ในวันที่ความมั่นใจ พังทลาย ปอนด์ ภริษา ยาคอปเซ่น

ในวันที่ความมั่นใจพังทลาย ปอนด์ ภริษา ยาคอปเซ่น

ฉันเคยเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูง แต่แล้วเมื่อต้องเผชิญกับโรคประหลาดความมั่นใจที่มีก็พังทลายอย่างไม่น่าเชื่อ ปอนด์ ภริษา

ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัดที่คุณแม่ชอบพาไปวัดตั้งแต่เด็ก ๆ คุณแม่บอกฉันเสมอว่า พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คือที่พึ่งที่ดีที่สุดของเรา แต่ตอนนั้นยังไม่เข้าใจ พอไปถึงวัดก็นั่งหลับตาบ้าง สวดมนต์บ้าง ตามคุณแม่ไปอย่างนั้นเพราะเห็นท่านมีความสุข

เมื่อเรียนชั้นมัธยมปลาย ฉันไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ พอเรียนจบกลับมาฟังวิทยุของเอไทม์มีเดีย ก็ได้ร่วมสนุกเล่นเกมชิงตั๋วเครื่องบินไปสิงคโปร์ และต้องไปสัมภาษณ์ที่แกรมมี่ ปรากฏว่าเราไม่ได้ตั๋วเครื่องบิน แต่กลับได้งานเป็นผู้ประกาศข่าว 2 ภาษาแทน เพราะคนสัมภาษณ์เห็นว่าเราพูดภาษาอังกฤษคล่อง

ฉันจึงได้ทำงานตั้งแต่ยังเรียนมหาวิทยาลัย ตอนแรกเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งแล้วไม่ถูกใจ จึงลาออกแล้วมาเรียนมหาวิทยาลัยรามคำแหง พอเรียนมหาวิทยาลัยเปิดมีเวลาเยอะ และฉันเป็นคนชอบทำงาน หลังจากเป็นผู้ประกาศข่าว 2 ภาษาได้ 1 ปี ก็เปลี่ยนงานมาเป็นดีเจที่ห้างสรรพสินค้า ปีท้าย ๆ ของการเรียนมหาวิทยาลัย ฉันเห็นประกาศแข่งขันปาฐกถาภาษาอังกฤษเพื่อเป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยไปแข่งระดับประเทศ ฉันไปสมัครและได้เป็นตัวแทนมหาวิทยาลัย ท้ายที่สุดได้ที่หนึ่งของประเทศ ได้รางวัลเป็นดิกชันนารีและคอร์สเรียนภาษาอังกฤษฟรี 1 เดือนที่ประเทศออสเตรเลีย

ฉันเลือกไปเรียนภาษาอังกฤษที่เมืองเมลเบิร์น ที่นี่เป็นเมืองที่สวยมาก ฉันตั้งใจว่าวันหนึ่งจะต้องกลับมาอยู่ที่นี่ให้ได้สัก 1 ปี พอกลับเมืองไทยสักพัก เรียนจบมหาวิทยาลัย ก็ได้งานเป็นเทรนเนอร์เรื่องการพูดให้องค์กรเอกชนยักษ์ใหญ่ของประเทศ เงินเดือนดีพ่อแม่มีความสุขมากที่ฉันมีชีวิตที่ดี ทำงานไปได้พักใหญ่ ๆ เพื่อนมาชวนไปออสเตรเลีย บอกว่ามีวีซ่า Work and Holiday สามารถอยู่ได้ 1 ปี สนใจไหม ฉันลาออกจากงานทันทีและเดินทางไปอยู่ที่ออสเตรเลียตามที่เคยตั้งใจไว้

ระหว่างอยู่ที่นั่นฉันสมัครงานที่ไหนก็ได้งาน ยิ่งทำให้คิดว่า เราเก่ง เราดี เราแน่กว่าคนอื่น ความมั่นใจเพิ่มมากขึ้นไปอีกทวีคูณ ที่นี่ฉันได้เจอกับสามีซึ่งเป็นคนนอร์เวย์ เราคบหาดูใจกันจนฉันครบกำหนดต้องกลับเมืองไทย ไม่นานหลังจากที่กลับประเทศไทย เขาตามมาสู่ขอ แล้วฉันก็ย้ายไปอยู่กับเขาที่นอร์เวย์

เมื่อมาอยู่นอร์เวย์ ฉันอยากทำงานจึงมาสมัครเป็นครูสอนโยคะ ระหว่างนี้ก็เรียนภาษาไปด้วย วันหนึ่งฉันนั่งรถเมล์กลับบ้าน รู้สึกอึดอัด เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว พอกลับถึงบ้านก็ทำอาหารให้สามีตามปกติ จากนั้นจึงไปนอนพัก 2 ชั่วโมง และการตื่นขึ้นมาครั้งนี้ก็ได้เปลี่ยนชีวิตฉันไปอย่างสิ้นเชิง

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการหายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดออกซิเจน แล้วก็วิ่งออกมานอกห้องเหมือนคนบ้า สามีนั่งดูทีวีอยู่งงกับสิ่งที่ฉันเป็น ฉันบอกสามีว่าหายใจไม่ออก เขาไม่เข้าใจ บอกว่าในห้องมีออกซิเจนเยอะมาก จะหายใจไม่ออกได้อย่างไร ฉันเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ มือสั่นหวาดกลัวไปหมด ความกลัวในอดีตเริ่มหวนคืนมา อดีตฉันเคยกลัวน้ำ ตอนนั้นฉันกลัวน้ำมากกว่าเดิมถึงกับไม่กล้าดื่ม ต้องค่อย ๆ จิบทีละนิด ๆ

ช่วงนั้นฉันออกจากบ้านไม่ได้เลย บางวันสามีไปทำงาน ฉันโทร.หาเขาเพื่อให้มาอยู่เป็นเพื่อนที่บ้าน เพราะฉันกลัวมาก แต่กลัวอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน สามีอยากให้ไปหาหมอแต่ฉันไม่อยากไป ช่วงที่พอควบคุมตัวเองได้ ก็นั่งหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต อาการของฉันตรงกับโรคแพนิค (โรคตื่นตระหนก) โดยมีอาการแพนิคแอทแท็คหรืออาการตกใจกลัวอย่างรุนแรง เวลานั้นความมั่นใจที่เคยมี ที่คิดว่าเราแน่ เราดี เราเก่ง มันพังทลายไปหมดมีแต่ความกลัว แล้วสุดท้ายฉันก็กลัวตาย ฉันไม่รู้จะหาทางออกอย่างไร จึงเล่าให้คุณแม่ฟัง ซึ่งคุณแม่รู้ว่าเวลาพูดกับฉันต้องพูดตรง ๆ และแรง คุณแม่บอกว่า

“ถ้าอยู่แล้วเป็นแบบนี้มีค่าเท่ากับตาย ถ้าจะอยู่ก็ต้องหาย”

การที่คุณแม่พูดแบบนี้ท่านไม่ได้ให้ฉันไปฆ่าตัวตาย แต่ท่านรู้ดีว่าถ้าพูดแบบนี้ฉันจะสู้แล้วก็จริง เพราะสิ้นประโยคของคุณแม่ ฉันเข้าใจทันทีว่าฉันต้องหาย และอยู่ ๆ ก็นึกถึงสิ่งที่คุณแม่ปลูกฝังมาตลอดว่าเรามีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นที่พึ่ง ฉันจึงตัดสินใจพึ่งทางธรรม โดยการไปวัดไทยในนอร์เวย์ สวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา และอยู่กับธรรมชาติเยอะ ๆ ทำแบบนี้อยู่สักพักจนสุดท้ายก็หายจากโรคแพนิคในที่สุด

ฉันเรียนรู้แล้วว่า ต่อให้เป็นคนมั่นใจในตัวเอง คิดว่าตัวเองแน่หรือเก่งแค่ไหน ก็ไม่อาจเก่งกว่าความไม่แน่นอนที่เป็นสัจธรรมของโลกไปได้ หลังจากนั้นฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเก่งหรือแน่กว่าใคร และใช้ชีวิตอย่างเข้าใจมากกว่าเดิม