” ครั้งหนึ่งชมพู่ไปญี่ปุ่นแล้วได้เห็นคนพิการคนหนึ่งเดินทางมาบนท้องถนน เขามาโดยรถเข็นไฟฟ้าที่ปรับนอนได้ แล้วเข้าไปในห้างฯ ทำให้รู้สึกว่าประเทศเขาส่งเสริมให้ผู้พิการเข้าถึงสิ่งอำนวยความสะดวก สามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้ด้วยตนเองได้ สะท้อนให้เห็นว่าบ้านเรายังไม่พัฒนาและเอื้ออำนวยให้กับคนทุกประเภทเท่าที่ควร คนพิการในสังคมไทยยังไม่สามารถขึ้นรถไฟฟ้าได้สะดวก เพราะไม่มีลิฟท์ครบทุกสถานี ขึ้นรถเมล์ก็ลำบากเพราะไม่มีทางลาดขึ้น ทำให้คนพิการหลายคนต้องอาศัยรถแท็กซี่ ซึ่งต้องเสียค่าโดยสารแพงกว่า อย่างชมพู่เมื่อก่อนต้องนั่งแท็กซี่ไปทำงานครั้งละ 300 บาท ถ้าเราขึ้นรถเมล์ได้อาจจะเสียค่าโดยสารแค่ 10-20 บาทเท่านั้น จึงจำเป็นต้องมีรถส่วนตัวขับมาทำงานเอง นี่คือข้อจำกัดของคนพิการในบ้านเราที่ยังขาดความเท่าเทียมกับคนปกติ ”
0
ชีวิตของชมพู่ตอนนี้เป็นอย่างไร
“ ทุกวันนี้ชมพู่พอใจกับชีวิตตอนนี้ที่เราจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน ได้ทำในสิ่งที่เรารักคือการเป็นพิธีกร มีงานทำที่มั่นคง ได้ส่งเสียช่วยเหลือทางบ้าน ชมพู่ส่งเงินให้คุณยายใช้ทุกเดือนเลย ไม่ต้องขอเงินของคุณแม่มาใช้แล้ว สามารถดูแลคุณยายได้ ก็ถือว่าพอใจในระดับหนึ่ง แต่ถามว่าพอใจที่สุดไหม ไม่ต้องการอะไรแล้วใช่ไหม ก็ยังไม่ใช่ เพราะเรายังต้องทำงานหนักอยู่ อีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการคือการมีครอบครัวที่สมบูรณ์ เพราะคุณพ่อคุณแม่แยกทางกัน ชมพู่อยากมีลูก อยากสร้างครอบครับที่อบอุ่น ที่เราเป็นผู้ให้ความรักและได้รับความรักตอบด้วย และอยากให้เราและผู้พิการคนอื่นมีความเท่าเทียมกับคนอื่นในสังคม และมีคุณภาพชีวิตที่ดีค่ะ ”
เรื่อง : ภัทราวรรณ พานิชชา
เรียบเรียง : ชนินทร์ ผ่องสวัสดิ์
ภาพ : ฝ่ายภาพ อมรินทร์พริ้นติ้งฯ
ส่งคำตอบหรือปัญหาธรรมและเรื่องดี ๆ สร้างแรงบันดาลใจมาได้ที่ Secret Magazine (Thailand)
บทความน่าสนใจ
ไฮดี แมคเคนซี นางงามวีลแชร์ กับแฟชั่นผู้พิการ
