารย์ผู้นำคณะเห็นเพื่อนพระพอใจอยู่เป็นเอกฉันท์ จึงรับนิมนต์ แล้วก็พากันไปอยู่ในไพรสณฑ์ตามความผาสุก ครั้งนั้นเทวดา เจ้าป่า เจ้าเขาในไพรสณฑ์ต่างซุบซิบกันว่า
“ภิกษุเหล่านี้เป็นผู้มีศีล เมื่อเข้ามาพำนักอยู่จะทำให้เราลำบากในการย้ายที่ ด้วยเราจะอยู่ข้างบนก็ไม่ควร จะอยู่ข้างล่างก็ลำบาก จะทำอย่างไรดีหนอ”
“ท่านไม่อยู่นานหรอกน่า” เทพตนหนึ่งออกความเห็น “คงจะอยู่รับฉลองศรัทธาของชาวบ้านสักวันสองวันก็คงจะไป” เทพตนหนึ่งตัดบทว่า
“คอยดูไปก็แล้วกัน จะมาปรารมภ์ไปก่อนทำไม”
ครั้นล่วงไปสองสามวันเทวดายังไม่เห็นทีท่าว่าพระจะไปจากที่นั้นเลย ตรงข้ามกลับเห็นทำทีว่าจะอยู่กันเป็นแรมปี ดังนั้น ก็ตกใจพากันปรับทุกข์ว่า
“ไม่ไหวแล้ว ต่อไปนี้พวกเราจะไม่มีความสุข”
“อะไร ทำขี้แยไปได้” เทพตนหนึ่งพูดระงับเสียงบ่น
“แล้วจะทำอย่างไร” อีกตนหนึ่งกล่าวเป็นเชิงหารือ
“เราจะให้ท่านไปเสียก็หมดเรื่อง เมื่อเราไม่พอใจให้ท่านอยู่”
“จะทำอย่างไรท่านจึงจะไปเล่า ข้าพเจ้าต้องการทราบ”
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน” เทพตนนั้นออกความเห็น
“พวกเราช่วยกันแสดงอาการเป็นภูตผี หลอกหลอนให้หลาย ๆ อย่างที่จะทำให้พระเหล่านี้กลัว เห็นเป็นภัย อยู่ไม่มีความสุข” แล้วผลเดือดร้อนก็ประจักษ์แก่พระทั้งหลายด้วยอำนาจของเทพเหล่านั้นทันที
“ผมไม่สบาย ไอเหลือเกิน” พระรูปหนึ่งกล่าว
“ผมจามไม่หยุด ผมก็นอนไม่หลับ ผมถูกผีหลอก เห็นเดินผ่านมาไม่มีหัว เมื่อกี้เห็นผี น่ากลัวเหลือเกิน” พระอีกรูปหนึ่งว่า
“ที่ชายป่าโน้น เสียงอมนุษย์ร้องโหยหวนน่าหวาดเสียว เสียงเยือกเย็น ขนลุกขนพอง” พระทั้งหลายนั่งไม่ติด อยู่ตามลำพังก็ไม่ได้ งานกัมมัฏฐานล้ม ต้องเลี่ยงเข้ามาจับกลุ่มซุบซิบกัน
“พวกเราอยู่ไม่ได้แน่ ถ้าเป็นรูปนี้ ขืนอยู่ก็จะตกใจตายเท่านั้น” เมื่อพระทั้งหมดสิ้นศรัทธาก็พร้อมกันลาชาวบ้านตำบลนั้นกลับพระนครสาวัตถี เข้าเฝ้าถวายบังคมพระบรมศาสดา พระผู้มีพระภาครับสั่งว่า
“เธอเพิ่งไปไม่นาน ไฉนรีบกลับกันมาเสียเล่าภิกษุ”
“ไม่มีความสุขพระเจ้าข้า”
“บิณฑบาตลำบากหรือ” รับสั่งด้วยความเอ็นดู
“มิได้พระเจ้าข้า บิณฑบาตสะดวก แต่ภูตผีปีศาจรบกวนเหลือทน จึงรีบกลับ”
พระบรมศาสดารับสั่งว่า
“ควรจะไปอยู่ที่นั่นแหละภิกษุ เมื่อเสนาสนะและอาหารเป็นที่สะดวกสบายดีแล้ว”
“ไม่กล้าพระเจ้าข้า”
“ไปเถอะภิกษุ” รับสั่งด้วยความปราณี
“ตถาคตจะให้อาวุธ เมื่อเธอถืออาวุธของตถาคตไปอยู่ที่นั่นแล้วจะมีความสุข”
ครั้นทรงเห็นภิกษุทั้งหลายพอใจในอาวุธที่จะประทาน และเกิดความอาจหาญจะกลับไปอยู่ในไพรสณฑ์นั้นอีก ก็ประทาน กรณียเมตตสูตร ให้พระเหล่านั้นเรียนจนขึ้นปากขึ้นใจแล้ว จึงมีรับสั่งว่า
“ไปเถอะ ภิกษุทั้งหลาย เมื่อไปถึงแล้วจงตั้งเมตตาจิต ปฏิบัติตามที่ตถาคตบอกให้ทุกประการ”
ภิกษุทั้งหลายชื่นใจในพระมหากรุณาที่ประทาน พากันถวายบังคมลา จาริกไปยังไพรสณฑ์นั้นอีก แต่ก่อนจะเข้าถึงประตูป่า พระทั้งหมดก็ตั้งกัลยาณจิตประกอบด้วยเมตตา ระลึกถึงพระพุทธคุณเป็นอารมณ์ เจริญพระพุทธมนต์กรณียเมตตสูตรอันเป็นอาวุธพิเศษที่พระศาสดาประทานมา แม้เมื่อเข้าไปในไพรสณฑ์ก็เจริญพุทธมนต์นี้อีก
ด้วยอานุภาพกรณียเมตตสูตรที่พระทั้งหลายเจริญในเวลานั้น ได้ทำให้เหล่าเทวดาเจ้าป่าเจ้าเขามีใจเมตตารักใคร่พระทั้งหลาย พากันออกมาต้อนรับด้วยเพศอุบาสกอุบาสิกาเป็นอันดี ทั้งยังช่วยให้ความอารักขาอีกด้วย ทุกอย่างสงบเรียบร้อยที่สุด แม้เสียงร้องอันก่อให้เกิดความรำคาญก็ไม่มีแม้แต่น้อย
ภิกษุทั้งหลายได้ความสงัดอันเป็นทางแห่งความสงบ เจริญกัมมัฏฐานอยู่ไม่นานก็บรรลุผลที่ปรารถนาทุกรูป
ที่มา เมตตาธรรม โดย ท่าน ว.วชิรเมธี สำนักพิมพ์อมรินทร์ธรรมะ
บทความน่าสนใจ
10 เหตุผลที่เราทุกคนควรมีเมตตา ข้อคิดสะกิดใจโดย ท่าน ว.วชิรเมธี
