จากอดีตนักเลงสู่ลูกกตัญญู อาร์ต พศุตม์ บานแย้ม

ผม ( อาร์ต พศุตม์ บานแย้ม ) เคยเป็นนักเลง หาเรื่องมาให้คุณพ่อคุณแม่ปวดหัวอยู่เสมอ จนเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อครอบครัวอันเป็นที่รัก

ครอบครัวของเรามีกัน 4 คน คุณพ่อ คุณแม่ พี่ชายและผม ถ้าคุณพ่อคุณแม่ห้ามไม่ให้ทำอะไร ผมจะ “ครับ”แต่ก็ทำ
ช่วงวัยรุ่นผมเป็นคนโผงผาง ไม่ยอมคน เรียกว่าเป็นนักเลงก็ได้ นักเลงสำหรับผมคือไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเรา
แต่ถ้าเราเผลอไปเหยียบเท้าใครก็พร้อมจะขอโทษ
วันหนึ่งคุณแม่บอกผมว่า
“อย่าออกไปไหนนะลูก วันนี้แม่จะทำกับข้าวให้กิน”
ผมรับคำคุณแม่ แต่ก็เดินไปหลังบ้าน ปีนกำแพงออกไปขึ้นรถเพื่อนที่จอดรออยู่ เพื่อจะไปแข่งมอเตอร์ไซค์ อย่างที่เรียกกันว่าเด็กแว้น เพียงแต่ว่าเราไม่ได้ปิดถนนให้ชาวบ้านเดือดร้อน ตอนแข่งรถผมไม่ได้สวมอุปกรณ์ป้องกันตัวอะไรทั้งนั้น สวมเพียงเสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ไม่สวมหมวกกันน็อก เราแข่งกันระยะทาง 1 กิโลเมตร ผมขี่รถด้วยความเร็ว 170 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ขี่ไปได้ 700 เมตรเท่านั้น เพื่อนที่ขี่อยู่เลนนอกก็หักรถมาหาผมที่อยู่เลนใน ทำให้ผมเสียหลักรถคว่ำ หน้าและตัวของผมครูดไปกับถนน ไถลไป
จนศีรษะเกือบชนฟุตปาธ
ผมเลือดท่วมตัว โชคดีที่กระดูกไม่หัก กลับไปถึงบ้านคุณแม่ตีซ้ำอีก แต่สุดท้ายก็มาทำแผลให้ ผมรักษาตัวอยู่สี่เดือน อาการบาดเจ็บครั้งนี้ไม่ได้ทำให้ผมเข็ด แค่ทำให้เกรง ๆ เท่านั้น
วีรกรรมของผมยังไม่หมดแค่นี้ เพื่อนคนหนึ่งมีเรื่องกับคู่อริจะโดนยิง ผมไปช่วยเพื่อนและโดนปืนจ่อศีรษะ ตอนนั้นผมไม่กลัวใครหรืออะไรทั้งนั้น เอามือตบปืนที่จ่ออยู่ ทันทีที่ตบปืน เสียงปังดังลั่นอยู่ข้างหู ต้องบอกผู้อ่านตรงนี้ว่ามันไม่ใช่พฤติกรรมที่ควรเลียนแบบ จริง ๆ แล้วอันตรายมาก คุณอาจไม่โชคดีเหมือนผมเสมอไป บางคนตบแล้วปืนลั่นเข้าหัวตัวเองก็มี
ในขณะที่ผมเรียน ปวส. เป็นยุคเศรษฐกิจฟองสบู่แตก ฐานะที่บ้านเริ่มลำบาก ธุรกิจของพ่อแย่ลง พอรู้ว่าที่บ้านลำบาก ผมก็ไม่อยากไปเรียน เพราะคิดไปเองว่าเพื่อนดูถูกที่ที่บ้านมีปัญหา ผมไม่เข้าเรียนเลย บางทีไปอยู่บ้านเพื่อนเป็นเดือน ๆ
วันหนึ่งผมกลับบ้าน คิดจะขอเงินคุณพ่อไปเที่ยว พอไปถึงก็บอกว่าจะขอเงินไปเรียน คุณพ่อยื่นซองจดหมายสีขาวมาให้พร้อมกับพูดเสียงดังว่า
“เขาไล่มึงออกจากโรงเรียนแล้วไม่รู้หรือ”
ผมช็อกมากกับสิ่งที่ปรากฏแก่สายตา ท่านตบหน้าผมหนึ่งครั้งแล้วเดินไปที่เตียงนอน เอามือล้วงไปใต้หมอนหยิบปืนออกมา ผมกลัวว่าท่านจะยิงตัวตายเพราะผมก่อปัญหาไว้มาก จึงรีบไปกระชากมือท่านเอาไว้และพูดว่า
“พ่อ อาร์ตขอโทษ อาร์ตจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
หลังเหตุการณ์นี้ผมเริ่มหางานทำ ไปเป็นพนักงานในผับ ใช้เวลา 2 - 3 ปี ผมสามารถสร้างบ้านราคา 2 ล้านบาทให้คุณพ่อคุณแม่ ผมไม่ได้รู้สึกว่าผมเป็นเด็กดี แต่รู้สึกว่าได้ทำประโยชน์ให้คุณพ่อคุณแม่สบายมากขึ้น
หลังจากนั้นผมมีโอกาสเข้าวงการบันเทิงจากการประกวด Male Star Challenge ผมดูแลครอบครัวได้ดีขึ้น แต่ก็คิดว่าชีวิตไม่แน่นอน เราแก่ลงเรื่อย ๆ เด็กใหม่ ๆ เข้ามาในวงการมากขึ้น สำหรับงานในวงการบันเทิง ถ้ามีโอกาสก็ยังทำอยู่ และตอนนี้ผมเริ่มทำธุรกิจควบคู่ไปด้วย เป็นธุรกิจเกี่ยวกับวิตามินบำรุงร่างกาย เพราะต้องการวางรากฐานที่ดีในอนาคต