ตอนเรียนมัธยมปลาย เริ่มรู้ตัวว่าชอบทำกิจกรรม ชอบงานบันเทิง พอเข้ามหาวิทยาลัยผมขอคุณแม่ว่าจะไปเรียนในกรุงเทพฯ และเลือกเรียนรัฐประศาสนศาสตร์ เพราะอย่างน้อยเรียนจบก็สามารถรับราชการได้ และการที่เรามาเรียนที่กรุงเทพฯ เพราะอยากหาอะไรที่ชอบทำควบคู่ไปด้วย เผื่อจะเป็นช่องทางทำเงินให้ผมและครอบครัวได้
พอย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ ต้องปรับตัวเยอะมาก ที่พักของผมอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยพอสมควร ผมไม่ชินกับปัญหาจราจรที่คาดคะเนเวลาไม่ได้ ทำให้ไปเรียนสายบ้าง หรือบางครั้งก็เข้าเรียนไม่ทัน ยิ่งผมทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัยไปด้วย ทำให้สุดท้ายเกรดเฉลี่ยออกมา 2.00 ผมตกใจมาก เพราะไม่เคยเรียนแย่ขนาดนี้มาก่อน ตอนนั้นนอกจากเกรดจะแย่แล้ว เงินก็ไม่พอใช้ ผมท้อใจมาก โทร.ไปหาคุณแม่แล้วร้องไห้ บอกว่าอยากกลับบ้าน คุณแม่รับฟังจบท่านเอ่ยเพียงว่า
“บอมเรียนให้จบก่อนได้ไหม แล้วถ้าอยากกลับมาทำงานแถวๆ บ้าน ค่อยว่ากัน”
เมื่อคุณแม่ขอมาแบบนี้ ผมยอมฟังคำท่าน นอกจากนี้ท่านยังส่งเงินมาให้มากเท่าที่จะทำได้ ทั้งๆ ที่ท่านเองก็ไม่ค่อยมี ผมกลับมาตั้งใจเรียนอย่างจริงจังเพื่อคุณแม่ ระหว่างนั้นมีพี่ที่รู้จักชวนไปแคสติ้งเป็นศิลปินกับค่ายเพลงแห่งหนึ่ง บอมผ่านการคัดเลือกได้เซ็นสัญญาเตรียมออกอัลบั้ม แต่ก็เกิดปัญหาภายในขึ้นทำให้แผนออกอัลบั้มล่ม ต้นสังกัดบอกว่า ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมจะเรียกอีกที แต่ผมไม่อยากรออย่างไร้จุดหมาย จึงขอออกจากสังกัด
ออกมาได้สักพัก พี่คนหนึ่งแนะนำให้ไปประกวด KPN บอมลองไปประกวดจนเข้ารอบ 20 คน สุดท้ายก็ได้เป็นศิลปินในสังกัด KPN
แม้จะเข้ามาอยู่ในวงการบันเทิงแล้ว แต่หนทางไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ผมเข้ามาในวงการสักพัก ทุกอย่างเริ่มนิ่ง บางเดือนมีแค่งานถ่าย VTR สองสามงานเท่านั้น พอไม่ค่อยมีงาน ผมอยากบวช เพราะเคยคิดไว้นานแล้วว่าถ้ามีเวลาอยากบวชทดแทนบุญคุณให้คุณพ่อคุณแม่สักครั้ง จึงไปคุยกับพี่ที่ดูแลว่าขอไปบวช
ผมไปบวช 9 วันที่จังหวัดเชียงใหม่ ขณะที่บวชผมรู้สึกสงบกว่าเดิมมาก แล้วก็มีแต่ความสบายใจ น่าแปลกที่พอสึกออกมาได้ไม่นาน มีละครและงานอื่นๆ เข้ามาเยอะขึ้น ยิ่งบอมรู้สึกว่าหลังบวชชีวิตเราดีกว่าเดิม ยิ่งไม่ทิ้งการทำบุญ ผมสวดมนต์ก่อนนอน และพยายามทำบุญสม่ำเสมอ เป็นการสะสมบุญไปเรื่อยๆ ต่อมาผมได้งานละครเวที ซึ่งถือเป็นโอกาสที่ดีมากๆ แต่ผมไม่เคยเล่นละครเวทีมาก่อน จึงเล่นไม่ได้จนครูสอนเดินเข้ามาเขย่าตัวแล้วบอกว่า
“ถ้าทำไม่ได้ ก็เลิกทำแล้วไปเดินแบบอย่างเดียว”
พอถึงวันซ้อมเราก็ยังทำไม่ได้อีก จากที่ครูฝึกกำลังสอนทุกคนในชั้นเรียนอยู่ พอเห็นผมทำไม่ได้ เขาเก็บกระเป๋าเดินออกไปเลย ผมเครียดมาก แต่เพื่อนๆ พี่ๆ ก็โทรมาให้กำลังใจ ผมก็ฮึดสู้จนทำสำเร็จ ทุกวันนี้ครูฝึกก็รักเรา และผมก็มีงานเข้ามาเรื่อยๆ
ทุกวันนี้ผมมีความสุขกับการทำงานตรงนี้ แล้วก็ภูมิใจที่สามารถส่งเงินให้ครอบครัวได้ตามความตั้งใจได้ในที่สุด
SECRET BOX
อย่ามองว่าชีวิตเราแย่ มองชีวิตให้เป็นสุข เพราะยังมีคนที่ทุกข์กว่าเราเยอะ
– อนุรักษ์ บุญเพิ่มพูล (บอม KPN) –
เรื่อง: อนุรักษ์ บุญเพิ่มพูล เรียบเรียง: อุรัชษฎา ขุนขำ
ภาพ: ฝ่ายภาพ อมรินทร์พริ้นติ้งฯ
บทความน่าสนใจ
อุ้ม สิริยากร พุกกะเวส “วันนี้ฉันคือ ผู้ปรารถนานิพพาน”
