วิญญาณบนยอดเขา – ผมเป็นพนักงานประจำของบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ด้วยชีวิตประจำวันที่แสนจะน่าเบื่อหน่าย ทำให้ผมต้องหาความสุขให้ตัวเองด้วยการออกเดินทางท่องเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนซี้ในช่วงวันหยุดเสมอ ๆ สุดสัปดาห์นี้ก็เช่นเดียวกัน ผมและเพื่อนนัดกันเดินทางไปอุทยานแห่งชาติแห่งหนึ่ง เพื่อชมดอกไม้หายากที่จะบานเพียงปีละครั้งเท่านั้น
การเดินทางครั้งนี้ไม่มีสิ่งใดผิดแปลกไปจากปกติ ผมและเพื่อนชายอีกสี่คนต่างสะพายเป้คนละใบ เราออกเดินทางตามกำหนด และถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ เสียแต่ว่าการเดินทางครั้งนี้ใช้เวลานานกว่าที่คิด ดังนั้น กว่าพวกเราจะถึงอุทยานก็เป็นเวลาโพล้เพล้พอดี
เจ้าหน้าที่อุทยานออกมาต้อนรับพวกเราอย่างเป็นมิตร พร้อมกับเชื้อเชิญให้ขึ้นไปตั้งแคมป์บนภูเขา เพราะอากาศหนาวกำลังดี แถมช่วงเช้าตรู่ก็จะได้ชมทัศนียภาพของทุ่งดอกไม้ป่าหายากที่สวยงามน่าประทับใจอีกด้วย ผมและเพื่อน ๆ ตื่นเต้นกันมาก จึงรีบขึ้นไปบนภูเขา แต่กว่าจะถึงยอดเขา ทั่วทั้งบริเวณก็มืดสนิท มีเพียงแสงจากไฟฉายที่แต่ละคนถือมาเท่านั้น
เมื่อถึงยอดเขา พวกเราเอาสัมภาระไปไว้ในกระท่อมเก่า ๆ หลังเล็กซึ่งจะใช้เป็นที่ซุกหัวนอนคืนนี้ เสร็จแล้วก็ออกมานั่งผิงไฟสู้ลมหนาวอยู่หน้ากระท่อม และเช่นเดียวกับทุกครั้ง คือ เราดื่มสุราและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ยกเว้นผมที่อ่อนเพลียมาก คืนนี้จึงของด และเพียงไม่กี่ชั่วโมงถัดมา พิษเหล้าบวกกับความเหนื่อยล้าก็ทำให้หลายคนยอมแพ้และแยกย้ายกันไปนอน
รุ่งเช้าผมตื่นนอนด้วยความสดชื่น ในขณะที่เพื่อนทุกคนขอบตาดำคล้ำดูอิดโรยเหมือนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน ทุกคนเข้ามารุมถามผมว่า เมื่อคืนผมนอนหลับได้อย่างไร เพราะไม่มีใครนอนหลับเลยสักคน เพื่อนทุกคนรู้สึกเหมือนมีคนมาคอยสะกิด ทำให้หลับ ๆ ตื่น ๆ ตลอดทั้งคืน หนำซ้ำบางคนยังเห็นว่ามีใครอีกคนซึ่งไม่ใช่พวกเรานอนอยู่ข้าง ๆ ผมด้วย
ผมฟังเพื่อนเล่าด้วยความตกใจและแปลกใจ ต่างคนต่างมองหน้ากัน สายตามีแววตื่นตระหนก จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก รีบก้มหน้าก้มตาเก็บสัมภาระของตัวเอง เพียงไม่กี่อึดใจก็พากันวิ่งลงภูเขาไปอย่างไม่คิดชีวิต ชั่วขณะนั้น แม้แต่ความงามของดอกไม้ป่าที่เห็นอยู่ริมทางก็ยังไม่สามารถทำให้พวกเราหยุดได้
เมื่อลงไปถึงจุดประชาสัมพันธ์ เจ้าหน้าที่อุทยานคนเดิมเดินเข้ามาถามว่า ทำไมถึงลงมาแต่เช้า ได้ชมดอกไม้กันแล้วหรือ เพื่อนผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฟัง เจ้าหน้าที่ตกใจ รีบถามว่า เข้าไปนอนที่กระท่อมเก่าหลังน้อยมาใช่ไหม เมื่อได้ฟังเรื่องที่เจ้าหน้าที่เล่าจบลง เราทุกคนต่างหน้าซีดเผือด ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้กับตัวเอง
เจ้าหน้าที่เล่าว่า…
“ช่วงแรกที่อุทยานเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชม ผมรับหน้าที่เป็นไกด์พานักท่องเที่ยวขึ้นไปชมดอกไม้ป่าบนภูเขา กระทั่งวันหนึ่งเพื่อนแวะมาหาผมที่อุทยาน ผมจึงอาสาพาพวกเขาขึ้นภูเขาไปชมดอกไม้ ระหว่างที่กำลังเดิน เพื่อนคนหนึ่งเกิดอาการหอบหืดรุนแรง แต่ก็ไม่ยอมกลับลงไป เพราะตั้งใจไว้แน่วแน่แล้วว่าจะขอชมดอกไม้ป่าให้เห็นกับตาสักคร้ังในชีวิต แต่ยิ่งเดินสูงขึ้นไป อากาศก็ยิ่งเบาบางลง อาการป่วยของเพื่อนก็เลยแย่ลงตามไปด้วย พอจวนจะถึงยอดเขา เพื่อนเริ่มหายใจไม่ออก มือกุมหน้าอกแน่น ตัวเกร็งไปหมด ชั่วอึดใจเขาก็หมดสติ พวกเราตกใจมาก ช่วยกันปั้มหัวใจอย่างทุลักทุเล แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาเสียชีวิตระหว่างทางนั้นเอง
“เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ เราพยายามปิดไม่ให้ใครรู้ ยกเว้นผมและเพื่อนอีกไม่กี่คนเท่านั้น เพราะเห็นว่าถึงอย่างไรก็ไม่สามารถช่วยให้เขาฟื้นขึ้นมาได้อีกแล้ว จึงไม่อยากให้นักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ตระหนกตกใจและเสียขวัญไปเปล่าๆ ในที่สุดเมื่อพากันเดินไปจนถึงยอดเขา ผมและเพื่อนจึงช่วยกัน นำร่างของเขาไปไว้ด้านในสุดของกระท่อมน้อยหลังนั้น แล้วพวกเราก็กลับออกมาดูแลนักท่องเที่ยวต่อไปตามปกติ พอถึงเวลากลับ นักท่องเที่ยวท่านหนึ่งคงสงสัย จึงถามผมว่า เพื่อนที่มาด้วยกันไม่กลับลงไปด้วยหรือ ผมจึงบอกไปวา่ เขาไม่สบาย ขอนอนพักในกระท่อมสักครู่แล้วจะตามลงไปเอง
“หลังจากพานักท่องเที่ยวกลับลงไปแล้ว ผมและเพื่อนจึงกลับขึ้นมาอีกครั้งเพื่อนำศพเขาลงไปทำพิธีทางศาสนา
“ไม่นึกเลยว่าผ่านมาหลายปีแล้ว เพื่อนจะยังวนเวียนชมดอกไม้อยู่บนยอดเขา…ไม่ยอมกลับลงไป”
พอฟังจบ พวกเราเกิดอาการขนลุกชันขึ้นมาพร้อมกัน รีบโกยอ้าวออกจากอุทยานฯโดยด่วน ผมเองรู้สึกเสียวสันหลังยิ่งกว่าใคร เพราะจุดที่ผมนอนเป็นบริเวณเดียวกับที่วางศพพอดิบพอดี! แต่สงสัยว่าดวงผมคงจะแข็งมากจึงไม่ถูกวิญญาณรบกวน หรือไม่เขาก็อาจนึกปรานีที่ผมไม่ดื่มสุราเมรัย ผมจึงเป็นคนเดียวที่นอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน
แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร เรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ผมก็สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า ผมจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ดวงวิญญาณที่ยังคงวนเวียนอยู่บนยอดเขาแห่งนั้นทุกวัน และหวังว่าสักวันเขาจะได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีกว่าที่เป็นอยู่…
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง ล้นหลาม
