พิชิตความสงบจากการบวช เคน-ภูภูมิ พงศ์ภาณุ
สมัยที่ผมอยู่ ม.2 อากงของเพื่อนจัดงานบวชสามเณรภาคฤดูร้อนที่วัดม่วงชุม จังหวัดสิงห์บุรี ผมกับเพื่อนอีก 2 คนก็บวชในโครงการนี้ด้วย พอมีเพื่อน การบวชในวัยนั้นจึงกลายเป็นเรื่องสนุก ตอนนั้นมีกิจกรรมให้ทำเยอะมาก ตื่นเช้ามาบิณฑบาต เรียนธรรมะซึ่งแบ่งเป็นฐานสำหรับฝึกนั่งสมาธิและเดินจงกรม ตอนนั้นผมสนุกกับการทำกิจกรรมมาก เราสามคนนัดกันว่า ถ้าโตขึ้นจะกลับมาบวชที่นี่กันอีก พอถึงเวลาที่สมควร เพื่อน ๆ ยังไม่ว่าง แต่ผมว่างแล้วจึงตัดสินใจบวช
ตอนเด็ก ๆ ผมได้ความสนุกจากการบวช เมื่อเราโตขึ้นสิ่งที่ผมได้จากการบวช 2 สัปดาห์ก็คือ การทบทวนตัวเอง พอได้ตัดทางโลก ผมสงบและโล่งอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ในขณะที่ทุกสิ่งรอบกายเคลื่อนไหว แต่เราสงบ และนิ่งพอจะจับความรู้สึกของตัวเองได้ชัดเจนมากขึ้น
พอสึกออกมา แค่วันแรกก็รู้แล้วว่า โลกที่เราบวชกับโลกที่มีแต่ความเร่งรีบมันต่างกันมาก การเป็นพระอยู่ในผ้าเหลืองรู้สึกสบายใจกว่า ไม่มีใครมายุ่งกับเรา เราใช้ชีวิตช้า ๆ เรื่อย ๆ เหมือนเรามีเวลาในชีวิตเยอะ พอสึกมาแล้วเหมือนมีเวลาในชีวิตน้อยลง
ค้นพบตัวตนหลังบวช
ก่อนบวชผมหาตัวเองไม่เจอจริง ๆ แต่หลังบวช พอใจเราสงบ ทำให้รู้ว่าอยากทำอะไร อย่างตอนนี้ผมอยากเล่นกีตาร์ให้เก่ง อยากเล่นกีตาร์กับเพื่อน ส่วนเรื่องการแสดงจากเมื่อก่อนต้องแสดงตามบทที่ได้รับเพียงอย่างเดียว ทำงานตามสั่ง ซึ่งทำให้รู้สึกว่าไม่มีความสุข
หลังบวชผมคิดได้ว่า เราต้องมีความสุขกับสิ่งที่ทำ งานถึงจะออกมาดี จึงเริ่มปรับทัศนคติให้มีความสุขกับอาชีพนักแสดง โดยการเริ่มใส่ตัวตนของเราลงไป ในบางบทบาทที่ทำได้ แต่ถ้าบางบทที่ใส่ความเป็นตัวเราที่เฮฮาสนุกสนานลงไปไม่ได้ ก็เอาประสบการณ์ส่วนตัวที่เคยเจอมาเทียบกับความรู้สึกของตัวละครว่า ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ ตัวละครรู้สึกอย่างไรและจะทำอย่างไร ในสถานการณ์นั้น ๆ พอมีอารมณ์ร่วมกับตัวละคร ทำให้ผมรู้สึกสนุกและทำงานอย่างมีความสุขมากขึ้น
ที่มา นิตยสาร Secret
เรื่อง อุรัชษฎา ขุนขำ
ภาพ ฝ่ายภาพ อมรินทร์พริ้นติ้งฯ
บทความน่าสนใจ
อุ้ม สิริยากร พุกกะเวส “วันนี้ฉันคือ ผู้ปรารถนานิพพาน”
ไม่แบ่ง… ไม่แยก แบบ ริชาร์ด เกียร์ ดาราหัวใจพุทธ
คีอานู รีฟส์ พระเอกใจบุญ แอบบริจาคเงินล้านอย่างลับ ๆ ให้โรงพยาบาลเด็กมาหลายปีแล้ว
